Album roku 1967

zuy_pan

Ja sobie nie przypominałem i tak nie ma szans na moją 30. Tak samo będę robił z Yesami czy ELP-ami, bo nie mam ochoty po raz któryś siadać do tego (no do ELP siadałem mniej, ale do Yesów kilka dobrych razy, ale mi to nie leży, więc jebie mię).

Kapitan Wołowe Serce

W kwestii The Procol Harum chciałbym powiedzieć dokładnie to samo co Mahavishnu. Dlatego powiem dokładnie to samo co on:

rakkenroll

Heee i tak Mudi Blues czego by nie nagrali, to byłoby to lepsze od Pixies, no nie? xD xD xD

A tak trochę poważniej to dziś słuchałem tego Days of Future Passed i to chyba już nie dla mnie, było tam parę sympatycznych fragmentów, ale jakoś za słodkie i cukierkowe to wszystko.
Zaś debiut PH jest całkiem niezly, pamiętam, że jakoś 2 lata temu przesłuchiwałem ich dyskografię i to była jedyna ich płyta, do której wróciłem więcej niż 2 razy.

PS nie wiem co takiego fajnego w Grand Hotelu

Vilverin

John Cipolina

Nie no "Nights in White Satin" jest bardzo spoko. Wszyscy go znają z radiowej Trójki, choć nie słuchają. Pan Staszek użył w nim po raz pierwszy melotronu i w ogóle. Problem na płycie jest z tą orkiestracją bajkową.
Debiut PH uważam za miły i przyjemny. Nie wiem co się uważa o nim i o innych płytach. Całkiem niedawno, przed rozpoczęciem zabawy sam chciałem się zabrać za PH i wstępne wrażenia były w stylu "ale nudy", "czy oni mają jedynie te kilka dobrych kawałków?", ale jak się człowiek przysłuchał tej grze pana Zbyszka (na gitarze i organkach), drobnym smaczkom, to stwierdził, że to całkiem fajne a i nie brzmi jak wszystkie Hippisy dookoła.

kobaian

Ja aż tak dobrze nie znam się na twórczości obu, ale słuchając pierwszych płyt Procol Harum, miałem wrażenie, że słucham dość ambitnego zespołu rockowego, potrafiącego nieźle nawet komponować, którego wadą jest nieco męcząca maniera wokalna. Oczywiście nie jest to za bardzo w moim guście, ale w sumie może być.

Gdy słuchałem debiutu Moody Blues miałem wrażenie, że jest tu wszystko to, co Trójkowi fani mylnie utożsamiają z progresem - patos, landrynkowe brzmienie i niezbyt ciekawe, często wręcz prostackie kompozycje. Czyli taki neoprog powstały przed pojawieniem się właściwego proga. Wink

Kapitan Wołowe Serce

John Cipolina

Ja się wstrzymam z dalszym komentowanie Moody Blues, zgodnie z maksymą z podpisu, bo wczoraj wiedziony zwyczajną ludzką ochotą przesłuchałem ich album jeszcze dwa razy. Co prawda podczas innych czynności, więc jakoś mi to przeleciało, ale wydawało mi się przyjemne. Nie było odruchów wymiotnych jak za pierwszym razem. Ja w ogóle nie jestem fanem takiej bajkolandii, nawet jeśli chodzi o "Snow Goose", a co dopiero w takim wydaniu. Choć wczoraj miałem też takie myśli, że jak jeszcze raz usłyszę psychodeliczną gitarę to mnie szlag trafi. Razz

Więc potrzebowałem odmiany.

Dobra, teraz z innej beczki. Im więcej słucham tego szajsu (mam na myśli ogół płyt z 67.), to tym bardziej doceniam "Magical Mystery Tour" i płyty Hendrixa. Po strzelance z Bitlami myślałem, że oni są dla mnie nudnawi i nie ma już dla nich nadziei, a tu się okazało, że na rok 67. to ten album jest mocny, dojrzały i w ogóle. Natomiast za albumami Hendrixa nigdy nie szalałem, ale jak się je zestawia z innymi psychodelikami, to aż dziw, że nikt nie wysnuwa teorii, że Hendrix nie został zainspirowany przez obce cywilizacje z kosmosu. "Are You Experienced?" jest rewolucyjne, natomiast "Axis: As Bold As Love" może i pozbawionego tego pierwiastka, ale za poprawił się warsztat kompozytorski i Jimi wprowadził tu nieco więcej murzyńskiego (soul-funky) grania, co prawda jeszcze nie tak fajnego jak z Bandą Cyganów, ale też OK.
W ogóle wydaje mi się, że wysoko będę stawiał rzeczy, które w jakiś sposób wybiegały w przyszłość.

kobaian

Piękno drugiej połowy lat 60' polega między innymi na tym, że jak wtedy uznano jakąś płytę za ważną, a postać, za ikonę pop kultury, to z dużym prawdopodobieństwem coś w tym było. Jak słucha się Hendrixa, Doorsów, Beatlesów, Floydów i zestawia się z innymi wydawanymi w 67 pytami rockowymi, słychać sporą różnicę. W sumie trudno się dziwić, że akurat to do naszych czasów dotrwało.

Teraz mamy sytuację odwrotną - jak coś się staje popularne to prawie na pewno jest to ostatni szajs i trzeba się trzymać od tego jak najdalej.

lomyrin

A swoją drogą, ktoś interesował się bardziej Joasią Baez? Jakieś inne, lepsze płyty niż ta z 67'? Może warto by założyć jej osobny wątek?

kobaian

Ja się chciałem zainteresować, ale jak rzuciłem okiem na to, co wydawała, to stwierdziłem, że chyba mamy do czynienia z wykonawcą bez podstawowej dyskografii, gdzie materiał jest nie wiadomo skąd, powtarza się itp. Więc zupełnie nie wiadomo, jak się za to zabrać.

mahavishnuu

John Cipolina

Filas

Interesujacy klimat, który tworzą Manzarek na Vox Continental (albo jakichś podobnych, częstym błędem jest przypisywanie mu Hammonda B3 na którym grał kilka razy ledwo) oraz Fenderze Rhodes Bass i Krieger na gitarze, ogółem całość brzmi dużo bardziej tajemniczo niż Dżefersony, i jest chyba bardziej... nie wiem, czy skomplikowane to dobre określenie - może zawiłe?

Kto poleci dobre gereżrokowe płyty z 67?

John Cipolina

Czarek, powiedz mu co sądzisz o argumentum ad clima.

EDYTA:
Klimat to jest coś, co się czuje. A zdarza się, że ktoś tego nie czuje i wtedy przydałby się argument odnoszący się bardziej do obiektywnych cech utworu, czyli taki, który się rozumie. Pewien specyficzny styl oparty na tych organach jest, tylko że dla mnie to mało.

kobaian

zuy_pan

No i jeszcze jakby nie patrzeć Morrison jednak był dość charyzmatyczny, niezły frontman, dawało to dość charakterystyczny styl, który trochę odróżniał Doorsów od reszty hipisów, taki bardziej "inteligencki". Oprócz tego od innych psychodelików odróżniał ich polaczek na klawiszach, który był zresztą bardzo zdolnym ziomexem.

John Cipolina

Kto napisze najlepsze wypracowanie pod tytułem "Dla czego The Doors wielkim zespołem był?" dostanie od Pani szóstkę z plusem.

rakkenroll

No bo był, dlatego bo był, tak samo jak muza której słucham ssie, bo ja jej słucham kurde