Album roku 1973

Filas

Może "nastrój bywalca knajpy" byłby bardziej odpowiednim określeniem, czy coś w tym kierunku.

Parol

Black beings oraz Conference of the Birds to mocarze! Na tę chwilę dużo wyżej cenię od bardzo dobrego Concert in Japan Trane'a czy The Black Ark Howarda. Szczególnie ciekawy jest album kwartetu Hollanda, dużo bardziej różnorodny od Lowe'a.

Kapitan Wołowe Serce

Całkiem możliwe, że każdy z wymienionych przez Ciebie albumów będzie u mnie w trzydziestce Smile

Parol

Ja jeszcze nie wiem czy cała czwórka się zmieści - sporo czasu i rzeczy do przesłuchania. Smile

Na pewno Holland i Lowe będą na liście, przy czym ten drugi raczej w ostatniej dziesiątce. A może jednak się nie zmieści, mimo że mocarz? Jest dużo albumów, które są bardzo dobre albo inaczej - na równym poziomie. Ciężko podjąć decyzję czy płyta A czy płyta B powinna być wyżej. Tak jak wspominałeś przy roku 1972, Kapitanie - były albumy które mogły zostać zarówno na 20., jak i na 40. miejscu i nikogo by to nie zdziwiło. W tym jest podobnie.

Kapitan Wołowe Serce

Laboratorium - "Klub Płytowy" Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego

Całkiem możliwe, że to najlepsza płyta Laboratorium. Znakomite jazz-rockowe granie ze skrzypkami, w którym można usłyszeć zarówno nutkę avant jazzu jak i karmazynowego rocka progresywnego.

Friends - Friends

Fusion w kierunku Association P.C., tylko znacznie mniej free. John Abercrombie na gitarze sam w sobie powinien być wystarczającą rekomendacją, zwłaszcza, że w latach 70' był lepszy niż kiedykolwiek.

kobaian

Przesłuchałem wczoraj sobie "Cyborga" i to jakieś słabe jest. Serwowanie dronów zagranych na Hammondzie zarejestrowanym w bunkrze w czasie gdy magnetofon był na zewnątrz (jak się okazuje, ktoś chyba wcześniej od blackmetalowców wpadł na ten patent) zmieszanego z ćwierkaniem na Moogu to decydowanie mało, jak na poziom tego rocznika.

Parol

Ja dzisiaj też odświeżyłem Cyborga i wrażenia mam podobne. Niby kosmicznie, niby drone'owo, ale podane w niezbyt interesujący sposób. Do tego ta długość - prawie dwie godziny plumkania (ja mam wersję z dodatkowym, 50-minutowym utworem, to już w ogóle prawie 3h!) i płyta staje się ciężkostrawna. Nie żebym miał coś przeciwko długim krążkom! Jeśli jest pomysłów na 2h - śmiało. Tutaj akurat czas trwania jest kolejnym minusem. Słucha się zdecydowanie gorzej od debiutanckiego Irrlicht, mimo że to podobne klimaty.

Ja z kolei przekonałem się do In a Glass House. Octopus mimo wszystko stawiam wyżej, ale nie da się odmówić Szklarni dużej zajebistości. Będzie punktować, oj będzie. Smile

Parol

Z polecanych przez Kapitana płyt Vangelisa dużo przyjemniejsza jest L'apocalypse des animaux. Bardzo ładne pasaże, przyjemnie chłodzące, działające na wyobraźnię. Niby nic wielkiego, ale sprawia mi to wielką przyjemność. Natomiast o Earth powiem tyle, że prawie nic z niego nie pamiętam poza otwierającym utworem, który z jednej strony wpada w ucho, a z drugiej razi swoją infantylnością.

kobaian

Słucham tych polecanych jazzów i jazz rocków. Jak na razie każda płytka na swój sposób jest fajna, ale po pierwsze mam nieodparte wrażenie, że gdzieś już to wszystko słyszałem, po drugie, zastanawiam się, czy gdyby wziąć z tych wszystkich płyt po jednym utworze i umieścić na jednej płycie, to czy zorientowałbym się w ogóle, że to są różne zespoły i różni muzycy. Już nie wspominając o tym, że trudno te płyty w ogóle hierarchizować, a umieszczać na liście da się to chyba tylko na podstawie rzutu kostką.

Kapitan Wołowe Serce

Aż tak to nie, chociaż pewnie trochę racji masz bo w połowie lat 70' rozwijano to, co już było, nie wymyślano niczego całkiem od nowa. Wyszło wtedy wiele rzeczy odtwórczych - fajnych bardzo, ale całkiem nieoryginalnych - , ale były również płyty nowatorskie (nie olśniewająco nowatorskie, ale mówiące coś nowego na istniejący już temat) jak Black Beauty, Sextant, Head Hunters, Conference of the Birds, czy Sweetnighter. Były także płyty może i mało odkrywcze, ale znakomite jak Realization, Birds of Fire, Morning Glory i tak dalej.

Natomiast żeby to sobie wszystko zhierarchizowawszy trzeba się jednak tych płyt nasłuchać. Sam nie mam z tym problemu bo ponad 90% listy znam od lat. Ktoś, kto dopiero tą muzykę poznaje musi wejść w nią głębiej. Na szczęście mamy czas Smile

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

No tak, bo to zaawansowane fusion właśnie takie jest. Tak naprawdę w 72 nadano temu nurtowi jego prawie ostateczny kształt, później przez kilka lat grano generalnie to, co już było ewentualnie nieco ten styl modyfikując, ale już bez rewolucji, a potem w drugiej połowie lat 70' grano albo literalnie to samo co wcześniej, czyli de facto retro, albo modyfikowano nurt w kierunku coraz bardziej popowym. Z rockiem byłoby dokładnie tak samo gdyby nie punkowy krok wstecz. I to też bardzo wyraźnie słychać.

Parol

Zamiast Davisa z 1973 lepiej sobie posłuchać Enrica Ravę. Krócej, ciekawiej, esencjonalniej. Zachwalam go.

kobaian

Parol

A u mnie jest przeciwnie. Rava zainteresował mnie od samego początku. Zdaję sobie sprawę z jego przebojowości, jak na standardy jazzowe oczywiście. Chociażby tytułowy utwór, który nawet moim rodzicom wpadł w ucho, a to już coś. Wink

Właśnie ta lekkość muzyki Ravy przypadła mi do gustu - bez przesadnego nadęcia, z życiem. I to wyróżnia go wśród wielu albumów tego roku. Zestawiłbym go, może troszkę niefortunnie, z Light as a Feather RtF - także przebojowy i lekki. Ten album jest oceniany ponad stan, bo to jest właśnie taka jazzowa, przesłodzona papka ze strasznie irytującymi wokalami, których nie powinno być, ale są i przez to album autentycznie cierpi. Na debiucie tak to nie raziło, bo było wiele świetnych momentów (z zamykającą album suitą na czele!), ale na Piórku jest to już w formie karykaturalnej!

Black beauty jest niezłym krążkiem, na pewno poświęcę mu jeszcze troszkę czasu, może wtedy zmienię zdanie. Teraz piszę na gorąco i nadal stoję na stanowisku, że wolę Katcharpari od Davisów. Smile

kobaian

Na mnie na razie najlepsze wrażenie zrobił Sanders i Howard, którego miałem przyjemność wczoraj posłuchać. Jedno i drugie trafia w moje gusta idealnie. Natomiast inne rzeczy są fajnie, ale mam generalnie wrażenie, że różne dobre rocki, takie jak Gongi, czy Giganty nie tylko zdecydowanie bardziej mi się podobają, ale że to jest jest muzyka dużo bardziej światu potrzebna, niż kolejne średnie fjużon.

Parol

Zgodzę się z Tobą co do Gongów czy Gigantów. Ale już niekoniecznie odnośnie przytoczonych jazzów. Czy takie The Black Ark Howarda też nie jest po prostu free jazzowym nakurwem na Trane'ową modłę i świat mógłby się obejść bez tego albumu, jakkolwiek fajny on by nie był? Wink

Analogicznie z Ravą, któremu daleko do muzycznego rewolucjonisty, ale po prostu przyjemnie się go słucha i myślę o nim w kontekście listy.

kobaian

Filas

Here Come The Warm Jets nie ma bo jest za słabe czy przez to, że na RYMie jest jako 1974? Ogółem pierwsze wydanie to 1973.

kobaian