David Lynch

zuy_pan

Tarkowski to świetny twórca, a Stalker to genialny film, ale jak ktoś jest cwelem który podchodzi do filmu "mmm to nie jest związane wystarczająco z książką", to powinien się zabić.

Wiesz, że z tym internetem to był sarkazm w twoim kierunku i pierniczenia, że ktoś kręci ujecie szklanki, żeby ludzie w necie się zastanawiali co znaczy?

Twin Peaks nigdy nie było skończone, Lynch zawsze o tym mówił, drugi sezon gdzie go odsunęli na 2 plan był dla niego dużym rozczarowaniem i ostatnie odcinki musiały mocno nadrabiać, a sugestia, że TP wróci była już w w Fire Walk With Me...

Kłopoty z Myszami

zuy_pan

Znani mi fani powieści kochają film Tarkowskiego miłością czystą i nieskalaną, nie moja wina, że masz wąskie horyzonty. To jest inna opowieść. Jakoś fani Dicka nie biegają po świecie i nie krzyczą, że Blade Runner to chujowy film, bo zaczerpnął z powiastki tylko niektóre elementy... weź typie ogarniaj i nie rób z siebie cwela.

Kłopoty z Myszami

Kłopoty z Myszami

zuy_pan

Ale dlaczego, poza tym, że nie podobny do książki, Stalker jest dla ciebie słabym filmem? Przecież klimat i zdjęcia tam są niesamowite, mimo dłużyzn, raczej nie czuje się widz znudzony (jeżeli jest przyzwyczajony do tego, że akcja nie musi zapierdalać i nie pisze tekstów typu "Czas Apokalipsy chujowy film, za mało szczelania"), dialogi czasem bywają pretensjonalne, ale w całym otoczeniu i przy tym jak wszystko jest pokazane to nie przeszkadza. Zresztą po obejrzeniu Stalkera dodałem se tę książkę na read-listę, ale z pełną świadomością, że to zupełnie co innego.

A książka Dicka nie jest gorsza od filmu (no i kto Ci broni sobie puścić Vangelisa podczas czytania?), tylko inna.

Filas

Masterbrewer

Kłopoty z Myszami

Masterbrewer

No z niczym, po prostu jestem pod wrażeniem, bo to chyba najmocniejsza krytyka filmowa, jaką przeczytałem, odkąd przestałem zaglądać na filmłeb, czyli od dość dawna. Stalker słaby, bo:
1) nijak się ma do książki,
2) chyba po prostu dziadowski,
3) ruski.
I jeszcze ten zgrabny wybieg, że trzeba by go jednak zobaczyć na spokojnie, cud miód.

Kłopoty z Myszami

kobaian

Generalnie jest nieźle, tym nie mniej trochę mnie wkurza łopatologia niektórych scen. Może by temu "złemu" Cooperowi na czole jeszcze napisać, że jest doppelgangerem z ostatniego odcinka II serii, bo nikt by się przecież nie domyślił...
Na razie widzimy wyraźny motyw rozdwojenia postaci na kogoś, kto stara się działać jak nietzscheański nadczłowiek i kogoś kto prawie nie mówi i daje się sterować innym. "Zły" Cooper zdaje się taką podrasowaną wersją Windoma Earla, o tyle lepszą, bo w przeciwieństwie do tego nie kieruje się obsesjami, tylko stara się robić to, na co ma ochotę. Biorąc pod uwagę, zapowiedź, że dojdzie do konfrontacji, w wyniku której pozostanie tylko jeden, a drugi wróci do chaty, może być ciekawie. Zobaczymy, w którą stronę to się rozwinie. Mam nadzieję, że wątek nie zostanie spieprzony, bo szczerze mówiąc WE pozostawiał we mnie spory niedosyt.

doggod

kobaian

Co do tej łopatologiczności, nie wiem, czy nie wynikła ona z tego, że po prostu nie można już dokręcić jakiejś interesującej sceny z Frankiem Silvą, więc można jedynie wklejać sceny i ujęcia z poprzednich serii. Ale i tak moim zdaniem można było to zrobić ciekawiej. Ujęcie z chaty wydaje mi się zupełnie niepotrzebne, a ujęcie z lustrem można było też ciekawiej wkomponować, tak żeby nawet może coś nowego z niego wynikało.

Dla mnie ciekawe w "złym" Cooperze jest to, że dotychczas BOB nawiedzał jednostki słabe, rozdarte, ulegające prostym popędom. Widzimy też WE, którego działania miały charakter obsesyjny. Tu mamy natomiast człowieka wyrachowanego, planującego, kalkulującego. Ciekawa też wydaje mi się jego relacja z BOBEM, bo WE wyglądał na kogoś, kto chciał się BOBem posłużyć, natomiast Cooper rzuca coś w stylu "dobrze, że jeszcze ze mną jesteś", czyli tak jakby mówił do przyjaciela, współpracownika, z którym realizuje swoje zamierzenia.
Odnoszę też wrażenie, że oba Coopery wyglądają tak, jakby jeden narysował karykaturę drugiego. Typ nietzcheański zostaje przedstawiony jako bezwzględny zbrodniarz, natomiast ten "dobry", uznający normy społeczne - jako nieudacznik, który jest popychany przez innych, a wszystko, co go dobrego spotkało jest wyłącznie zrządzeniem losu (wygrana na loterii). W dodatku ten "dobry" zostaje podstawiony za jakiegoś nic nieznaczącego agenta ubezpieczeniowego, drobnego cwaniaczka, który ma z jednej strony domek na przedmieściach, rodzinę, z drugiej strony - romanse na boku i długi hazardowe. Ten człowiek, w przeciwieństwie do obu Cooperów wygląda jak ktoś, kto w ogóle nie myśli o konsekwencjach tego, co czyni. Uważam, że można taki temat bardzo ciekawie rozwinąć, ale też łatwo go spieprzyć, jeżeli potraktuje się temat zbyt stereotypowo i łopatologicznie.