Czego teraz słuchasz? / Kogo teraz ruchasz?

thon022

tak, chyba tak jest. NIeszczęściem jest więc paradoksalnie taniość biletów na muzykę poważną bo przychodzą ludziska przypadkowe. Raz koło mnie siadły takie 3 łanie, nawet coś zagadałem, ale w połowie utworu zaczęły poziewywać, podświetlać komórki NO BO JEJKU ILE JESZCZE BEDO NAS MENCZYĆ Question

Mnie wkurzały i psuły nastrój

kobaian

Publiczność w operze jest rzeczywiście przypadkowa. Wynika to z tego, że ktoś buractwu wmówił, że opera to coś bardzo nobliwego. Przodował w tym największy chyba znany mi szkodnik noszący nazwisko Kaczyński - niejaki Bogusław - dla którego opera to przede wszystkim te wszystkie dekoracje, jakaś hrabini siedząca wśród publiczności i jej bogato zdobiony kapelusz etc. No i potem widzimy, jak nudzące się buractwo wysyła smsy, klaszcze nie w tych momentach, co trzeba, kaszle, gdy orkiestra gra piano. Ale ja się nie dziwię, bo muzyka jest sztuką równie trudną jak każda inna, wymaga wrażliwości, którą nie każdy ma, a także odpowiedniego przygotowania, wprowadzenia w samą muzykę. Pieprzenie anegdotek o zachowaniu arystokratów na festiwalu Wagnerowskim nikomu dobrego wprowadzenia w stylu: "wsłuchaj się w ten fragment, zwróć uwagę na określone środki" nie zastąpi.

Druga sprawa to fakt, że rzeczywiście w operze dzieje się sporo poza samą muzyką. To jest spektakl, rzadko kiedy dorównujący dobrze zagranej sztuce teatralnej, ale za to w niezwykle bogatej oprawie, która przyciąga tłuszczę. Dlatego zawsze jakoś bardziej ciągnęło mnie na koncerty do filharmonii albo do jakiegoś kościoła, niż do opery. I ja uznaję teatralność opery, za jej wadę, a nie zaletę.

Trzecia rzecz nie odpowiadająca mi zazwyczaj w muzyce operowej to patos, wylewający się z każdego kąta. Aramis twierdzi, że Verdi albo Wagner wyrażają jakieś szczególnie subtelne emocje, ja natomiast twierdzę, że są to emocje, jak każde inne. Chwytająca za serce ballada Whitney Houston odwołuje się do tych samych emocji, co znane mi miłosne arie czy duety operowe. Jest pewna różnica kunsztu, ale nie ma różnicy w sposobie oddziaływania. Huknięcie wielkiej orkiestry symfonicznej jest czymś zasadniczo podobnym do huknięcia kapeli heavy-metalowej, a to co różni to kunszt, ewentualnie miejsce huknięcia w całej kompozycji. Nie lubię specjalnie takich środków i mam wrażenie, że to kolejna rzecz przyciągająca tłuszczę - takie środki robiące wrażenie na każdym - większość zrozumie próbę wyciskania łez, a już na każdym bez wyjątku zrobi wrażenie, gdy po uderzeniu orkiestry podskoczy wraz z fotelem. I tak cała subtelność niezwykłych rozwiązań muzycznych na tym traci. Dlatego przyłączę się do Kapitana w jego sceptycyzmie co do 'romantycznego' podejścia do muzyki. Mnie romantyzm też jakoś nie specjalnie bierze, a jeśli już, musi zasadniczo odstawać od mojego wyobrażenia na temat tej epoki.

Rune of Torment

Jak czasami wchodzę na forum i widzę takie dyskusje na wiele stron to aż się boję dołączyć, bo musiałbym odpowiadać na tyle rzeczy, że chyba by mi palce poodpadali.

Jako, że post kobaiana jest najbliższy i bije z niego rozsądek to z nim się przynajmniej zgodzę.

thon022

Ja tam lubię huknięcia Razz

Martwi tylko marnotrastwo środków na wynagrodzenia -bawią mnie muzycy od walnięcia kilka razy w talerze albo łupnięcia w 2 x w gong czy mlotem w pniaczek Very Happy

kobaian

Przypominam sobie coś, czym się zachwycałem w dzieciństwie. I nadal mi się podoba. Moja ulubiona obok "Neptuna" część "Planet" Holsta zaaranżowana na instrumenty elektroniczne i wykonana przez Isao Tomitę:

http://www.youtube.com/watch?v=e-sbgztmYkk

Polecam.

thon022

Rune of Torment

Aramis d'Herblay · Gość

kobaian

Z telenowelami to mi się zawsze pewien omawiany wcześniej kompozytor romantyczny kojarzył. Np. to:

http://www.youtube.com/watch?v=ZpA0l2WB86E

Zawsze uważałem go za prekursora muzyki pop Wink

i wyrobiłem sobie na tej podstawie niezbyt pochlebne zdanie o romantyzmie.

Ostatnio posłuchałem sobie też fragmentów "Siegfrieda" Wagnera i stwierdziłem, że mogę to nawet polubić, pod warunkiem, że zapomnę o czym jest Wink

A zatem koncepcja muzyki jako języka w którym coś wyraża się lub obrazuje średnio mnie przekonuje. Raczej pewne abstrakcyjne walory decydują o tym, czy mi się coś podoba, czy nie.

Dziś czeka mnie Siódma Symfonia Mahlera. Wreszcie...

Aramis d'Herblay · Gość

kobaian

Uważam, że niezbyt dobre porównanie, bo muzyka Honoru nie wyraża niczego. To, że ułożą sobie tekst patriotyczny nie ma znaczenia. Podczas gdy niektóre ballady pop są jakoś również muzycznie z miłością związane, w sensie, że np. są odpowiednio sentymentalne i np. tekst o walce w imię białej rasy by tam nie pasował. A w Bellinim jakoś owej doskonałości ja się dopatrzyć nie mogę. No wiadomo, że lepsze niż jakiś skinowski zespół, ale i tak mi się nie podoba. Wolę już chyba to:

http://www.youtube.com/watch?v=DTV92wqYjfA

Wink

Aramis d'Herblay · Gość

thon022

Aramis d'Herblay · Gość

Moim zdaniem to jest najdostojniejszy hymn świata: http://www.youtube.com/watch?v=8yMvU73Wr7Q AŻ CHCESZ CHFYTAĆ SZABLE I JECHAĆ W BUJ

kobaian

O ile wszystko wskazuje, że do Wagnera się przekonam kiedyś, a może i nawet niebawem, to z Włochami będzie ciężej. Tu jest zbyt wiele rzeczy, które mi zupełnie nie odpowiadają: łatwo osłuchujące się melodie i dość "ozdobny" charakter partii instrumentalnych. I o ile pamięć mnie nie myli dokładnie to samo słyszałem w operach Verdiego - dawno co prawda to było, ale coś mi takiego świta. Choć np. "Traviata" o ile pamiętam zrobiła na mnie całkiem pozytywne wrażenie, to jednak już "Aida" czy nie daj boże "Nabucco" zdecydowanie nie.

A teraz czas na drugą część VII Symfonii Mahlera.