Frank Zappa ( i jego The Mothers of Invention )

Johanan

Hej Wam!
Mógłby mi ktoś wypisać listę najciekawszych albumów Pana Zappy?
Smile

rakkenroll

Hot Rats
Sheik Yerbouti
Waka/Jawaka
Bongo Fury z adminem tego forum
Grand Wazoo
One Size Fits All

zuy_pan

Gdzieś było, robił kapitan (strona 3), robił mahavishnuu (strona 4), chociaż ta Kapitanowa bardziej syntetyczna.

Metal_Destroyer · Gość

Zappa to kupa gówna i tyle w tym smutnym jak pizda temacie!!!

John Cipolina · Wysłany: Czw 00:36, 06 Marzec 2014 Temat postu:

Może to ruska propaganda zmąciła mi umysł, ale zdaje się, że jeszcze niedawno był tu post pozytywnie odnoszący się do Zappy. Tak czy owak, ten nowy jest lepszy.

zuy_pan · Wysłany: Czw 00:36, 06 Marzec 2014 Temat postu:

Biedatrolling jest biedny.

Olek · Wysłany: Wto 00:59, 25 Marzec 2014 Temat postu:

Jak duża i jaka jest różnica między wydaniami "Hot Rats" z winyla i CD (najlepiej tego najnowszego, bodajże 2009r.)?

Filas · Wysłany: Wto 01:00, 25 Marzec 2014 Temat postu:

W sieci przecież pisali, różnica w długości "The Gumbo Variations" i trochę inny mastering. Poszukać ino trzeba.

Olek · Wysłany: Wto 01:05, 25 Marzec 2014 Temat postu:

Chodziło mi głównie o ten mastering, zielony Filasie.

Filas · Wysłany: Wto 01:20, 25 Marzec 2014 Temat postu:

Na PA czytałem, że chodzi o dużo mocniejszą prezencję wszystkiego - w oryginale większość uwagi jest ściągana do aktualnie solującego instrumentu, a w nowym podobno całość jest dużo mocniej zaznaczona. Nie wiem, nie słyszałem starego miksu, może kiedyś sprawdzę z czystej ciekawości, bo innych przyczyn nie widzę.

Niepokonany Herakles · Wysłany: Wto 01:26, 25 Marzec 2014 Temat postu:

Hej Filas, musze przyznac ze mezniejesz, ten blask szmaragdowy przydaje Ci chluby.

Burza · Wysłany: Śro 19:44, 26 Marzec 2014 Temat postu:

zuy_pan · Wysłany: Śro 20:04, 26 Marzec 2014 Temat postu:

Wiem, że na tym jest technik który jest sfrustrowany, że zespół rucha a on nie i wyruchał jakiś owoc.

mahavishnuu · Wysłany: Czw 01:14, 27 Marzec 2014 Temat postu:

Ciekawy temat. Sporo tych okładek, dlatego trudno jest przeanalizować wszystkie. Skupię się więc pokrótce na dwóch.

Freak out – w wypadku tej płyty warto pamiętać o tym, że mamy tam zawarty przekaz w formie wizualnej (okładka frontowa i tylna) oraz pisemnej. Te dwa elementy tworzą spójną całość. Właściwa okładka to typowy produkt tamtych czasów, a więc pop-art. Nurt modny w USA w latach 60-tych. Sylwetki muzyków zostały widmowo odrealnione. Pojawiają się tu także elementy komiksu w postaci napisu nad głową Zappy – to dość typowy przykład stylistyki pop-artu. Oprócz sfery czysto plastycznej warto także zwrócić uwagę na wygląd muzyków. Mieli być oni wzorcowym przykładem owych „freaks”, których ideologię i program nakreślił Zappa w wewnętrznej części okładki. Styl tego tekstu także wpisuje się w estetykę pop-artu. Pokazuje to dobrze napisana przez Zappę jego notka biograficzna, zamieszczona w wewnętrznej części tego wydawnictwa. Ma ona charakter odrealniony, humorystyczny, mocno dygresyjny - objawia się to choćby w wyraźnej predylekcji do cytatomanii.

O tej płycie napisałem kiedyś dłuższy esej, w którym analizowałem jej zawartość muzyczną. Było tam także trochę o wizualiach i wątkach postmodernistycznych (np. w kontekście różnych notek umieszczonych przez Zappę na poszczególnych stronach okładki ). W razie potrzeby mogę rzucić tekst do działu recenzji płyt.

The Grand Wazoo - w tym wypadku okładka jest po prostu odzwierciedleniem treści tego albumu. Brzmi to nieco dziwnie, bo przecież mamy tu de facto do czynienia z płytą instrumentalną. Franciszek Wielki tym razem snuje więc swoją opowieść w formie czysto muzycznej. Frontowa okładka przedstawia zmagania dwóch antagonistycznych armii. Po lewej stronie znajdują się wojska cesarza Cletusa, wyposażone głównie w instrumenty dęte, perkusyjne i elektroniczne. Ogólnie mają symbolizować big-band, który rzeczywiście na tym wydawnictwie gra pod przewodnictwem Zappy. Po prawej stronie widać armię Mediokratesa, w szeregach której znajduje się rozbudowana grupa instrumentów smyczkowych. Każda z armii dzieli się na mniejsze jednostki. W przypadku tej okładki także widać pewne cechy pop-artu – znamienna jest tu choćby stylizacja na czasy antyczne. Komponenty pop-artu na przykładzie okładki „The Grand Wazoo” uwydatniają: ahistoryzm, żartobliwy, lekki sposób przedstawiania wydarzeń, eklektyzm, typowa dla tego nurtu jaskrawa kolorystyka.

Jeśli chodzi o „Burnt weny sandwich” i „Uncle Meat” to warto zwrócić uwagę na to, że Zappa często starał się, aby przekaz muzyczny był harmonijnie skorelowany ze stroną wizualną jego wydawnictw. Collage’owy charakter tych okładek idzie więc w parze z muzyką. Te płyty (szczególnie „Uncle Meat”), to ewidentny przykład rozbuchanego eklektyzmu jego muzyki. Nie jest to tylko kwestia rozmaitych stylistyk – od doo wopu, poprzez rhythm’n’blues, pop typowy dla lat 60-tych aż po wywrotowe nurty dwudziestowiecznej awangardy z dziedziny muzyki współczesnej i jazzu nowoczesnego (dodekafonia, serializm, muzyka elektroniczna, free jazz). Ważna jest tu także specyficzna materia kompozycji – postrzępiona narracja, dygresyjność, swobodne mieszanie przeróżnych środków wyrazu, collage’owy charakter muzyki.

Każda okładka to oczywiście odrębna historia, mają one często swoją specyfikę, choć pewne ogólne prawidła twórczości Zappy są dość łatwo zauważalne. To że „Hot rats” wygląda nieco inaczej także nie jest dziełem przypadku.

Burza · Wysłany: Czw 02:19, 27 Marzec 2014 Temat postu:

mahavishnuu · Wysłany: Czw 12:05, 27 Marzec 2014 Temat postu:

Umieszczę ten esej w dziale z recenzjami płyt. Tam będzie chyba bardziej pasował.

Niepokonany Herakles · Wysłany: Czw 12:17, 27 Marzec 2014 Temat postu:

Nierzadko bywalo, ze okladki plyt Zappy byly rownie glupkowate co ich tresc.

Burza · Wysłany: Czw 12:44, 27 Marzec 2014 Temat postu:

Niepokonany Herakles · Wysłany: Czw 12:51, 27 Marzec 2014 Temat postu:

cos znaczace =/= wartosciowe

Burza · Wysłany: Czw 13:11, 27 Marzec 2014 Temat postu: