The Soft Machine

kobaian · Wysłany: Śro 08:01, 13 Marzec 2013 Temat postu:

Ja się też przyzwyczaiłem. Ale trochę to trwało.

Spojrzałem na swoją płytkę i nie ma tam informacji o żadnym remasteringu. Więc nie wiem - może rzeczywiście wersja zremasterowana jest ok.

Współczesnego sposobu nagrywania też nie lubię głównie za to, że muzyka jest zbyt ulizana, wygładzona i z reguły zbyt mocno skompresowana. Ale w wypadku SM nie o to chodzi. Chodzi głównie o to, że oni grają tam avant-rocka i w momencie gdy zaczynają hałasować to może to brzmieć albo jak muzyka, albo jak włączony odkurzacz, mikser, pralka, lodówka czy inny sprzęt AGD. I niestety takich momentów na mojej wersji "Third" trochę by się znalazło, gdzie to brzmi jak stara lodówka pracująca za ścianą.

mahavishnuu · Wysłany: Śro 14:30, 13 Marzec 2013 Temat postu:

Do tej pory miałem kilka wydań ,,Third”. Przed laty bodaj to pierwsze wydane na CD pod koniec lat 80-tych. Jakość była koszmarna, słuchając jej mordowałem się niemiłosiernie, w końcu przy pierwszej lepszej okazji sprzedałem. Na pewno znacznie lepiej brzmi zremasterowana edycja wydana przez Sony w 2007 roku, jednak i na niej do ideału sporo brakuje. Największą zaletą tego wydania jest to, że udało się usunąć koszmarne szumy w ,,Facelift”, jednak dźwięk jest nadal nadmiernie zbasowany, brakuje selektywności, wysokie pasmo zostało sztucznie podbite. Wszystko to sprawia, że słuchając tej edycji miałem takie charakterystyczne łaskotanie w uszach w czasie słuchania. Nie było to zbyt przyjemne. Najlepszą jakość udało się do tej pory uzyskać na japońskim remasterze wydanym przez Sony w 2007 roku. W tej wersji nie ma już problemu z ,,łaskotaniem uszu”, ponadto poszczególne parametry dźwięku zostały nieco lepiej zestawione. Generalnie rzecz biorąc jest jednak tylko poprawnie, żadna rewelia.

Co do koncertowego ,,Facelift” i jego kiepskiej jakości dźwięku to myślę, że wcale nie musiało to tak wyglądać. W dużym stopniu wynikało to z niechlujstwa i pośpiechu wytwórni płytowej, zabrakło także (jak niemal zawsze w przypadku tego zespołu) środków finansowych na profesjonalną rejestrację materiału na żywo. Jakość niektórych archiwalnych wydawnictw koncertowych zespołu świadczy o tym, że mogło być to o wiele lepiej zrobione. Nawet nagrany w półamatorski sposób ,,Live at the Paradiso” (marzec 1969) prezentuje się lepiej. Natomiast takie ,,Grides” (październik 1970) czy też ,,Live at Henie Onstad Art Centre” (luty 1971) mają wprost rewelacyjną jakość zapisu.

Soft Machine miał wyjątkowego pecha w kwestii realizacji technicznej swoich płyt. Siermiężne warunki pracy, nagrywanie materiału niemal na żywo, niemal zupełny brak postprodukcji, niemożność wykorzystania całego zaplanowanego aparatu wykonawczego z powodu kłopotów finansowych (,,Volume two"), delikatnie rzecz ujmując – przeciętni spece od technicznej obróbki materiału w studiu, olewatorskie podejście producenta Toma Wilsona (tak, tak to ten od ,,Freak out!" i debiutu Velvet Underground) do swojej pracy przy rejestracji debiutu, przy następnych krążkach nigdy nie wspierał ich zresztą żaden profesjonalny producent – to de facto spadało na ich barki, a w pierwszych latach działalności mieli oni małą wiedzę w kwestiach technicznych. To pierwsze z brzegu przykłady sprawiające, że zabrzmiało to tak, a nie inaczej.

,,Third” nie był bynajmniej ostatnim przykładem spaprania materiału. Mix ,,Bundles” był podobno tak fatalny, że muzycy po wysłuchaniu rezultatów swojej pracy chcieli nagrać cały materiał od nowa. Okazało się jednak, że w obliczu sporych nakładów finansowych na takie przedsięwzięcie musieli to sobie odpuścić i wydać w wersji pierwotnej. Większość pieniędzy poszła podobno (tak żartowali po nagraniu muzycy) na rejestrację partii gitarowych Holdswortha, który nagrał mnóstwo wersji swojej słynnej solówki do pierwszej części ,,Hazard profile”. Najbardziej zabawne jest to, że ostatecznie wybrano tą pierwszą wersję.
Co do jakości dźwięku na ,,Bundles” to na pierwszym wydaniu kompaktowym, które posiadam nie brzmi to na szczęście tak źle, muszę koniecznie zapoznać się z remasterem Esoteric Records z 2010 roku.

Filas

Po 3 miesiącach wróciłem do debiutu i mnie urzekł. Chyba w lutym nie byłem jeszcze gotowy na psychodelię.

che

Luty to nie miesiąc na psychodelię.

Filas

To też możliwe, ale mimo wszystko.

zuy_pan

W lutym łatwo o bad tripa. ale teraz to bym wciurał jakiegoś kwaso-podonego specyfiku.

Filas

Może H2SO4

che

Grzybobranie dopiero w październiku... choć kumpel ma jeszcze jakieś zapasy <zaciera ręce>

Filas

Byle nie jak w reklamie Sagi *khe khe*.

zuy_pan

Nie jedzie ktoś do Czech? Bo inaczej zostaje mi apteka i kinder-ćpuńskie tabletki na kaszel albo "cipacz" czy inne gówno.

ps: A jakie to było grzybobranie w reklamie Sagi?

che

Czytałem o tym "cipaczu". Próbowałeś? Bo niektórzy mieli ponoć fazę dość chujową...

zuy_pan

Nie, tego nie próbowałem, tylko słyszałem od kolegi, nie wiem nawet jak działa.

mahavishnuu

Filas

Dylemat mnie dzisiaj naszedł: jaką rolę w "Facelift" pełni to dysonansowe wprowadzenie na organach? A może pełni ono po prostu rolę dysonansowego wprowadzenia na organach? Pomoże mi ktoś?

Kapitan Wołowe Serce

Mnie się ono kojarzy z inspiracją ówczesną muzyką elektroniczną, np Terrym Rileyem, ale w dość awangardowej, czy avant-jazzowej formie.

Filas

To by miało sens... W ogóle, diabelsko monumentalne i mocne jest to wejście, moim zdaniem. A może to taka forma terroru?

zuy_pan

Bo to Lajw, więc przyszedł do klawisza, sobie grał, a reszta zespołu kończyła jeszcze obiad czy tam piwo i dopiero jak skończyli to przyszli i zaczęli grać, ale że punktualność przede wszystkim, to przyszedł i zaczął grać i fajno mu wyszło, to zostawili.

Filas

Brzmi sensownie.

mahavishnuu

To osobliwe intro w „Facelift” to dość ciekawa rzecz. Słyszałem różne wersje tego utworu grane przez zespół w latach 1970-1972, jednak w żadnej innej nie ma aż tak rozbudowanego wstępu na organach. Zazwyczaj jest on mniej więcej o połowę krótszy i nie tak diabolicznie kakofoniczny (tak było choćby już w czasie koncertu paryskiego w marcu 1970 roku) lub pojawia się od razu główny temat grany na saksofonie przez Eltona Deana. Akurat ta klasyczna wersja nagrana w kwintecie z Dobsonem została uwieczniona na taśmie w czasie dwóch koncertów. Pierwszy miał miejsce 4 stycznia w „Fairfield Hall”, natomiast drugi odbył się 11 stycznia w „Mother's Club” w Birmingham. Lwia część utworu pochodziła z „Fairfield Hall”, ponieważ jednak w niektórych miejscach jakość dźwięku była fatalna postanowiono umiejętnie uzupełnić te mankamenty alternatywnym wykonaniem z Birmingham. Rzeczywiście słuchając „Facelift” trudno doszukać się tych cięć. Zostało to zrobione w subtelny i umiejętny sposób. Organowe intro pochodzi prawdopodobnie z Fairfield Hall. Warto także wspomnieć o nietypowym zakończeniu „Facelift”. W innych wersjach jest ono zazwyczaj inne. W postludium wybrzmiewa ponownie główny temat melodyczny, który pojawia się po raz pierwszy po tym organowym pandemonium Ratledge’a , tym razem jednak z efektami taśmowymi (np. odtwarzanie dźwięku od tyłu w przyśpieszonym tempie). Stanowi to w sumie dość niekonwencjonalną kodę.

W latach 1967-1970 Mike Ratledge zwykł grać w czasie koncertów przynajmniej kilka dłuższych solówek na organach. Były one integralną częścią kompozycji bardziej rozbudowanych lub stanowiły samoistną całość (np. „Disorganization”). Wstęp do „Facelift” wpisuje się właśnie w tą tradycję, stylistycznie jest zresztą dość bliski jego ówczesnym eksploracjom brzmieniowym. Jakkolwiek Ratledge w tym okresie był pod wpływem twórczości Terry’ego Rileya to akurat ten fragment trudno jest z nim powiązać. To jednak zupełnie inna estetyka. Słychać w nim echa fascynacji „poważną” muzyką elektroniczną z lat 50-tych i 60-tych (Ratledge interesował się koncepcjami Stockhausena oraz jego eksperymentami z elektroniką). Te organowe eksperymenty mogą także nieco kojarzyć się z tym, co robił wówczas Sun Ra, szczególnie jego atonalne zgrzyty i sprzężenia z tytułowej kompozycji z płyty ,,Atlantis'' (1969) wydają się być czymś pokrewnym. Są to jednak tylko ogólne analogie, gdyż, generalnie rzecz biorąc, aura brzmieniowa tych utworów jest nieco inna. Poza tym Ratledge prezentuje odmienną szkołę gry, ma także inne podejście do tworzonego materiału dźwiękowego. Mike w tym czasie sporo słuchał także płyt Cecila Taylora. Kakofoniczne faktury brzmieniowe, rozwichrzone dysonanse połączone ze sporą ekspresją wykonania przywodzą także na myśl dokonania tego wybitnego free jazzowego pianisty.

Rileyowskie inspiracje słychać natomiast szczególnie w preludium i postludium „Out-bloody rageous”. Chodzi szczególnie o jego wczesne kompozycje, takie jak: „Untitled organ” i „Dorian reeds” oraz płytę „A rainbow in curved air”(1969). „Out-bloody rageous” jest wymownym przykładem tego, jak można stworzyć własny oryginalny język muzyczny, wychodząc od pewnego konceptu będącego inspiracją obcą twórczością. Pierwsze pięć minut utworu to subtelnie narastające crescendo organów. Ta część posiada minimalistyczny charakter, mamy w niej do czynienia z nieustającymi repetycjami muzycznych wątków, które ulegają stopniowo nieznacznym przekształceniom. Zauważalne są jednak także różnice, które sprawiają, że ten fragment ma własne, specyficzne brzmienie i klimat. Decyduje o tym inna faktura kompozycji oraz mniej ortodoksyjne podejście Ratledge'a do narracji utworu. Techniczna obróbka materiału dźwiękowego także przydaje mu nieco inny charakter niż było to w przypadku wczesnych prac Rileya. Dzieła amerykańskiego pioniera minimalizmu z tego okresu były bardzo statyczne w warstwie dynamicznej, natomiast koncept „Out-bloody rageous” opierał się na subtelnym cieniowaniu doznań dynamicznych w postaci narastającego crescenda we wstępie i diminuenda w finale.

Jest to dobry przykład na to, że nawet najbardziej oryginalni twórcy nie działają w próżni. Na bazie inspiracji obcą twórczością potrafią wykreować własne wartości, które wzbogacają i rozwijają te, które już zastali. W wypadku „Third” te źródła inspiracji były przecież dość szerokie: awangardowa muzyka współczesna w wydaniu europejskim, rileyowski minimalizm, free jazz, post-bop i inne.

zuy_pan

To że więcej czegoś takiego nie grali, uwiarygadnia "obiadową" wersję, to też byli ludzie.