Groundhogs

John Cipolina

Kilka podstawowych informacji:
Brytyjski zespół rockowy z lat 60. i 70. Zaczynali od blues rocka, potem przerzucili się na rock progresywny. Jedyny członek zespołu, który był z nim od zawsze to gitarzysta Tony McPhee (w najlepszym okresie grali tam jeszcze Ken Pustelnik i Peter Cruickshank, tworzyli wtedy power trio).
Czegoś więcej na ich temat można dowiedzieć się się o artykułu: [link widoczny dla zalogowanych] (zresztą sam ich poznałem natrafiając na niego przypadkiem)
Inne linki:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] (nie ma artykułu po polsku)

Zespół jest warty słuchania ze względu na to, że mocno się wyróżnia na tle innych blues rockowych grup z tego okresu. Mają własny styl oparty na surowym brzmieniu, progresywnym podejściu do bluesa i dosyć patetycznych/"dramatycznych" kompozycjach co może drażnić, ale wg mnie (poza może nielicznymi wyjątkami) pasuje to do emocjonalnego charakteru tego gatunku. Polecam (jeśli chodzi o blues rocka) "Scratching the Surface" i "Blues Obituary".

Cóż najlepiej samemu posłuchać i ocenić. Akurat przypadkiem na wrzucie znajduje się playlista z prawie całym albumem "Blues Obituary" i jeszcze dwoma innymi kawałkami: [link widoczny dla zalogowanych]

Kapitan Wołowe Serce

Zgadzam się ze stwierdzeniem, że Groundhogsi mieli bardzo indywidualny styl i mocno wyróżniali się na tle innych kapel blues rockowych tamtych czasów. ten styl to wypadkowa bluesowego feelingu i rockowej napierdalanki.

Tego progresywnego oblicza zespołu właściwie nie znam i niewiele o nim słyszałem, natomiast blues rocka grali fantastycznie. Polecam wszem i wobec album Split - jak dla mnie prekursor Motorhead Wink

, zwłaszcza pod względem mocy i energii.

John Cipolina

Ten ich progresywny okres to właśnie albumy "Thanks Christ for the Bomb" i wzwyż (nie wiem do którego momentu, bo znam jeszcze tylko Split i obiło mi się o uszy Hogwash). Bluesa już tam niewiele słychać (jedynie jeszcze Groundhog na Splicie).

Kapitan Wołowe Serce

Eno, nie. To rzeczywiście nie jest już british blues, ale też nie progres. Raczej blues rock. Lekko psychodeliczny, ale co w tamtych latach takie nie było?

John Cipolina

Hmm, to zależy jaką znasz definicję "blues rocka". Ja opieram się na tej z Wikipedii, wg której utwory z tego gatunku są skomponowane wg schematu bluesowego, tylko że brzmienie czy dynamika jest bardziej rockowa.
"Split" jest dosyć psychodeliczny to fakt, niekoniecznie powinno się to podciągać pod progresję, ale "Thanks Christ for the Bomb" to już jest taki ambitny ułożony hard rock.

Kapitan Wołowe Serce

Definicje w muzyce popularnej na ogół są kiepskie. Dla mnie twórcy tacy jak Mayall, wczesny Cream, wczesny Savoy Brown, czy Fleetwood Mac to po prostu biały blues. Natomiast blues rock to Hendrx, albo Led Zeppelin - a więc bluesowe motywy, ale zagrane z dużym powerem. To taki bardziej bluesowy hard rock, a nie bardziej rockowy elektryczny blues. Tak to widzę. A Wikipedia to nie jest źródło godne zaufania Wink

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

No, w sumie tak. Chyba dopiero zespoły alternatywne z lat '80 odeszły od bluesowych schematów. Nawet w klasycznym punku daje sie je wyłowić.

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

Niewątpliwie, tylko, że one jednak, w przytłaczającej większości korzystały także z rocka, a więc z RnR, a więc i z bluesa. U Crimsonów było jednak sporo elementów bluesowych, zwłaszcza na takim Islands. U Gentle Giant faktycznie mniej, można by się ich doszukiwać na siłę, bo pewnie są gdzieś tam, głęboko schowane, ale faktycznie, to dobry przykład grupy nie bluesowej. Tylko, że takich bandów było do lat '80 niewiele.

Rune of Torment

Nie znam zespołu, co polecacie na początek?

kobaian

Jednak jest czymś innym nawiązywać, a czymś innym jechać na schematach. Pink Floyd cały czas komponowali coś używając bluesowego schematu i tworzyli wariacje na temat. Hard rockowcy też bardzo często to czynili. Natomiast Crimsoni mieli własny, zdecydowanie inny od bluesowego język muzyczny, że się tak wyrażę.

Natomiast wracając do tematu. Dla mnie blues-rock to są po prostu bluesowe kompozycje z rockowym kopniakiem. Tam gdzie rockersi wyraźnie chcą być (z różnym skutkiem) jak stare murzyny. Natomiast wszystko pozostałe, nawet to, co oparte na "bluesowym schemacie" jest po prostu rockiem z wyczuwalnymi bluesowymi korzeniami.

Kapitan Wołowe Serce

John Cipolina

Może zacznę od tego, że "blues rock" to jest jakieś pojęcie o przyjętym ogólnie znaczeniu (a przynajmniej żyłem w takim przeświadczeniu). W związku z czym pierwszy odruch, aby poznać znaczenie takiego terminu jest sięgnięcia do jakiegoś zewnętrznego źródła, najlepiej encyklopedii. Niestety o ile jako tag "blues rock" występuje dosyć często, to artykułów wyjaśniających czym to jest jak na lekarstwo. Jeśli chodzi o Wikipedię, to polski artykuł jest tylko tłumaczeniem anglojęzycznego (w trochę ograniczonej wersji). A anglojęzyczny artykuł jest akurat dosyć rzetelny i ma przypisy, z których można się dowiedzieć skąd się wzięła przytoczona przeze mnie definicja. A pochodzi ona z serwisu Allmusic: [link widoczny dla zalogowanych] a to jest już dosyć profesjonalny serwis, więc myślę, że można go traktować jako encyklopedię (z braku laku). Dlatego nie dam się przekonać do innych definicji, dopóki "skądś" nie będą pochodziły. No chyba, że mówimy np. o tym co oznacza "blues rock" na tym forum albo jeszcze o czymś innym.

W kwestii wyjaśnienia pewnego nieporozumienia. Ja wspomniałem tylko o jedynym schemacie bluesowym i miałem na myśli 12-taktowca, z którym muzyka rockowa generalnie rozstała się wraz z końcem popularności rock'n'rolla (oczywiście pominąwszy blues rockowy boom), a że "Money" czy "Shine On You Crazy Diamond" w takiej sytuacji podpadają pod blues-rock - mito nie przeszkadza i przy okazji nie przeszkadza nazywaniu tego rockiem progresywnym.

zuy_pan

Panie... Nie ma sztywnych definicji gatunków muzycznych, wszystko odbiera się intuicyjnie, encyklopedie w tym przypadku nie działają, szczególnie jak ktoś łączy gatunki jak mu się chce, co u ciekawszych twórców jest częste.

John Cipolina

Może być definicja opisowa i naprowadzająca na zrozumienie albo choćby jakaś lista blues rockowych utworów, ale nie zmienia to faktu, że takie pojęcie skądś się wzięło i jakieś jego dane rozumienie też.

Rune of Torment

Pojęcie jest, oczywiście, tylko jego zastosowanie się w rzeczywistości nie udaje tak jak trzeba.

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

No tak, bardzo sensowne rozróżnienie. Z tym drobnym zastrzeżeniem, że istniało takie cudo, jak brytyjski blues, który ekspresję miał stanowczo niemurzyńską, a jednak nie potrafiłbym takiego Mayalla nazwać rockmanem tak, żeby mi przy tym powieka nie drgnęła. Niemniej zasadniczo wszystko się zgadza - blues rock to przede wszystkim inna niż w bluesie forma ekspresji.

John Cipolina

Czuję, że zbyt asekurancko się wyrażałem o nich, więc dorzucę jeszcze odnośnie albumów "Scratching the Surface" i "Blues Obituary" (w szczególności drugiego), że nie rezygnując ze schematu bluesowego, duszy bluesowej - wraz z pierwotnością a'la Howlin' Wolf zaszli najdalej z wszystkich blues rockowych, white bluesowych zespołów, które miałem okazję poznać, jednocześnie grając bardzo nowocześnie. Zdecydowanie wybili się ponad przeciętność i standardowe na tamte czasy granie bluesa. Podejrzewam, że wiele osób słuchając zremasterowanej wersji "Blues Obituary" miało by problem z określeniem poprawnej daty wydania (datowałoby na późniejsze lata). A "Daze of Weak" - najbardziej intensywny utwór na Blues Obituary to coś w rodzaju "21st Century Schizoid Man" blues rocka. Jedyna wada wspomnianego przed chwilą albumu jest taka, że ze względu na niską złożoność kompozycyjną zbyt szybko się go habituuje. Smile

Ogólnie dla osób szukających silnej stymulacji emocjonalnej i świeżości w blues rocku pozycja obowiązkowa.