Muzyka rockowa to produkt dla szerokich mas?

lutnik

UWAGA! Ten niezwykle ciekawy tekst nie jest mojego autorstwa.

"Muzyka rockowa została stworzona jako produkt. W zasadzie najpierw promowali bluesa, przedstawiając go jako mądrość obcej i uciśnionej kultury, jak gdyby obca i uciśniona kultura Indo-Europejczyków przed nastaniem chrześcijaństwa nie była dla nich wystarczająco prawdziwa; wszakże kultury kładące nacisk na zdrowe wartości nie sprzedają się tak dobrze, stąd szczęśliwie nie były one tym co zostało urynkowione.

Powiedziano nam następnie o bluesowej formie i dano wyobrażenie na temat tego jak grupa zubożałych muzyków zebrała się i stworzyła go aby wyśpiewywać swoje smutki będąc w rękach nikczemnych opresorów, podczas gdy naprawdę forma bluesa jest jedynie destylacją europejskiej muzyki popularnej dokonaną przez tych, którzy bez wsparcia muzycznej teorii, potrzebowali szybkiego sposobu by ją imitować. Stąd uproszczenie do formy szkieletowej i rozwój dopiero z tego etapu.

Jeśli potrafisz poruszać się po skali diatonicznej, zdajesz sobie sprawę jak dogodne są dźwięki skali bluesowej i jak dogodne są bluesowe progresje akordów: w zasadzie nie możesz niczego zepsuć. Wydobywanie ich nie wymaga geniuszu ani lat treningu. Pomimo iż to, co możesz z nimi zrobić jest mocno ograniczone, a destylacja jaskrawych dźwięków skali powoduje ciągłą intensywność, która jest sprzeczna z większością artystycznych potrzeb, są one łatwe do wykonania i zrozumienia, przez co dostępne dla każdego. Zmień prezencję artysty, dodaj jakieś trywialne wykończenia i otrzymujesz coś "nowego". To produkt doskonały.

Z tego pułapu łatwo było ponownie wprowadzić elementy innej muzyki popularnej, doprawić pozornie białą twarz i voila! Nowa wersja tego samego produktu mająca tą samą przewagę. Nie potrzeba było zbytniego wysiłku intelektualnego do zapożyczenia kilku zagrywek, dobrego taktu, linii basu, i promowania swoich własnych, specyficznych zaburzeń, aby uzyskać przebój. The Beatles musieli udawać, że byli wieszczami, ażeby odkryć muzykalność w rocku, podczas gdy naprawdę byli raczej reakcyjni niż rewolucyjni: wprowadzali bardziej złożone elementy do kultury w założeniu uproszczonej, aby jej esencja nie umknęła nikomu z tłumu o inteligencji rozciągającej się od graniczącej z upośledzeniem do średniej-wyższej.

Tup nogą do taktu; połknij haczyk, podśpiewuj. To coś "nowego" i powinieneś dyskutować na ten temat i kupować to, ponieważ twoi przyjaciele to robią. Z racji tego, że młodzi ludzie wprowadzani są najpierw w tą właśnie kulturę, tworzy ona zwykle podstawę tego, co będą znali pod pojęciem "muzyki", a przez to, czego będą oczekiwać przez resztę ich życia. I aby współzawodniczyć społecznie dokonają zakupu mnóstwa drogich płyt CD i różnych akcesoriów, a może nawet zdobędą instrumenty by uderzyć z własnym zespołem. To produkt doskonały.

Niezależnie od tego, że większość rock & rolla jest miałka i jeśli słuchana więcej niż pięć razy z rzędu, staje się bardzo nudna, dominuje on w falach radiowych, co więcej, asymilował rozbieżne gatunki jak techno czy hip-hop (to co nie posiada własnego charakteru może asymilować cokolwiek). Jego prosta instrumentacja dopuszcza bardzo podstawową produkcję, co czyni go głośnym i łatwym do usłyszenia podczas gdy ktoś tankuje paliwo, pali crack, kupuje produkty czy przeżywa wstrząsający orgazm w łaźni opanowanej przez AIDS. W zasadzie najlepiej jeśli jest się odurzonym lub wykonuje coś prostego i monotonnego jako że jest on doskonały przy stanach zredukowanej koncentracji.

Nawet najlepsze dzieci, nieważne jak rozgarnięte czy błyskotliwe, będą pragnęły przyjaciół. Jeśli przyjaciele będą mówić o telewizji, grach video, muzyce i w zasadzie bardzo mało na pozostałe tematy, będą one upatrywać tego co najlepsze w rocku. Oczywiście zważywszy na to iż jest to jeden wielki plagiat, skończą miotając się dokoła, dopóki nie znajdą czegoś mniej ofensywnego by przy tym już pozostać. Jest to wczesna lekcja pasywności: Nie mierz wysoko, znajdź raczej coś co jest jedynie mniej beznadziejne. Będzie to stanowiło dobry trening dla ich przyszłych otêpiających, nowocześnie bezmyślnych, biurokratycznych posad.

Znalazłem w sobie zamiłowanie ku wybranej muzyce metalowej, ponieważ wyłamała się ona z rockowej formuły. Podczas gdy rock używa ustalonej struktury definiowanej zwięźle jako "wprowadzenie, zwrotka, refren, druga zwrotka, drugi refren, załamanie, powrót do refrenu o podwójnej długości, zakończenie", metal używa struktury narracyjnej, utwory rozwijaja się, podobnie jak utwory klasyczne, wedle centralnej melodii lub "kształtu" dominującej frazy. Podobnie jak Mozart ukrywał bardzo prostą melodię wewnątrz bardzo złożonych symfonii, tak zespoły metalowe kształtują swoje utwory wokół idei i używają krążących serii wprowadzeń, załamań, łączników i rotacji motywów riffów jako ich nośnika.

Dużo czasu upłynęło, aby mogło się to wykształcić, a tak naprawdę nie zachowało się nawet jako koncept aż do późnych lat osiemdziesiątych, gdzie, być może najlepiej, zobrazowane zostało przez hołd Metalliki dla muzyki klasycznej, "Orion", czy klasyką inspirowany "Blood, Fire, Death" Batorego. Były one, podobnie jak The Beatles, reakcyjnym impulsem przeciwko upraszczaniu, które jest podłożem muzyki rockowej. Pokładałem wielkie nadzieje w tym gatunku, lecz niestety, społeczny pęd, który przyciągał ludzi ku muzyce rockowej jednocześnie obalał wszystko czego tłum, jako całość, nie był w stanie docenić.

Tłum nie znosi tych, którzy od niego odstają. Mentalność tłumu jest paradoksem: należy być indywidualnością robiącą to, co wszyscy inni, z ich "własnej woli" oczywiście. W ten sposób jednostki uzyskują to co najlepsze z obu źródeł. Mogą wielbić swoje własne ego jak również socjalizować się w sposób, który gwarantuje, że nikogo nie urażą, przez co w koñcu otrzymają to czego pragną, czy będzie to seks, narkotyki czy po prostu przyjaciele. Ponieważ jednostki te nie posiadają innego sposobu, aby odnieść sukces i ponieważ są zależne od zbiorowości, wymuszają to na innych. Muzyka rockowa jest produktem tłumu.

Gdy metal w końcu uległ płodowym impulsom ku najniższemu wspólnemu mianownikowi u przełomu wieków, było to właściwe poświęcenie, godne poświęceniu Jezusa na Krzyżu. Cały trud by doprowadzić muzykę rockową do pewnego stopnia cerebralności, najpierw przez prog-rockowców inspirowanych The Beatles, następnie przez pokolenia zespołów metalowych, ostatecznie zniweczony został przez naturę muzyki rockowej - jest ona produktem, produkt zaś potrzebuje tłumu, aby ten go kupował. Oto powód dla którego rock tworzy zgorzkniałych, starych ludzi, albowiem 99,99% zaangażowanych w niego nie doświadcza prawdziwych sukcesów, a pozostali są neurotycznymi maskotkami utrzymywanymi przez przemysł i porzucanymi gdy ich użyteczność dobiegnie koñca (rozkoszuj się swoim samobójstwem panie Cobain - miałeś rację: zawiodłeś).

Konserwatyści, lub ci, którzy pragną podtrzymania (post-chrześcijańskich) "tradycyjnych" wartości, mają jednowymiarowe podejście do rocka. Głośno proklamują, że jest bzdurny, następnie ignorują cokolwiek ich dzieciaki przynoszą do domu, gdyż w końcu stymulowane są one przez zdolność muzyki do prowokowania tej właśnie reakcji u ich bezmyślnych jednostek rodzicielskich. "Synu, czytam dział giełdowy - wyłącz te bzdury i marsz do swego pokoju." To dodatkowo potęguje rynkową atrakcyjność muzyki rockowej. Liberałowie oczywiście słuchają jazzu i world music, i krzywią się udając, że są w stanie dostrzec różnice między artystami, utworami i gatunkami.

Moje podejście do muzyki rockowej to uznanie wiedzy zawartej w tym fragmencie z cytowanego źródła:

"Istnieje 12 różnych tonacji molowych i 12 różnych tonacji durowych. Wewnątrz każdej znajduje się gama złożona z ośmiu dźwięków, gdzie ósmy jest taki sam jak pierwszy ale o oktawę wyżej. Akord powstaje, gdy dwa dźwięki lub więcej, grane są równocześnie. Istnieją trzy podstawowe akordy molowe i trzy podstawowe akordy durowe w każdej tonacji. Nie musisz znać powyższego, ale jeśli chcesz, to jest wszystko.

Nasze szkoły, zarówno prywatne jak i publiczne, ogłupiały się przez lata, aby zapewnić szerszą dostępność. Najpierw dla mniej rygorystycznych kultur południowej i wschodniej Europy, przemieszanych z zaniedbanymi pozostałościami wspaniałego ongiś imperium Greko-Rzymskiego, później z kolei dla nowych grup ludzi z odmiennych kultur, które nie miały tradycji muzyki klasycznej jak ta europejska. Nie chodzi o wykluczenie tych grup; mogą poczynać wedle uznania. Wszelako czas przywrócić klasyczną edukację muzyczną z prostym zamiarem demaskacji rocka."

Gdy jest się obeznanym z tym jak łatwo jest dobrać podstawowy riff i umieścić w harmonii, następnie ułożyć popową piosenkę, cały mistycyzm rocka - wieloletnia, nienaruszalna tradycja "autentyczności" wynikającej z alienacji rozpościerająca się od bluesa po punk - jest pokonana, ponieważ muzyka zaczyna być postrzegana jako mało fascynująca, albowiem istotnie jest dosyć mdła. Masz podstawową progresję akordu, dźwięków tego akordu używasz, aby określić do jakiej tonacji możesz z niego przejść, jeżeli w ogóle są jakieś przejścia. Sola gitarowe są kwestią pozostania w pewnym zakresie modalnej koherencji lub używania pentatoniki, aby wszystko "brzmiało dobrze". Nie jest to fizyka kwantowa.

To jest postawa, którą przybrałem. Nasze dzieci zasługują na lepszą muzykę, ale żeby dostrzegły różnicę, ich pierwsze doświadczenie z muzyką musi poparte być wiedzą, nie zaś schlebiającą tłumowi ignorancją, która czyni rocka produktem idealnym. Ale tupnij nogą i powiedz im, że cały rock to bzdura, a niechybnie zwrócą się ku MTV i pójdą kupić najnowszego rocka czy jego hybrydę za 50 złotych za sztukę. Pokaż im coś lepszego zamiast tego, niezależnie od formy - możliwym jest nawet tworzenie po prostu inteligentniejszego rocka jak robili to Yes, Bathory czy King Crimson ciągnąc rocka na poziom przynajmniej przyzwoity, bo o wielkiej sztuce mowy tu nie ma - a będą powoli kontynuować reakcyjny proces przeistaczania rocka z pożywki dla idiotów w coś czego chociaż można posłuchać. Samo to będzie zwycięstwem ponad tłumem.

Odnosząc się jeszcze do kwestii skal modalnych. Pewien poirytowany czytelnik gorączkował się kiedyś, że skala bluesowa "nie" jest skalą pentatoniczną. Błąd - jest ona zmodyfikowaną skalą pentatoniczną, ale nie pięciotonową skalą. Komentarz na temat skali diatonicznej ma na celu podkreślić, że jeżeli zagra się jedynie jaskrawe dźwięki w skali diatonicznej, otrzyma się pentatoniczną skalę bluesową. Pomimo, że jest ona czymś w rodzaju pocztówkowej emocjonalności Hallmark'u, większość ludzi "wydaje się" ją lubić mimo jej murzyńskiego prymitywizmu, której daleko do najsłabszych dzieł europejskiej, białej muzyki klasycznej."

Wiem. Być może temat ten jest kontrowersyjny, ale postanowiłem wam zadać tym tematem takie a nie inne pytanie. Jeśli chodzi o mnie lubię większość gatunków rocka, często bronię nawet najprymitywniejsze muzycznie kapele, ale mimo, że je lubię to nie uznaję większości gatunków tej muzyki za jakąkolwiek sztukę.

Moja opinia jest taka, że na pytanie odpowiadam TAK. Rock jest produktem, od bluesa po jazz rock, produktem, który lubię. Natomiast sztuka to coś znacznie więcej.

Rune of Torment

Nie muszę czytać, żeby się zgodzić z tematem. Nie wiem jak można mieć w ogóle wątpliwości.

Carpetcrawler

Chyba, że awangarda. Względnie wąskie ma grono odbiorców w porównaniu do typowych, komercyjnych produktów muzyki rockowej.

Rune of Torment

Prawda. Z tym, że w 99% przypadkach awangarda muzyki rockowej w niczym muzyki rockowej nie przypomina.

Carpetcrawler

Nie no...

gitara robi swoje tam też Embarassed

Rune of Torment

Gitara robi swoje automatycznie w całym uniwersum fal dźwiękowych. To wręcz aksjomatyczna prawda.

kobaian

Widzę, że jestem pierwszym, który zagłosował na nie. Bo o ile zgadzam się, że muzyka rockowa to produkt dla szerokich mas, to jednak nie zgadzam się z wieloma tezami, które padły w tekście. A pytanie przecież dotyczy, czy zgadzam się z tekstem.

Na przykład:

kobaian

zuy_pan

Moim zdaniem po prostu jesteś pierwszym kto ten tekst (tutaj) w ogóle przeczytał, ja nie czytam bo facio pisze że tekst nie jego, ale źródła nie podał, więc nie ufam i czasu nie tracę.

Niepokonany Herakles

che

lutnik

Carpetcrawler

lutnik

Carpetcrawler

lutnik

kobaian

Odniosę się może nieco lakonicznie:
1. Geniusz nie jest wyznacznikiem przynależności do sztuki. Inaczej: Sztuka nie musi być przejawem geniuszu. W związku z tym podział na rzeczy genialne, takie sobie i nieudane możemy przeprowadzić jak najbardziej wewnątrz świata sztuki, podobnie jak i podział na rzeczy oryginalne i wtórne. Wartościowanie dzieł sztuki to nie to samo, co uznanie przynależności obiektu do sztuki.
2. Sztuką przynajmniej tak jak, ja ją rozumiem, nie jest "to co trudne". Zgodzę się, że przez dłuższy czas taka definicja obowiązywała. Dla mnie sztuka to pewna specyficzna działalność, tworzenie rzeczy bez konkretnego utylitarnego celu, które to rzeczy nas zachwycają i wtórnie kształtują naszą świadomość.
3. Muzyka czarnych to także rytmy. Poczucie rytmu, którego białym brakuje.
4. Produktem jest w pewnym sensie każdy wytwór ludzki, który później jest sprzedawany. Chyba jednak w zarzucie chodzi o "produkt masowy". Taki, który pochodzi bardziej z fabryki niż z zakładu rzemieślnika. I tu się zgadzam - rock jest zasadniczo produktem masowym i to kładzie się cieniem na twórczości rockmanów. Ale przecież podobnie i kino jest wytworem masowym, co nie znaczy, że nie powstają dzieła sztuki filmowej.

lutnik

Carpetcrawler

kobaian