Utwór roku 1729

MadziaHuzarZKosmetologii

Zapraszam do plebiscytu.

1. Joseph Bodin de Boismortier – Koncert na wiolonczelę, wiolę lub fagot

https://www.youtube.com/watch?v=hWBvGOuMGq8

2. Antonio Caldara – Vicino a un rivoletto

https://www.youtube.com/watch?v=k2IpfHaa7Fg

3. Michel Richard Delalande - Wielkie Motety

https://www.youtube.com/watch?v=F95_tKv8KkA

4. Jean-Joseph Mouret – Symfonia Fanfar

https://www.youtube.com/watch?v=W8RBM2rJvoA

5. Antonio Vivaldi - Cykl koncertów skrzypcowych op. 12

https://www.youtube.com/watch?v=lFlqG8lXwOA

Niepokonany Herakles

Dopiero teraz widzę, jak słabo znam ten rocznik. Oddam swój głos dopiero po przesłuchaniu podanych dzieł.

MadziaHuzarZKosmetologii

Pomimo mego italofilstwa, tym razem mój głos musi pójść na francuza, Delalanda. Wielkie Motety są w ogóle bardzo ciekawym i dość wąskim, typowo francusko-barokowym gatunkiem, a oto jeden z jego szczytów: https://www.youtube.com/watch?v=WfhgKj8dFbQ

Pozostałe utwory też są bardzo dobre, 1729 - ZNAKOMITY ROCZNIK.

Kłopoty z Myszami

Lubię takie zabawy, posłuchałem, zrobiłem notatki:
1) Kurwa, ale nudy
2) Nudy + śpiewają + okropnie nudne
3) Okropnie się drze, masakrycznie nudne
4) Pierwsze dżwięki jak z polowania, w mym sercu pojawia się pewne poruszenie, ciut ciekawsze niż 1 do 3, wyłączam jednak po 3 minutach
5) Vivaldi fajny, bo kojarzy mi się z jedynym co znam z klasyki czyli słynną "czwóreczką". Chyba posłucham do końca.

A nie mają w tym roczniku jednak jakichś kawałków z gitarkami i bicikiem?

Kapitan Wołowe Serce

Kolega od myszy dobrze prawi. Straszna nuda i lejm. Wyjątkiem jest jak dla mnie Antonio Caldara – Vicino a un rivoletto, to rzeczywiście całkiem spoko, chociaż w większych dawkach nie chciałoby mi się tego słuchać. Na tym tle Vivaldi wypada naprawdę super...

kobaian

Gdybym miał udowodnić tezę, w którą nie wierzę, że muzyka barokowa to sztampowa i bezduszna zabawa cyferkami wedle ustalonych z góry reguł, mógłbym zapuścić komuś 1 lub 4. Nie odnajduję w tej muzyce absolutnie nic ciekawego. Jest tam w sumie wszystko, co gdzieś kiedyś usłyszałem w dziełach innych podrzędnych barokowych kompozytorów i nic więcej.
Dwójka może rzeczywiście daje radę, ale Jacobs w roli kastrata mnie tu jakoś mało przekonuje. W porównaniu z tym do czego przyzwyczaił mnie Andreas Scholl wykonujący kantaty Bacha, ten śpiew jest płaski i nudny.
Trójka ma momenty, robiące mniej sztampowe wrażenie niż 1 czy 4, ale żeby mnie całość powaliła na kolana, to nie powiem.
W sumie, gdyby ktoś odmawiał wielkości Vivaldiemu, można by było w istocie puścić mu to zestawienie, by wykazać, jak kolosalna różnica dzieliła jego twórczość od barokowego standardu.

Jeżeli tak mają brzmieć najlepsze kawałki rocznika, to chyba jednak on wcale aż tak dobry nie był.

Niepokonany Herakles

Niestety, panowie Bartosz i kobajan - nigdy nie przestaliście być rockowymi Januszami. Podane dzieła oceniacie właśnie z pozycji jakiegoś zakutego łba, który nasłuchał się AC/DC, a na coś innego umie z siebie wydusić tylko "nuda", albo "daje radę". Choćbyście nie wiem jak mądrych mieszczuchów zgrywali w swych postach, jednej prawdy nigdy przede mną nie ukryjecie:

Wy po prostu nie znacie się na sztuce.

MadziaHuzarZKosmetologii

Filas

Zyx

Vivaldi najbardziej trafił w me gusta.

kobaian

Kłopoty z Myszami

A ciekawi mnie czy słuchacie sobie czasem takiego fajnego programu na radiowej II "Kto słucha nie błądzi, czyli Płytowy Trybunał Dwójki", gdzie właśnie poddawane są osądowi różne wykonania utworów, czasem dość zabawnie to wychodzi.

MadziaHuzarZKosmetologii

Filas

MadziaHuzarZKosmetologii

kobaian

MadziaHuzarZKosmetologii

kobaian

MadziaHuzarZKosmetologii

Jedno jest niemal zawsze nieuniknioną konsekwencją drugiego. Pobarokowym przykładem takiego kompozytora jest Carl Czerny (I połowa XIX wieku), którego twórczość składająca się z blisko tysiąca pozycji jest w przeważającej mierze zbiorem lekko chromatycznych pasaży fortepianowych, latających w górę i w dół. Gorąco polecam.

kobaian

Kiedyś wpadłem na pomysł ściągnąć sobie całe wydanie wszystkich kantat Bacha pod batutą Koopmana. Skończyłem chyba gdzieś na czwartej części, twierdząc, że im dalej w las, tym bardziej to się powtarza i tym mniej wybitnych rzeczy tu jest. Więc sobie darowałem i teraz kantaty poznaję raczej tematycznie, bo słuchanie takich wydawnictw graniczy z absurdem. A przecież mówimy o TYM, najwybitniejszym ponoć kompozytorze epoki, a nie o jakimś chałturniku nie wiadomo skąd.

Wydaje mi się więc, że w wypadku baroku nie mówimy tu o tym, że istnieli sobie tam jacyś seryjnie produkujący muzykę kompozytorzy, tylko że taki był duch epoki. Klepanie dzieł pod wyuczone/wypracowane schematy to była norma. Dlatego mnie osobiście z tej akurat epoki interesuje to, co ponadnormatywne, gdzie twórca wykazał się czymś więcej, niż przestawieniem przecinka w muzycznym zdaniu.