Caravan

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Sob 12:43, 21 Marzec 2009 Temat postu: Caravan

Nie jestem fanem tego zespołu, nie do końca rozumiem skąd wzięła aż tak wielka popularność Caravan. Pomimo tego zakładam ten wątek, bo brak tej legendy na forum nie jest raczej powodem do dumy. Tak więc zespół Caravan założyli w 1968 roku David Sinclair, Richard Sinclair, Pye Hastings i Richard Coughlan. Muzycy dość znani, przynajmniej tym którzy o brytyjskim rocku mają jako takie pojęcie. Caravan to jedna z ikon Sceny Canterbury. Ich muzyka była dość komercyjna (w każdym razie jak na Canterbury) i sądzę że właśnie to jest powodem ich sławy. Sama muzyka oczywiście nie jest zła, ale było bardzo wiele zespołów grających na podobnym poziomie o których dzisiaj nikt nie słyszał. No cóż, w muzyce też potrzebne jest trochę szczęścia. U Caravan główna rolę grają klawisze (Dave Sinclair) o wspaniałym, typowym dla Canterbury brzmieniu. Muzyka to taki "ładny art rock", mocniejsze progresywne akcenty zdarzają się stosunkowo rzadko, jest za to nieco białego bluesa i szczypta jazzu. Aranżacje są znakomite, z kompozycjami IMO było już nieco gorzej (myślę że mało kto zgodziłby się z tą opinią Wink

). Najsłynniejsze albumy Caravan to:
- Debiut (Caravan - Caravan) z 1968 roku, który stylistycznie odbiega od tego co zespół tworzył później, jest to w zasadzie rock psychodeliczny. Mój ulubiony album zespołu.

- If I Could Do It All Over Again, I'd Do It All Over You (1970) - legendarny album (nie bardzo rozumiem dlaczego), jeden z tych które wypada choćby raz w życiu usłyszeć.

- In the Land of Grey and Pink (1971) - najsłynniejsza ich płyta i w ogóle jeden z najważniejszych krążków lat 70tych. To jest taki stuprocentowy Caravan, ale przyznam że jest na tyle dobry iż z przyjemnością (choć bez zachwytu) tego słucham.

- For Girls Who Grow Plump in the Night (1973) - przyjemna płytka, podobnie jak trzy powyższe powszechnie uznawana za arcydzieło.

Zespół Caravan wypada znać, chociaż nie każdemu musi się to podobać. Jak ktoś lubi łagodną i w miarę łatwą w odbiorze muzykę to powinien znaleźć w twórczości tego zespołu coś dla siebie.

PS: Polecajek nie będzie bo nie czuję się na siłach polecać komuś muzykę kapeli która mnie samego na kolana nie rzuca. Skoro nie wiem co ludzi tak kręci w tej muzyce to skąd mogę wiedzieć który kawałek wybrać? Tak więc jeżeli jeszcze nie znacie Caravan poszukajcie sobie sami, a najlepiej poświęćcie chwilę czasu (w dobie internetu jest to chwila naprawdę niedługa) na zdobycie któregoś z czterech wymienionych przeze mnie albumów.

Carpetcrawler

Och wstyd, że nikt tu nie zajrzał. Ostatnimi czasy zachwycam się In the land, może i słodkie i cukierkowe, ale znakomite! Wydaje mi się, że to taki album, który Andy Latimer by chciał nagrać, ale nigdy mu nie starczyło umiejętności. Naprawdę świetna rzecz, zielony z kolei mnie nudzi, chociaż w sumie nie wiem dlaczego. Niby kompozycje dobre, ale jakieś takie nijakie i miałkie. Jedyną piosenką wartą uwagi jest Can't be long now, świetna rzecz! Podoba mi się również debiut, lekko psychodeliczne dobre granie, jednak moim faworytem pozostanie In the land Wink

gery

Zespol gral troche za grzecznie jak dla mnie. Lubie 3 albumy: In The Land, If I Could Do it i debiut

John Cipolina

Do moich ulubionych albumów z "letkiego proga" zaliczam również "In The Land of Grey and Pink". Dla mnie najmocniejszą częścią albumu są krótsze utwory (Winter Wine rządzi), dopracowane aranżacyjnie, natomiast "Nine Feet Underground" ma brzmienie dużo bardziej monotonne, motywy motywami, ale napchane jest tam trochę solówek rock-jazzowych, które nikogo poważnego chyba nie porywają. ; ) Dlatego w trakcie tego utworu zaczynam się trochę niecierpliwić. Wolałbym, żeby Winter Wine był bardziej rozwinięty - zwłaszcza folkowy wstęp, gdyż jest genialny.

Zielonego albumu coś tam próbowałem słuchać, ale nie robi takiego wrażenia.

Vilverin

Myślę że warto wspomnieć o debiucie. Pierwsza płyta Caravan nosząca nazwę (zaskakującą Smile

) "Caravan" pokazuje zespół już ukształtowany. Mimo że debiut poniósł komercyjną porażkę to znajdzie się kilka osób, które stwierdzą jego wyższość np. nad Waterloo Lily.

Kapitan Wołowe Serce

Vilverin

No, aż tak daleko bym się nie posunął Wink

Do tych albumów debiutowi trochę (niedużo, ale jednak) brakuje Smile

stary znajomy

Cóż, niewiele tu się dzieje. Ja tam Caravan uwielbiam. Owszem, bardzo delikatna, często cukierkowa muzyka - ale w dużym stopniu właśnie w tym tkwi jej oryginalność. Trochę mało jest czegoś takiego w muzyce rockowej. Niezwykle pogodna, sielankowa, magiczna aura roztacza się wokół głośników, gdy włączam takie np. If I Could Do It All Over Again (mój zdecydowanie ulubiony album Caravanu). Jak zamknę oczy, to czuję się jakbym leżał gdzieś w obłokach. Mało jest takich rzeczy w rockowej muzyce. Trochę jest, ale mało.
Trochę bardziej Caravani dają czadu na For Girls Who Grow Plump in the Night, choć i tutaj są te rozkoszne kawałki, które z powodzeniem mogłyby być stosowane jako substytut ziół uspokajających.
Może lekko zbluźnię, ale najmniej podchodzi mi In the Land of Grey and Pink. Mam tu podobne odczucia, co Menelkir - "Nine feet underground" przeciągnięty trochę na siłę. A przecież to niby trzon płyty, jej główny atut. Mnie nudzi, nie znajduję tam szczególnie interesujących rzeczy.
Waterloo Lily, moim zdaniem, wcale nie słabe. O ile "For Girls Who Grow Plump in the Night" to jazz-rock nieco bardziej przesunięty w stronę rocka, o tyle w "Waterloo Lily" wyczuwam troszkę więcej jazzu. Oczywiście takiego lekkiego i łatwego, próżno tu szukać wyżyn jazzowego artyzmu. Caravan to zespół z pewnością dużo bardziej komercyjny niż większość sceny Canterbury, ale pomimo pewnej dawki komercji, muzycy potrafili zachować oryginalność i stworzyć sporo naprawdę interesujących motywów.
Chyba pierwszym kawałkiem Caravanu, który mnie prawdziwie zaczarował, to "Hello hello". Spora w tym zasługa tego niepowtarzalnie eleganckiego, dżentelmeńskiego wręcz głosu Richarda Sinclaira. Więcej tego głosu można posłuchać w twórczości mniej znanego zespołu, Hatfield and the North.

Kapitan Wołowe Serce

Dość fajne jest jeszcze Caravan & The New Symphonia. Przyjemne połączenie karawanowego proga i jakichś farmerskich klimatów. W zasadzie ciężko powiedzieć co konkretnie jest w tym fajnego, ale brzmi to przyjemnie.

A Hatfield and the North to świetny zespół, jak dla mnie lepszy niż Caravan.

stary znajomy

Hatfield ma troszkę mało materiału. W latach '70 jedynie dwie płyty. Na pewno mniej komercyjne niż twórczość Caravanu, ale to jeszcze nie decyduje o jego wyższości - mogą być rzeczy nieco komercyjne i dobre, a mogą być też rzeczy zupełnie niekomercyjne, ale bardzo słabe. Ja jednak wolę Caravan. Może właśnie dlatego, że ma więcej materiału - dzięki temu jest on bogatszy, bardziej różnorodny i zespół trochę większe wrażenie na mnie zrobił. Niemniej, Hatfielda również słucha się bardzo miło, aczkolwiek szczerze mówiąc, nie pamiętam w tej chwili szczególnie dobrze poszczególnych kawałków, oprócz dość przebojowego i melodyjnego otwieracza albumu The Rotters' Club - Share it.

Kapitan Wołowe Serce

Filas

A ja jeszcze nie znam Caravana, bo w sumie nie wiem czy warto.

mahavishnuu

Caravan nagrał dwa bardzo dobre albumy. Wiadomo jakie. Choć faktycznie są one nierówne. Na „zielonym” jest przede wszystkim "Can't Be Long Now / Françoise / For Richard / Warlock", moim zdaniem, to ich najlepszy utwór w karierze. To w nim najbardziej zbliżyli się do klasycznego canterberyjskiego grania – zarówno stylistycznie jak i brzmieniowo. Najbardziej podoba mi się jednak „różowy”. Nie ma na nim takiego kilera, jak wspomniany powyżej utwór z „zielonego”, jednak wydaje mi się on bardziej wyrównany. Choć i na nim nie brakuje „sęków”. Zawsze nieco irytował mnie "Love to Love You (And Tonight Pigs Will Fly)". W gruncie rzeczy bardzo banalny utworek, jednak bardzo typowy dla Hastingsa.
No właśnie, wspomniany Pye Hastings jest dla mnie największym problemem tego zespołu. To on głównie ciągnął Caravan w stronę bardziej pospolitej muzyki, kojarzącej się z komercją. Do nagrania trzeciej płyty bardzo silną pozycję miał David Sinclair, który wraz ze swoim kuzynem Richardem ciągnął grupę w rejony nieco ambitniejsze. Hastingsa i perkusistę Coughlana takie klimaty specjalnie nie interesowały. Chcieli oni łączyć elementy pop-rocka z tradycyjnym art-rockiem. Po tym jak David Sinclair odszedł do Matching Mole wyraźnie górę zaczęła brać „frakcja” Hastingsa, stąd odejście Richarda Sinclaira po nagraniu „Waterloo Lilly”. David wprawdzie wrócił w 1973 roku na pewien czas, jednak od tej pory jego pozycja w grupie była o wiele słabsza. Kwestia ambicji to jedno, natomiast warto wspomnieć jeszcze o innej sprawie. Pye Hastings był bardzo przeciętnym wokalistą, jego sztuka gitarowa także nie była specjalnie imponująca. Richard Coughlan także nie był specjalnie finezyjnym drummerem. Zawsze dziwiło mnie to, dlaczego obowiązków wokalisty nie pełnił Richard Sinclair, obdarzony naprawdę ciekawym głosem, potrafiący ponadto bardzo umiejętnie z niego korzystać. Wprawdzie można usłyszeć go na pierwszych czterech krążkach, jednak głównym wokalistą był Hastings. Richard udowodnił w Hatfield and the North, że jest nie tylko dobrym basistą, ale także bardzo charakterystycznym wokalistą. Jego interpretacje wokalne w Hatfield and the North są bardziej dojrzałe, słychać, że znacznie poszerzył on swój wachlarz środków wyrazu i ekspresji. W takim „Didn’t matter anyway” jest po prostu kapitalny.

Mając do wyboru: Caravan i Hatfield and the North, zdecydowanie wybieram Hatfield. To muzyka bardziej wyrafinowana, wysublimowana i szlachetniejsza niż Caravan. Hatfield, jeśli chodzi o poziom wykonawczy był bardziej kompetentny. Tworzyli go wyborni instrumentaliści, bardzo wszechstronni, otwarci na eksperymenty. Nie było w nim żadnego słabego punktu. Istotne było także to, że zdawały się przyświecać im podobne cele i ambicje muzyczne. Dzięki temu ich muzyka była bardziej spójna. Nie było w niej tych zgniłych kompromisów, które słychać praktycznie na każdym albumie Caravan. „Rotter’s club” to prawdziwa perła sceny canterberyjskiej. To zdecydowanie zbyt mało doceniany album w szerszych kręgach ludzi słuchających rocka z lat 70-tych.

Caravan od połowy lat 70-tych zaczął nagrywać coraz bardziej marne albumy. O ile „Cunning stunts” i „Blind dog at St. Dustans” są jeszcze do zdzierżenia, momentami mogą się nawet podobać. Natomiast takie krążki, jak „Better by far”, „Cool water”, „The album” czy też „The battle of Hastings” pozostawiają tylko uczycie srogiego zawodu. Są to na pewno płyty, do których nie będę już wracał. Szkoda na nie czasu. Natomiast te z lat 1970-1973 słucham zawsze z przyjemnością.

Kapitan Wołowe Serce

stary znajomy

Kapitan Wołowe Serce

stary znajomy

Przyznaję się do błędu - trochę nieprawidłowo rozumuję, kierując się szyldami zamiast nazwiskami. To fakt, że Caravana i Hatfielda stanowili w pewnej mierze ci sami ludzie. Niemniej, nie zmienia to istoty moich tez - albumy Caravanu były dla mnie nieco bardziej oryginalne i zaskakujące, niż albumy Hatfield and the North. Owszem, ciężko by było od Hatfieldów wymagać, by ponownie wpadli na coś równie świeżego i przełomowego jak to, na co sami wpadli wcześniej, ale nie mogę też tego aspektu zupełnie pomijać - muzyczna koncepcja Hatfieldów była w wysokim stopniu przedłużeniem koncepcji caravanowej i siłą rzeczy te wcześniejsze albumy (nagrane przez Caravan) cenię trochę wyżej niż te późniejsze (nagrane przez Hatfield). Owszem, albumy Hatfielda są wspaniałe i piękne, ale wzorzec i fundamenty tej estetyki znajdują się na płytach, które powstały przed narodzinami marki "Hatfield and the North" - głównie na płytach Caravanu. Więc jeśli mam już porównywać Caravan i Hatfield and the North jako dwie różne marki, to stawiam na Caravana.

Na podobnej zasadzie wyżej cenię "Three Friends" Giantów niż "Free Hand" tego samego zespołu. "Three Friends" to wciąż początki budowania całej dżajantowej estetyki, a "Free Hand" to dla mnie "tylko" kolejny dobry album w całkowicie już ukształtowanym stylu Gentle Giant. Gdyby "Free Hand" zostało wydane pod innym szyldem, np. "Freaky Giant", to zespół Gentle Giant ceniłbym wyżej niż zespół Freaky Giant.

mahavishnuu

kobaian

stary znajomy

Mahavishnuu - no niestety, z tak profesjonalną opinią nie jestem już w stanie dyskutować Wink

Za słaby w temacie jestem, by rozkładać muzykę Caravana i Hatfielda na czynniki pierwsze. Niemniej, dzięki za ten mały wykład - bardzo dużo tu wnosisz w warstwie merytorycznej Wink

Osobiście oceniam podobieństwa i różnice dość intuicyjnie i na ucho, w absolutnie laicki sposób, stąd mogę mieć często błędny osąd muzycznej rzeczywistości. Z mojego amatorskiego punktu widzenia muzyka Hatfieldów przypominała styl Caravanu, tyle że Hatfieldzi trochę ją skomplikowali i zrezygnowali z przebojowości. Niemniej, u Hatfieldów czuję tę samą lekkość, pogodność i zwiewność, co u Caravanów - na pewno bliżej Hatfieldowi do Caravan, niż do Gong albo Henry Cow. Jako laik, dostrzegam tylko te powierzchowne podobieństwa i różnice. Jednakowoż nie pierwszy już raz jestem pełen uznania dla Twojej wiedzy muzycznej i kultury dyskusji Wink