Deep Purple

John Cipolina

Odświeżałem sobie niedawno "Fireball". Do mnie w ogóle DP z świętej trójcy hard/heavy najmniej przemawia, także uprzedzam. Nie powiedziałbym, że ta płyta jest jakaś niesamowita. Jedyne kawałki, które robią tutaj ewidentną robotę to "Fireball" i "Fools", reszta mniej lub bardziej może być. Demon Eye jest już wg mnie męczeniem dupy, ale może to kwestia złego układu kawałków na albumie, bo jest zaraz po podobnym "No no no". Dodatkowym czynnikiem męczącym jest to, że Gillian się często bardziej drze niż śpiewa, jakoś mało śpiewny jest ten jego śpiew. No no no, ma fajną wersję w Beatclubie, ale pewnie każde dziecko ją zna. Co tam jeszcze? Aha, wolę już "baby baby" Planta niż te teksty o rzekomo jakichś społecznych problemach co to są sztuczne jak sztuczne gówno.

Pawliq88

Dla mnie Demon's Eye jest chyba najlepszym kawałkiem z Fireballa Smile

Filas

Jedyne co będę odświeżał to chyba Made in Japan - se tak włączyłem i energia jest kurewska.

Pawliq88

Sprawa oczywista Smile

Pawliq88

Już kilka miechów purpurowej abstynencji Rolling Eyes

ale chodzę koło płyt i mam coraz większą ochotę sięgnąć

rakkenroll

Piszesz jakbyś był narkomanem będącym na odwyku 8]

Rune of Torment

Dawaj s/t.

Pawliq88

John Cipolina

dp oznacza double penetration, jakby ktoś nie wiedział.

zuy_pan

Chyba u ciebie na chacie.

John Cipolina

Hehe. A u ciebie na dworcu oznacza "daj pieniądze".

zuy_pan

Pawliq88

Zuy chyba jeszcze nie oddałes głosu na Ledów w tej turze? swoją drogą panowie nie zaśmiecajcie tematu o DP Smile

zuy_pan

Bo stwierdziłem, że mój głos w tym przypadku nie ma sensu i tak.

John Cipolina

Pawliq88

Skład MK I (1968 – 1969)

Zespół został założony w 1968 roku przez gitarzystę Ritchiego Blackmore’a, klawiszowca Jona Lorda, perkusistę Iana Paice’a, basistę Nicka Simpera, wokalistę Roda Evansa. Gitarzysta i klawiszowiec bardzo szybko dominują resztę osób i ukazują predyspozycje liderskie. Pierwsze wcielenie zaowocowało wydaniem trzech płyt studyjnych: Shades of Deep Purple(1968), The Book Of Taliesyn(1968), Deep Purple(1969). Grupa poszukuje w tym czasie własnej tożsamości. Styl powoli się krystalizuje. Z jednej strony wymienione albumy zawierają już kompozycje ukazujące drogę jaką podąży w przyszłości zespół(choćby Wring That Neck, czy Mandrake Root), z drugiej prezentują covery(hendrixowskie Hey Joe i beatlesowskie Help) Z tego ciekawego okresu warto też sięgnąć po zapis jednego z koncertów z pierwszej trasy amerykańskiej: Live Inglewood 1968. Prawdziwy przełom w karierze Deep Purple dopiero miał nadejść. W wyniku odrębnych zdań muzycznych i wobec słabego sukcesu wydanych longplayów dochodzi w nieco burzliwych okolicznościach do pierwszych zmian personalnych składu.

Skład MK II (1969 – 1973)

Nick Simper i Rod Evans zostają odsunięci(zwyczajnie wyrzuceni liczbą głosów 3-2, mieli prawa do pobierania tantiem z 3 pierwszych albumów), w ich miejsce przyjęci zostają dwaj członkowie Episode Six, basista Roger Glover i wokalista Ian Gillan. Powstały w ten sposób skład jest często zwany klasycznym Deep Purple, lub Wielką Piątką i wiąże się go powszechnie z największymi osiągnięciami grupy. Początkowo zespół eksperymentuje nagrywając z orkiestrą symfoniczną, głównym inicjatorem przedsięwzięcia był klasycznie wykształcony muzyk Jon Lord. Rezultatem było wydanie w grudniu 1969 roku The Concerto for Group and Orchestra. Kamieniem milowym muzyki rockowej w ogóle okazuje się dopiero wydanie albumu In Rock w 1970 roku. In Rock stał się godną odpowiedzią na wydane rok wcześniej, także świetnie przyjęte propozycje Led Zeppelin I i Led Zeppelin II. Kolejne albumy Purpli: Fireball(1971) i Machine Head(1972) utrzymane są w konwencji podobnej do In Rock, i zaliczają się do czołowych osiągnięć studyjnych grupy. Nie sposób zapomnieć o jednym z najlepszych wydawnictw Live muzyki rockowej: Made in Japan z 1972 roku to swoiste arcydzieło gatunku. Wkrótce ogrom tras koncertowych związanych z wielkim sukcesem przytłacza muzyków i na wierzch zaczynają wychodzić różnice charakterów i poglądów. Główny spór toczy się na linii Blackmore – Gillan. Zespołowi mimo to udaje się jeszcze na jakiś czas pozbierać by nagrać Who do We Think We Are(1973) Album moim zdaniem należy do czołówki... najsłabszych dokonań Deep Purple. Napięcie zostaje w końcu rozładowane(przynajmniej na jakiś czas), grupę są zmuszeni opuścić przyjęci trzy lata wcześniej Gillan i Glover.

Skład MK III (1973 – 1974)

Kolejne wcielenie zespołu także zasługuje na szerszą uwagę. Szeregi grupy zasilają tym razem: charyzmatyczny basista – wokalista Glenn Hughes i wokalista David Coverdale. Już pierwszy album wydany w tym składzie pokazuje że Purple nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa. Burn z 1974 roku to najlepsze dokonanie studyjne MkIII. Kolejny Stormbringer(1974)z dużymi naleciałościami soulowymi jest już słabszy, choć nie tragiczny. Podczas jego nagrania pałeczkę lidera na rzecz Blackmore’a zaczynał powoli przejmować Glen Hughes. Wkrótce Ritchie postanowił odejść z zespołu i zająć się swoją solową karierą. Należy wspomnieć o wydawnictwach live MkIII: Świetne California Jam 1974 jest jednym z najciekawszych koncertówek Deep Purple, Made in Europe byłoby fajnym koncertem gdyby nie tragiczna, wręcz bootlegowa jakość dźwiękowa nagrania.

Skład MK IV(1975 - 1976)

Miejsce Blackmore’a przejmuje świetny gitarzysta (niestety totalnie zatracony w narkotykach) Tommy Bollin. Bardzo szybko wraz z Glenem Hughesem przejmują stery zespołu i prowadzą go na zupełnie inną niż dotychczas drogę. Wydany w 1975 roku album Come Taste the Band jest często uznawany za jeden z najsłabszych studyjnych Deep Purple. Moim zdaniem zupełnie niesłusznie. Jest to po prostu wydawnictwo zawierające muzykę zupełnie inną od tej prezentowanej przez purpurowych do tej pory. Widać wyraźne wpływy gatunków funk i soul w stronę których ciągnął Hughes. Uważam, że album bezsprzecznie jest wart posłuchania. Zespół nie zdążył pójść dalej tą drogą, z powodu śmierci Bollina w 1976 roku której przyczyną było przedawkowanie narkotyków i ogólne zatrucie organizmu. W tym samym roku grupa definitywnie kończy działalność.

MK II ( pierwsza reaktywacja) 1984 - 1989

Po 8 latach nieobecności Deep Purple na scenie muzycznej jego członkowie postanawiają zawojować ją pod tym szyldem ponownie. Zbierają się w swoim najlepszym według nich składzie z Gillanem i Gloverem. Ta działalność owocuje wydaniem dwóch studyjnych krążków: Perfect Strangers(1984) i House of Blue Light(1987). Na temat płyt Purpli z lat 80 zdania są podzielone. Wielu uznaje Perfect Strangers za świetna płytę, nawet za najlepszą w całym dorobku zespołu. Inni twierdzą że to już nie to, że brzmienie albumu jest mocno zmienione przez estetykę lat 80, przez co staje się ,,plastikowe”. Ja osobiście zaliczam się do pierwszej grupy. Na pewno nie uważam Perfect Strangers za najwybitniejsze dzieło Deep Purple, ale z pewnością na warte wielokrotnego odsłuchu. Płyta kolejna(House of Blue Light) jest już nieco wtórna, zawierająca sporo marnych kompozycji(nie ukrywam jednak że osobiście też ją lubię). Na koniec wydawnictwa live: Nobodys’ Perfect(1988) miksowane przez Glovera okazuje się kompletną klapą producencką, odgrzewanym 15 lat później Made in Japan z dodatkiem ponownie nagranego numeru Hush. Do posłuchania nadaje się Live Knebworth 1985. Ponownie różnica charakterów Blackmore’a i Gillana daje o sobie znać co skutkuje wyrzuceniem tego ostatniego.

MK V od 1990

Gitarzysta pozbywszy się Gillana z zespołu przeforsowuje swój pomysł przyjęcia w jego miejsce Joe Lynn Turnera (ze swojego solowego projektu Rainbow) w 1990 zostaje wydany kolejny album studyjny Slaves And Masters. W przypadku tego krążka opinie są zazwyczaj jednomyślne: najsłabsza płyta zespołu, beznadziejne brzmienie. Rzeczywiście Slaves And Masters to totalny gniot, do maksymalnie jednorazowego odsłuchu. Sztuczne brzmienie potęgują maksymalnie przesłodzone ballady w stylu Love Conqueres All.

Mk II (druga reaktywacja) 1993

W 1993 roku przypadało 25 lecie istnienia Deep Purple. Z tej okazji zespół zrobił swoim fanom niespodziankę zbierając się w swoim najlepszym składzie i nagrywając kolejną płytę. The Battle Rages On jest na pewno najlepszym albumem studyjnym od czasu Perfect Strangers. Nie namawiam ale szczerze polecam do poznania. Purple ponownie ruszają w trasę koncertową. Dostajemy zapis w postaci Come Hell or High Water, które okazuje się raczej słabą koncertówką(są też plusy w postaci Anyones Daughter w wersji live). Wkrótce historia się powtarza i Blackmore opuszcza zespół, tym razem... na zawsze.

Mk VI i Mk VII

Po krótkim epizodzie z Joem Satrianim etatowym gitarzystą Deep Purple zostaje Steve Morse. Zespół wydaje kolejne płyty: niezły Purpendicular(1996) i zdecydowanie słabszy Abandon(1998). Wkrótce decyzję odejścia podejmuje także Jon Lord( w jego miejsce przyłącza się Don Airey) W tym ostatnim składzie zespół wydał jak dotąd 3 płyty studyjne: Bananas(2003), Rapture of The Deep(2005), Now What?!(2013) Członkowie grupy świadomi chyba ciągle spadającego w dół poziomu ich muzyki nazwą ostatniej płyty wołają do fanów: co teraz, co z nami będzie? Panowie osiągnęliście wszystko i chyba już czas zejść ze sceny.

DYSKOGRAFIA
Albumy studyjne
Shades of Deep Purple, wrzesień 1968
The Book of Taliesyn, grudzień 1968
Deep Purple, listopad 1969
Deep Purple in Rock, czerwiec 1970
Fireball, wrzesień 1971
Machine Head, marzec 1972
Who Do We Think We Are, luty 1973
Burn, luty 1974
Stormbringer, grudzień 1974
Come Taste the Band, październik 1975
Perfect Strangers, listopad 1984
The House of Blue Light, styczeń 1987
Slaves & Masters, październik 1990
The Battle Rages On, lipiec 1993
Purpendicular, luty 1996
Abandon, maj 1998
Bananas, sierpień 2003
Rapture of the Deep, październik 2005
Rapture of the Deep, Specjalna edycja 2CD, czerwiec 2006
Now What?! 2013

RUNE JAK uważasz że warto to walnij na I stronę te moje wypociny

Maillite

uwielbiam ich.

Carpetcrawler

to fajnie

rakkenroll

A ja nie przepadam, nigdy nie mogłem się przekonać i pewnie już się nie przekonam.

PS słuchałem wszystkich najważniejszych płyt