Gentle Giant

RoryGallagher

"Close to the Edge" to trzy utwory rozciągnięte tak, żeby zajmowały całą płytę, a w efekcie rozwleczone i rozwodnione. U GG zawsze jest krótko i konkretnie, sama esencja, bez zbędnego przeciągania.

Devadip

Samo to, że CTTE uważasz za nie wiadomo co już wiele tłumaczy.

Gentle Giant zabłysnął niesamowicie dobrymi pomysłami muzycznymi, które konsekwentnie realizowali, nie rozciągając ich bardziej niż było to potrzebne. Byli wybitnymi instrumentalistami, którzy znali umiar i znali swoje miejsce w kompozycji. Każda (no... prawie) ich płyta jest oryginalna i składa się z rzędu utworów, z których każdy reprezentuje podobnie wysoki poziom. Mieli po prostu bardzo dobry pomysł na siebie i swoją muzykę i konsekwentnie się tego trzymali. Szkoda, że formuła tak prędko się wyczerpała. Jednak dzięki temu wiemy, że wyciągnęli z niej maksimum i mamy takie płyty jak Aquiring the Taste, Octopus czy Free Hand.

Mówisz, że brak ekspresji i nie obchodzi Cię co oni tam śpiewają. Sam sobie strzelasz w nogę przyznając, że nie masz pojęcia o czym śpiewają. Otóż warstwa liryczna jest też dosyć intrygująca i do mnie osobiście bardzo przemawia. Teksty mają specyficzne, ale pasujące do warstwy muzycznej i moim zdaniem warto się z nimi zapoznać, bo są cennym uzupełnieniem do muzyki. Nie silą się na nie wiadomo jak ważne i zaangażowane teksty, ale tematykę mają ciekawą i klimatyczną. 'Wreck' w pełni doceniłem dopiero zapoznając się z tekstem. Tak samo z 'Pantagruel's Nativity'.

Uznając coś takiego jak 'wielka 9 prog rocka', Gentle Giant jest z pewnością moim ulubieńcem.

Malkolit

Ale przecież panowie z Yes kierowali się zupełnie inną koncepcją i tworzyli rozbudowane formy, co stawia ich na przeciwnym biegunie do Gentle Giant. Nigdy mnie CTTE nie zachwycał, owszem, lubię go, ale tylko tyle. I to Bruford drażnił mnie najbardziej, bo wydawał mi się oderwany stylem od pozostałych muzyków. Nic dziwnego, że wkrótce po CTTE odszedł.

Ta wielogłosowość Olbrzyma jest raczej niespotykana i dodaje mu to wielkiego uroku. A stylistyka bierze się pewnie z inspiracji: muzyka dawna raczej nie jest "szalona", i dobrze. Muszą też być artyści przyziemni, którzy wiedzą, gdzie i kiedy wylądować. Im dłużej słucham, tym bardziej to, co zbliżone do muzyki świata, folkowej, wydaje mi się ciekawsze przez to, że jest głęboko ludzkie (mnie zawsze bliższe były takie właśnie opowieści). Różne tradycyjne folkowe Fairport Convention (Denny! to dopiero wspaniały głos), Pentangle, Steeleye Span i takie tam.

Kłopoty z Myszami

Kłopoty z Myszami

Kłopoty z Myszami

Filas

Przecież ten pedalski imidż to kwintesencja lat '70 w progu! Albo to po prostu miał być Genitile Giant.

Bruford odszedł z powodu przesadnie demokratycznego podjeścia do komponowania utworów, albo raczej stwierdzenie 'biurokratycznego' jest bardziej na miejscu, gdzie panowie po kilka godzin siedzieli i dywagowali 'NO ZAGRAMY F# A MOŻE JEDNAK G A CHUJ NIE WIEM". Zresztą Squire to też nie była miękka pizda. Poszło o różnice w podejściu artystycznym, a nie w stylistyce. Luźna formuła KC bardziej mu odpowiadał, to wszystko. Chociaż sam Billy twierdził, że przyszedł do Karmazyna specjalnie dla Boba Frippa... Zakazana miłość.

Ale żeby Giganta nazywać muzyką zwyczajną... Z mojego ostatniego słuchania "In a Glasshouse" (a było to już dłuższą chwilę temu, dzisiaj może odgrzeję) wyniosłem wrażenie, że to jest muzyka zwichnięta gdzieś-tam głęboko pod spodem, a nie tak powierzchownie.

Malkolit

kobaian

Kłopoty z Myszami

Masz zapewne rację - może trzeba posłuchać muzyki klasycznej, by docenić ten zespół, ja wolę muzykę rozrywkową. Muzyka klasyczna nie interesuje mnie ani trochę, bo jest bardzo nudna. Nie zamierzam nigdy jej słuchać, wolę Marillion albo Kylie Minogue (polecam super gejowski teledysk z marynarzami):
https://www.youtube.com/watch?v=m99UYnbRinA

Zauważam u Was często taki zabawny argument: część klasycznych zespołów progrockowych jest dla Was beznadziejna, bo grają bardzo poważnie i się nadymają i nie ma u nich luzu. GG jest za to fajne, bo nie robi z igły widły i nie ma u nich spiny. Natomiast jeżeli twórcy jazzrockowi (określani pejoratywnym stwierdzeniem gejpornofjużyn-artists) grają se zajebiście skomplikowane utwory na granicy technicznych możliwości Homo Sapiens (o których to możliwościach muzykom GG nigdy się nawet nie śniło), tyle, że brzmiące rozrywkowo (vide: Bill Cobham) to też źle.

Filas

to akurat mnie w większości wkurwia xd po prostu kolorowe fjużyn jest przerysowane, no

zuy_pan

Gdzie u Cobhana te super techniczne popisy? XD

I nie chodzi o to, że brzmi rozrywkowo, tylko kiczowato, do tego każde tak samo.

Kłopoty z Myszami

doggod

RoryGallagher

Tylko, że Miles miał na myśli wyłącznie instrumentalistów grających (odtwarzających) muzykę poważną. A nie kompozytorów, którzy musieli wykazać się ogromnym kunsztem i pomysłowością, by stworzyć swoje dzieła.

Muzyków Gentle Giant porównałbym właśnie do tych kompozytorów, ponieważ umieli kreatywnie i ciekawie korzystać z inspiracji klasycznych.

Natomiast muzyków Yes (czy ELP) porównałbym do instrumentalistów-robotów, ponieważ ograniczali się głównie do przenoszenia na grunt rockowy gotowych rozwiązań z muzyki klasycznej.

Filas

Fripp był dokładnie takiego samego zdania, że to są takie trybiki-chuje. Można, co prawda mocno hiperbolizując, powiedzieć, że w muzyce klasycznej mamy dwa rodzaje geniuszy: kompozytorów i dyrygentów.

Kapitan Wołowe Serce

Ta wypowiedź Davisa o muzykach klasycznych jest tak niedorzeczna, jak ten jego czarny rasizm. Zresztą wcale bym się nie zdziwił, gdyby tu był związek, wiecie, że muzyka poważna niedobra, bo to narzędzie dominacji białych nad murzynami xD

kobaian

doggod

Filas

Kapitanie z kobaianem, ale Wy wiecie, że to jest też zdanie m.in. Frippa? Ta opinia jest radykalna, ale poza dyrygentem i kompozytorem nikt inny nie daje wyrazu swojej wizji. Chyba, że oczywiście chce wylecieć.

Bodajże nawet Vander narzekał na brak własnego wyczucia rytmiki u muzyków orkiestrowych, ale nie dam głowy.