Post Punk, New Wave

Kapitan Wołowe Serce

Umieszczenie takiego tematu w dziale o progresie zakrawa na prowokacje i oczywiście do pewnego stopnia nią jest. Jednakże, jak każda prowokacja z czegoś się ona bierze, stoi za nią pewna idea, którą za moment pokrótce naświetlę.

W drugiej połowie lat 70ych miała miejsce eksplozja punk rocka, która jak się powszechnie przyjęło mówić wymiotła ze sceny stare progresywne kapele. Rzesza około punkowych dziennikarzy od trzydziestu lat naucza o rewolucji młodych, która zniszczyła idący w złym, nazbyt elitarnym kierunku prog i powróciła do korzeni. Z kolei fani porg rocka lubią wołać o inwazji barbarzyńców, którzy swoim prymitywnym graniem zaprzepaścili szanse rocka na dosięgnięcie kultury wysokiej.

Otóż według mnie i jedni i drudzy wygadują brednie.

Mniej więcej od roku 76 wyraźnie widać, że rock progresywny wypala się i karleje. Jest coraz bardziej komercyjny, niezależni twórcy schodzą coraz głębiej do podziemia, starzy giganci pomału się koczą, zaś ich miejsce usiłują zająć zapatrzeni w nich muzycy drugiej, czy nawet trzeciej kategorii.

W roku 75 wydano dzieła tak znakomite jak Wish You Were Here, Godbluff, One Size Fits All, Live zespołu Magma, The Snow Goose, Free Hand, a także wiele nieco mniej wybitnych, ale także intrygujących pokroju A Night at the Opera, El patio, Si on avait besoin d'une cinquième saison, Scheherazade and Other Stories, The Rotters' Club, Voyage of the Acolyte i dziesiątki, dziesiątek innych.

Popatrzmy teraz na rok kolejny, 1976:

Cóż my tu mamy? Still Life - ostatnie wielkie dzieło VDGG. Wielkie... ale jednak nieco słabsze od trzech poprzednich. Moonmadness grupy Camel - w zasadzie mógłbym przepisać zdanie powyższe. 2112 pierwszy naprawdę ważny album Rush. Tylko, że to już nie jest klasyczny prog, to wstęp do zupełnie innej epoki! A Trick of the Tail - dla mnie symbol upadku progresu. Najciekawsze albumy tego rocznika, to progowe podziemie jak Picchio dal Pozzo, Üdü Ẁüdü czy Stadaconé, do którego mało kto dociera.

Rok 77 to już przede wszystkim Marquee Moon, Suicide, Talking Heads: 77 i Never Mind the Bollocks Here's the Sex Pistols, zaś z drugiej strony pogodzeni z nowymi realiami starzy wyjadacze prezentują Low, Animals czy Before and After Science.

Tu nie było żadnej rewolucji - po prostu nastąpiła zmiana warty.

Nie było też wbrew pozorom powrotu do korzeni. I to zdanie jest osią mojej rozprawy. Punkowa rewolta spaliła na panewce, bo znakomita większość "buntowników" nie miała ochoty grać rock&rolla na potańcówkach. Od razu, praktycznie ramie w ramie z punkiem powstał post-punk, który robił dokładnie to samo co wyszydzeni progresywni giganci - kombinował, eksperymentował, chciał czegoś więcej.

W dodatku pomiędzy post-punkiem a progresem wcale nie ma dużych różnic stylistycznych. Owszem : progowy mainstream jest często całkowitym przeciwieństwem post-punka, ale już avant prog, heavy prog, czy zwłaszcza krautrock nie. Płyty Can, Fausta, NEU! i wielu innych z łatwością można zestawić z tym, co w rocku działo się po 77.

Tak więc post-punk jest w mojej ocenie duchowym spadkobiercą rocka progresywnego. I to znacznie bardziej prawowitym od neo proga. I dlatego zakładam o nim wątek właśnie tutaj.

Na koniec, jak to zwykle w tematach zbiorczych się robi postaram się skompilować bardzo ogólną listę co ciekawszych - według mnie - twórców gatunku.

Pere Ubu
Joy Division
Talking Heads
Killing Joke
Television
Nick Cave and The Bad Seeds
This Heat
Bauhaus
The Cure
Suicide
Cocteau Twins
Japan
Public Image Ltd.
Siekiera
The Fall
Swans
The Pop Group
Tuxedomoon[/b]

setezer

Zapodaj jakichś reprezentatywnych utworów kilka, bo ja nie wiem co to jest ten post-punk. Na wiki napisane jest, że kolorowa trylogia King Crimson to post-punk, jak tak? TO JESTEM NA TAK.

Sam punk to zaraza, którą trzeba zwalczać, już wolę nadymane, pretensjonalne i nieudane próby naśladowania muzyki klasycznej niż to prymitywne napieprzanie, ale też ja zbytnio nie znam gatunku, ale w sumie jak słyszałem [link widoczny dla zalogowanych] Sex Pistoles to chyba słyszałem już wszystko co punk ma do powiedzenia? Reggae i punk to zaraza, która zjada gitarowe granie.

Nie ma ciekawych rzeczy w rocku? Czas ruszyć do jazzu, tam zawsze coś się znajdzie.

Proponuję, haha! przy każdym wyliocznym twórcy w takim zbiorczym temacie dorzucić po jeden - dwa utwory z yt reprezentatywne nieco. To bardzo pomaga zaczynającym, bo wyliczenie 10-15 artystów dezorientuje i nie zachęca do wejścia w temat, za dużo tego... A jak rzucę uchem na utwór-dwa i jak coś mnie już teraz bardzo zaintryguje, to ruszę na poszukiwania.

http://www.youtube.com/watch?v=dTteX6FyxuI

TO POST-PUNK? Cool

Jest dobrze.

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Czy na pewno nie było rewolucji?

Nie bez kozery w latach 80' pojawiło się pojęcie rocka alternatywnego. Było to związane z tym, ze wielkie wytwórnie serwowały muzykę dla mas, a czegoś ciekawszego trzeba było szukać w tych małych, jak 4AD.

Po drugie, w UK ponoć wytwórnie odmawiały prawa do istnienia muzyki, która była sprzeczna z nowymi trendami. Tzw. rewolucja punkowa to pierwszy moment, w którym przemysł pokazał swoje kły.

Z punktu przemysłu to był też powrót do źródeł. W dobie rock'n'rolla i wczesnych Beatlesów, odgórnie dyktowano, co ma być modne (choćby wykreowanie The Who na idoli modsów), potem to się wymknęło spod kontroli, a dzięki Sex Pistols znów wróciło do dawnych ram. Zatem "rewolucja punkowa" to bardzo ważne i zarazem negatywne zjawisko w pop-kulturze. Choć żadna apokalipsa. Kto chciał grać dobrze, wciąż mógł.

Kapitan Wołowe Serce

No dobrze, mogę się zgodzić, że z punktu widzenia przemysłu rozrywkowego punk był rewolucją. Tylko, że pod względem czysto muzycznym nią nie był, a tym bardziej nie był nią post-punk.

kobaian

No dobrze... Jeżeli odpowiednikiem rocka progresywnego w późnych latach 70' i w latach 80' jest nowa fala i post-punk, to co powiedzieć o latach 90'? Jeszcze ktoś tu przyklei temat "trip-hop", "I.D.M." albo coś podobnego Wink

kobaian

U mnie w głośnikach Joy Division i Unknown Plesures. Niezłe toto, ale ma się wrażenie, jakby czas się cofnął do końca lat 60' i młode zespoły zaczęły urozmaicać tamtą muzykę, nie zważając na to, co się działo potem. Coś istotnego rewolucja punkowa zmiotła... Siłowanie się z drzwiami, które były już wcześniej otwierane Wink

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Ok. Dzięki za wyjaśnienie i przykład.

Mnie nie trzeba przekonywać, że wiele nowofalowo-postpunkowych zespołów lat 80' kontynuowało czy przetwarzało muzykę progresywną z lat 70'. Wystarczy porównać brzmienie Can, Fausta i zespołów postpunkowych, czy wspomnieć o inspiracjach muzyką etniczną i dawną (Dead Can Dance).

Ale nie wiem, czy twierdząc, że post-punk to kontynuacja proga nie popełnia się błędu kategorialnego. Czy aby cały post-punk i nowa fala to dążenie do nowatorstwa i grana wartościowej muzyki? Mam wrażenie, że progresom nawet tym najbadziewniejszym można takie dążenie przypisać (inna sprawa jak im się to udało realizować). Natomiast jeśli chodzi o nową falę to dotyczy chyba tylko niektórych.

Edit:
Konkretyzując: Blondie, The Police, Gary Newman, O.M.D. to też kontynuatorzy progresu?

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

kobaian

Albo taki przykład rzekomych kontynuatorów prog-rocka:
http://www.youtube.com/watch?v=Sq2vl99iIEc&feature=related

Zupełnie jak Queen Wink

Kapitan Wołowe Serce

Różnica jakości jest, ale bynajmniej nie na korzyść Pavlov's Dog ;P Natomiast wyczyny OMD to zupełny margines nowej fali - może i popularny w telewizji, ale jednak margines.

kobaian

Muzyka Newmana to coś, co określam mianem "fajnego kiczu". Nie wykręca mnie na drugą stronę gdy to słyszę, ale naprawdę niewiele dobrego da się o tym powiedzieć. A Pies to taki sobie rock z elementami progresu, w sumie całkiem poprawnie wprowadzonymi. Nie odbiega dla mnie wiele od Uriah Heep i podobnych.

Słuchałem wczoraj Joy Division i będę się upierał, że istnieje podobieństwo między tym a OMD. Nie jakościowe, oczywiście, ale jeżeli chodzi o inspiracje. Post-punkowy bas + post-kraftwerkowa elektronika. No chyba to dobry wyznacznik nowofalowego brzmienia? Nowa fala to dla mnie stylistyka, w której można się mieścić niezależnie od jakości grania i aspiracji muzyków. Progres to pewien prąd wymuszający na muzykach kombinowanie.

Nie znam dobrze nowej fali, ale z tego co do mnie dotarło mogę to podzielić na:
- dyskotekowy pop z gitarami - np. Blondie.
- zwykłego rocka, w którym nie ma dla mnie grama progresywności - np. The Police
- maistreamowego rocka z lekkimi aspiracjami, które przypominają mi nieco symfoników - U2 i ich patetyczny wokal.
- gotyk, który jest dla mnie w wielu wypadkach kiczowatym połączeniem prymitywnych klawiszy udających smyki i rzekomo zaangażowanego wokalu, który jakoś mnie rzadko przekonuje (nie czuję tej muzyki zupełnie)
- new romantic - nie znam za dobrze, ale jakoś nieszczególnie lubię to co poznałem
- nowofalowy art-rock - czyli zespoły ciekawie kombinujące ze stylistyką - Tu mieści się wszystko, co dobre - Dead Can Dance, Cocteau Twins, Cave, późne Swans itd. (Może nawet Twelfth Night by się tu załapał?)

Czyli porównanie zespołów nowofalowych do proga wynika jedynie z tego, że te zespoły wpisują się w szerszy nurt, który nazwałbym art-rockiem, a nie dlatego, że grają w stylistyce nowofalowej.

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

No dobra, dodam coś od siebie. Początki Cocteau Twins, mniej znane niż późniejsze dokonania, ale mające swój urok, a przede wszystkim grupa brzmi bardzo wyraziście:
http://www.youtube.com/watch?v=v-iOOsZHS6s
http://www.youtube.com/watch?v=AF-hic7hNpk&feature=related

To też można podpiąć pod gotyk. Lubię to rozmyte brzmienie gitar. W Klanie i podobnych gotyckich zespołach przeszkadza mi melodyjność tła, taki quasi-symfoniczny klimat. Uważam, że nowe syntezatory z lat 80' brzmią najczęściej gorzej niż ich odpowiedniki z lat 70' bo starają się naśladować zbyt wiernie instrumenty orkiestrowe, brakuje im takiej swoistej szorstkości, którą lubię w tych starych Moogach.

Kapitan Wołowe Serce

Brzmienie syntezatorów z lat 80ych ma swoja specyfikę, do której nie łatwo jest się przyzwyczaić. Ich syntetyczność dla fana hammondów, moogów i mellotronów jest często nie do zniesienia. Jednak, jak w niemal każdej tego typu sytuacji i tu pojawili się artyści, którzy z owej syntetyczności zrobili Sztukę. Synth punk usposobiony jest właściwie przez jeden z zespół - Suicide i jego debiutancki album z 1977. jak to brzmi? A tak jakoś: http://www.youtube.com/watch?v=_5wJQkvSoOQ

Ciekaw jestem co o tym powiesz Kobaianie : )

kobaian