Album roku 1967

mahavishnuu

“Seant” Trzaskowskiego nawet nie brałem pod uwagę w tym roczniku kierując się chronologią. Tak przy okazji - znowu pojawiają się różne daty wydania płyty 1966/1967. Dinozaury umieściły ją pod 1966. Kurylewicza nie słuchałem już bardzo dawno. Pamiętam tylko, że zaskoczył mnie tym, że poszedł ostro w stronę free jazzu, a znałem go z zupełnie innej strony. Słuchałem wtedy tej płyty tylko raz. W takim razie muszę ją sobie przypomnieć. Zobaczymy, jak to zabrzmi po latach.

rakkenroll

Aretha Franklin - I Never Loved a Man the Way I Love You

Kapitan Wołowe Serce

Pearls Before Swine - One Nation Underground - Uroczy, nastrojowy folk rock z epoki dzieci kwiatów, okraszony - w wypadku Pearls Before Swine stanie się to regułą - obrazem Wielkiego Mistrza, tym razem był to Mistrz Bosch. Kolejny album (Balaklava) okazał się ich największym dziełem, ale debiut też jest niczego sobie.

The Incredible String Band - The 5000 Spirits or the Layers of the Onion - Ci folkowcy ze Szkocji nie zawsze do mnie trafiali, ale ten album naprawdę im się udał. Dziwaczny, ale dość melodyjny. I - a jakże - psychodeliczny, jak wszystko w tamtych czasach.

Jefferson Airplane - After Bathing at Baxter's - Naćpani Dżefersonowi odwalili tu naprawdę dobrą robotę. Wątpię, żeby pamiętali nagrywanie tej płyty, ale słuchania jej nie da się zapomnieć. Mocna, narkotyczna jazda.

McCoy Tyner - The Real McCoy - Jedna z większych płyt rocznika. McCoy nie grał jeszcze wtedy murzyńskich epopei narodowych i nie chodził w dziwnych ubraniach po ulicy, ale słuchać w tym zalążki jego późniejszego stylu, choć jest to jeszcze granie bardziej standardowe.

lomyrin

Czyli co? Nie liczymy Interstellar Space? Bo Zaury liczyły.

Filas

Formalnie było wydane chyba w '74...

Kapitan Wołowe Serce

lomyrin

No, już sprawdziłem. W ogóle w tym zestawieniu dinozaurowym jest dużo płyt, które według naszej umowy (data wydania), nie powinny się tam znaleźć. Myślę, że także tutaj dużo osób zrobi takie błędy i dlatego się zastanawiam, czy osoba podliczająca głosy jak natknie się na listę z takimi błędami nie powinna odesłać jej do poprawki. Wiem, że to jest więcej roboty, ale może unikniemy wtedy Interstellar Space, Atlantis i innych w roczniku 1967.

Aha. To jeszcze nie było wspomniane:

Janis Joplin - Big Brother & the Holding Company

Kapitan Wołowe Serce

Nie martw się, jak znajdę błędy na listach to zwrócę na nie uwagę, niemniej myślę, że będzie ich bardzo niewiele.

John Cipolina

Panie i Panowie, czemu się wybacza Dylanowi, że nie umie śpiewać? Uprzedzając niektóre odpowiedzi: podobno tekst się nie liczy w muzyce.

Twisted Nerve

Niepokonany Herakles

zuy_pan

Dylan śpiewał 10 razy lepiej od Kobajna, od wszystkich punkowców, pewnie lepiej od Iana Curtisa itd, po za tym bardzo trafnie wyrażał głosem emocje, śpiewał bardzo szczerze i naprawdę miał dobrą głowę do ilustracji muzycznej swoich piosenek. Natomiast teksty w folku i muzyce bardów się liczą, tak samo jak w rapie i kilku innych przypadkach, Dylan będąc niezgorszym poetą, szczególnie jak na muzyka, jakby nie patrzeć, rockowego, którzy w większości piszą teksty z mega-dupy.

Vilverin

Index - Index
Morning Dew - Morning Dew

Filas

John Cipolina

The Moody Blues - Days of Future Passed - fani muzyki do "Żółtej łodzi podwodnej" i "Snow Goose" będą zachwyceni... Smile

Ale w sumie nie mówię, że nie warto tego w ogóle słuchać. Jednak z protoplastów proga zdecydowanie wolę Procol Harum.

gharvelt

Nie tylko fani "Śnieżnej gęsi", ogólnie miłośnicy symfonicznego proga.

Procol Harum też dobre, ale ich bardziej cenię za drugi album wydany w 1968, moim zdaniem najbardziej udany w całej dyskografii.

mahavishnuu

Debiut Procol Harum jest, moim zdaniem, nadmiernie eksponowany w dyskografii zespołu. Wiadomo, że pod względem historycznym jego rola jest niepodważalna – to w końcu chronologicznie pierwsza płyta protoprogresywna w pełnym tego słowa znaczeniu. Pod względem artystycznym wyżej oceniłbym wspomniany przez gharvelta „Shine On Brightly” i „Grand Hotel” (mój numer jeden, jeśli chodzi o płyty studyjne). Jednak zdecydowanie najbardziej podoba mi się żywiec „Procol Harum Live In Concert with the Edmonton Symphony Orchestra”. Po usłyszeniu koncertowej wersji suity „"In Held 'Twas In I" nie wracam już od dawna do tej oryginalnej z „Shine On Brightly”.

W przypadku Moodies jest podobnie. Najbardziej znany (głównie za sprawą „Nights in white satin”) jest „Days of future passed”, ktory odegrał istotną rolę w rozwoju gatunku w latach 60-tych, jednak takie płyty, jak: „To Our Children’s Children’s Children”, „Every Good Boy Deserves Favour” i „Seventh Sojourn” są ewidentnie lepsze, biorąc pod uwagę różne elementy przekazu muzycznego

lomyrin

Jeszcze jeden problem. Jak mamy dajmy na to takich blusołamaczy z Mayallem to w przypadku ich Ciężkiej Drogi bierzemy pod uwagę przy ocenianiu tylko pierwsze 14 utworów, a nie te co tam podochodziły później, taaak?

mahavishnuu

Liczy się tylko to, co ukazało się oryginalnie na winylu. W razie wątpliwości trzeba sobie zobaczyć, jak to oryginalnie wyglądało. Na wielu albumach dostępnych w sieci tych bonusów jest co niemiara. Tak jest np. na debiucie Beefhearta "Safe as a milk", remastery The Who dosłownie toną w bonusach. W przypadku płyt jazzowych oprócz typowych bonusów czasami umieszcza się także alternatywne wersje utworów.

kobaian