The Who

Filas

Ten nosal to troll!

megadziobak

Not sure if trolling or just nosal.

che

Chyba trzeba dorzucić rangę specjalną - disco trollo.

Filas

NO BO GANSI TO WAŻNIEJSI SOM

Kapitan Wołowe Serce

hejka

Nie, GnR było wtórne, tak jak wtórna, co nie znaczy, że zła, była Nirvana, wtórny, co nie znaczy, że zły, był Soundgarden itd.

zuy_pan

Dobra, a czy znasz jakikolwiek zespół który cieszy się na tym forum estymą? Chociażby Pink Floyd?

niszczuk

Kapitan Wołowe Serce

stary znajomy

Może nie powinienem tak podskakiwać jako nowicjusz, ale bardzo rozczarowuje mnie to, co piszecie o The Who. Znam wszystkie albumy The Who z lat 1965-1978, czyli od debiutu do ostatniej płyty z Keithem Moonem - "Who Are You".
Muszę się z Wami podzielić moimi zgoła odmiennymi od Waszych wrażeniami na temat zespołu.
Po pierwsze - Keith Moon jest świetnym perkusistą. I na moją opinię absolutnie nie ma wpływu fakt, że robi cały ten sceniczny show (swoją drogą, dość infantylny i irytujący), bo jego gra zafascynowała mnie, zanim w ogóle zapoznałem się z koncertowym wizerunkiem zespołu. Zdecydowanie jego rozpierduchy na bębnach przykuły moją uwagę. Możecie nazywać to chaosem - jeśli tak, to dla mnie jest to taki pozytywny chaos, którego mam ochotę słuchać. Niebanalne, wyszukane rytmy.
Co do Entwistle'a, to akurat się chyba wszyscy tu mniej więcej zgadzamy, że dobry basista.
Roger Daltrey - wokalista, który genialnie brzmi w studiu, za to na koncertach miał ogromne problemy w trudniejszych piosenkach, przede wszystkim z wysokimi dźwiękami. Na płytach studyjnych jego głos sprawia wrażenie szalenie mocnego, idealnie hardrockowego, ale niestety na żywca efekt bywał marny (koncertowe wykonania kawałków z Tommy'ego i Quadrophenii, to często katastrofa).
Pete Townshend - jakiejś wirtuozerii przypisać mu nie można. Niezły gitarzysta, no ale niewątpliwie, pomimo nieco niższych umiejętności technicznych od pozostałych członków The Who, miał największy wkład w muzykę grupy, gdyż był kompozytorem przygniatającej większości kawałków. Problem w tym, że dla Was to chyba marne kompozycje... ale o tym później.

Z tego, co zauważyłem, wyraźnie najbardziej krytycznie wypowiada się o The Who pan Kapitan Wołowe Serce. Wręcz ze wstrętem jakimś. Nie wnikam, skąd taki głęboki uraz psychiczny do, nawet jeśli ktoś uważa, że nie wspaniałego, to przynajmniej zupełnie normalnego rockowego zespołu. Niemniej dość często w Waszych wypowiedziach przewija się zarzut o nudne albumy...
Więc dwa pierwsze albumy, to zwykłe zbiory prostych, chwytliwych rock'n'rollowych numerów, czasem o lekko psychodelicznym zabarwieniu. Można lubić ten beatlesowski typ muzyki lub go nie lubić, ale ciężkie do pełnego przesłuchania te albumy nie są.
Z większą oryginalnością mamy do czynienia na "The Who Sell Out" - ktoś wspomniał, że udany eksperyment psychodeliczny. Podpisuję się pod tym obiema rękami - ogólnie świetna konwencja, te krótkie wstawki stylizowane na reklamy radiowe, sporo humoru i ciekawych motywów melodycznych.
Jak mniemam, problem zaczyna się dla Was od pierwszej rock opery - "Tommy'ego". Owszem, album jest długi - 74 minuty - i też początkowo nie bardzo mnie to dzieło kręciło, dłużył mi się, ale przecież już za drugim-trzecim razem nietrudno jest poczuć atrakcyjny, specyficzny klimat tej muzyki i dostrzec kilka naprawdę porywających kompozycji. Wypada mi tu wymienić przede wszystkim moje ulubione (choć niedługie, to dość bogate muzycznie i wielowątkowe) "Christmas", ale także "Cousin Kevin" z wybitnym chórkiem w refrenie, pełne pozytywnej mocy "I'm free", czy też wzniosłe "We're not gonna take it". Osobiście dostrzegam tylko jeden przestój w akcji, który może być tu irytujący - mianowicie długie, acz wcale nie wielowątkowe (czyli dokładnie na odwrót niż w "Christmas") "Underture". No ale to kwestia przyzwyczajenia - w niemal 80-minutowym albumie mogą być słabsze momenty. Nauczyłem się odpowiednio tego słuchać, by nie zasypiać podczas "Underture". Niemniej, podsumowując, płyta jest, jak wspomniałem, bardzo klimatyczna i pełna wciągających, często energicznych, hardrockowych motywów.
I żadnego neoproga w tym nie widzę. Zapoznając się z tym spostrzeżeniem, miałem wręcz wrażenie absurdu. To jest po prostu jakieś czepialstwo totalne - dlaczego zakładacie, że muzycy The Who, budując rock opery, mieli zamiar silić się na prog rock? Wychodzi na to, że nie można stworzyć sobie rockowego concept albumu opowiadającego spójną historię, by nie być potem ocenianym przez pryzmat rocka progresywnego. A to bzdura - można przecież nagrać zwyczajny hardrockowy concept album i nie ma sensu wówczas oceniać go jako próby progresji.

Potem "Who's Next" - najlepszy album The Who. I tu w ogóle nie wiem, do czego się przyczepić. Nie widzę słabych momentów, serio. Są lepsze i gorsze, ale słabych nie ma. Jedynie "We won't get fooled again" niepotrzebnie takie długie, spokojnie mogłoby być dwa razy krótsze. Ale np. "The song is over" to esencja piękna w prostocie - cudowne mam krajobrazy przed oczami, gdy tego słucham. Podobnie z "Getting in tune". No i ultraklimatyczny przebój - "Behind blue eyes".
Aha, no i oczywiście "Who's Next" nie jest żadną rock operą, wbrew temu, co ktoś w tym wątku napisał.

No i później "Quadrophenia" - w tym chyba najwięcej "neoproga" widzicie. Nie dość, że rok opera, jak "Tommy", to w dodatku próba bogatszej aranżacji, syntezatorki, szumy fal itp. Myślę, że trochę za bardzo się koncentrujecie na przyporządkowaniu płyty do jakiegoś podgatunku i na tym, w jaki podgatunek celowali sami muzycy The Who, a za mało na spontanicznym odbiorze albumu. Nie przeszkadzają mi te pozamuzyczne wstawki i klawisze. Wręcz przeciwnie - w oczywisty sposób budują klimat i atmosferę. Nie zastanawiam się, czy chcieli być progresywni, czy nie - interesuje mnie efekt. Efekt jest taki, że jest dużo energicznego hard rocka, dużo porywających motywów i przede wszystkim klimat. Patos? Owszem, jest trochę, ale sto razy mniej niż w Pink Floyd, czy King Crimson (którzy w swej wielkiej wielkości, z patosem często przesadzali). Właściwie, to widzę jedynie parę podniosłych momentów, głównie jest to finał albumu - "Love reign over me" (bardzo ładny utwór). Najmocniejszy dłuższy fragment płyty, to dla mnie trzy pierwsze numery z drugiego CD - "5 15", "Sea and sand" oraz "Drowned". Świetne, hardrockowe, a jednocześnie klimatyczne kawałki. W ogóle w tej całej rock operze Roger Daltrey po raz pierwszy w karierze zabrzmiał prawdziwie hardrockowo - wyrobiła mu się ta charakterystyczna, idealna do hard rocka chrypa, zaczął się wreszcie wydzierać jak rasowy hardrockowiec ("The real me" to najlepszy przykład).

"By Numbers" - to bardzo prosty, zwyczajny album, niewyróżniający się niczym szczególnym. Mało ambitne, acz chwytliwe kawałki. Ale nudnym też bym go nie nazwał. Po prostu lekki i przyjemny, niezapadający szczególnie w pamięć. Trochę oryginalniejszy jest może "Who Are You" - można wyczuć lekką zmianę stylu zespołu. Niemniej oceniam go dość podobnie jak "By Numbers". Ale znowu... gdzie tu nuda?

Ktoś poruszył jeszcze kwestię tekstów jako pozytywu w muzyce The Who. The Who poruszają w nich rzekomo istotne problemy i śpiewają na bardzo poważne tematy. To jest akurat jedyna pochwała w tym wątku, pod którą się nie podpiszę. Szczerze mówiąc, już wolę, gdy rock'n'rollowcy śpiewają o "zaliczaniu panienek", niż gdy się mądrzą na jakieś życiowe tematy i próbują filozofować, dotykając jakichś kwestii społecznych. W "zaliczaniu panienek" są o wiele bardziej autentyczni. Ale tekst jest dla mnie w muzyce rockowej (z małymi wyjątkami) raczej drugorzędną sprawą, więc zwisa mi to.

Mam nadzieję, że ktoś to wszystko przeczyta, jak Was tu przywołuję do porządku.

Filas

To ja odniosę się do patosu u KC: tego było po stokroć, ale praktycznie głównie w pierwszym okresie, potem kapkę na Red i drobinkę na Larksach (Exiles, mimo wszystko) - to jest naprawdę mało jak na tak długo prosperujący band.

John Cipolina

Witaj! Dziękuję Ci, bracie, za tę wypowiedź. Ja mało znam zespół The Whuj, dlatego niech się ścierają wasze myśli, a ja sobie potem wyciągnę coś z tego dla siebie.

Kapitan Wołowe Serce

The Who to był zespół ze sporym potencjałem, co słychać na koncertach, natomiast kiedy wchodzili do studia zaczynali za bardzo kombinować. Słuchając ich płyt - zarówno wczesnego Sell Out, jak i późniejszej Quadrophenii - mam poczucie, że Who cały czas próbuje stworzyć coś znacznie większego niż jest w stanie. Zgadzam się, że na tych albumach są też dobre piosenki, są dobre tematy i tak dalej. Mój zarzut sprowadza się do tego, że gdyby zespół zamiast cudować zrobił z tego zwyczajne, proste rockowe piosenki brzmiałoby to dużo lepiej. Komplikować formę trzeba umieć. Jak się nie umie to się gra prosto.

zuy_pan

Filas

No bo w sumie Dziedziniec Karmazynowego Króla jest należycie przepełniony i patochem, i popisami.

stary znajomy

kobaian

Może wytłumaczę się z mojego porównania The Who do neoproga. Oczywiście wiadomo, że nie chodzi o wtórność, bo The Who nie zajmowało się nieumiejętnym naśladowaniem znacznie lepszych od siebie zespołów. The Who to nie są również żadne himalaje kiczowatej pretensjonalności w stylu Pendragon.
W porównaniu chodzi o to, że mamy tu do czynienia z nie zawsze udanym połączeniem ambicji do stworzenia czegoś więcej, niż zwykły rockowy album - zbiór chwytliwych piosenek - na bazie zbyt prostych pomysłów muzycznych. Wychodzi więc im niekiedy zwykłe pitolenie.
Ale najważniejszy zarzut jest taki: w czasach, w których przyszło im grać, grało dziesiątki zespołów znacznie ciekawszych, w związku z czym ich pozycja sztandarowej kapeli tamtych lat jest dla mnie oparta na mocno zawyżonej ocenie ich dorobku.

Vilverin

Czy oprócz Who's next i Tommy'ego warto coś jeszcze poznawać ?

rakkenroll

Quadrophonie i koncert z Leeds

Kapitan Wołowe Serce

Jak ktoś ma ochotę na naprawę fajne rockowanie polecam płytę ich basisty (jednego z najlepszych w rocku) Johna Entwistle - Smash Your Head Against the Wall (1971). Fajowy heavy rock, takie niby nic, a słucha się świetnie.