Colosseum - "Valentyne Suite" (1969)

Kapitan Wołowe Serce

1. The Kettle 4:28
2. Elegy 3:13
3. Butty's Blues 6:45
4. The Machine Demands a Sacrifice 3:54
5. Valentyne Suite 16:11 :
a. Theme One: January's Search 6:19
b. Theme Two: February's Valentyne 3:36
c. Theme Three: The Grass Is Always Greener 6:56

Muzycy występujący:
James Litherland – gitara, wokal
Dave Greenslade – organy, pianino, wibrafon
Dick Heckstall-Smith – saksofony
Tony Reeves – gitara basowa. wokal
Jon Hiseman – perkusja

Rok 1969 był dla muzyki pod każdym względem przełomowy. Nowe prądy mieszały się ze starymi, muzyka rockowa szła we wszystkich możliwych kierunkach jednocześnie, różne nurty muzyczne mieszały się by stworzyć dziesiątki nie znanych wcześniej bytów. Z tego tygla wyszło bardzo wiele nowych zespołów, nowego brzmienia, nowej muzyki po prostu. Jednym z czołowych przedstawicieli tamtego okresu jest brytyjski zespół Colosseum.

W 69 debiutowali i również w 69 wydali swój drugi album Valentyne Suite. Nie chce mi się specjalnie rozwodzić nad tym że teraz jak zespół w przeciągu całej dekady wyda dwa takie sobie albumy to krytycy i fani biją przed nim pokłony. Kiedyś jak artysta milczał przez dłużej niż rock uważano go niemal za zmarłego. Czterdzieści lat temu nikogo nie dziwiło że ktoś w ciągu roku wydał dwa, trzy, nawet cztery albumy i wszystkie na odpowiednio wysokim poziomie.

Valentyne Suite to typowa dla Colosseum mieszanka rhythm&bluesa, jazzu i art rocka. Są tutaj cztery relatywnie krótkie utwory i długa suita. Wszystkie znakomite. Przy tym o ile suita tytułowa jest formą dosyć rozbudowaną - te 16 minut muzycy wykorzystali na 100%, bez lania wody - o tyle pierwsze 4 kawałki to bardzo przyjemne proste granie. Ta pierwsza część albumu zadowoli każdego fana rocka, jest melodyjna, bez szczególnego kombinowania, przy czym na tak wysokim poziomie jak to tylko możliwe w tak prostej muzyce. Suita tytułowa to już nieco wyższa szkoła jazdy. Połączenie jazzowej improwizacji, klasycznej podniosłości i rockowej mocy. Ten utwór też nie jest jakoś potwornie trudny, ale wymaga skupienia, na pewno nie jest tak łatwy w odbiorze jak pozostałe piosenki z tej płyty.

Ten album to jedna z absolutnie najważniejszych rzeczy wydanych w 69 roku. Jest niestety nieco zapomniany, ale też nie jest to tak żeby nikt o nim nie słyszał. Jeżeli ktoś uważa że coś, przynajmniej z grubsza o klasycznym rocku wie, a Valentyne Suite nie słyszał powinien się wstydzić. I jak najszybciej tą białą plamę zapełnić. Album oceniam na 9/10 i polecam każdemu fanowi rocka jaki tylko zechcą powyższą recenzję przeczytać.

Metal_Hammer · Wysłany: Sob 13:23, 06 Marzec 2010 Temat postu:

Masz rację, jak na prostą muzykę to album jest wyśmienity. Słyszałem już go kilka razy, ale na tych kilku razach na pewno nie skończę. Zaczyna się genialnym "The Kettle", później mamy "Elegy" które jest niestety troszkę gorsze, następnie jest "Butty's Blues" nawet fajny kawałek, a potem "The Machine Demands A Sacrifice", niech on już będzie. No i na koniec czeka nas walentynowa suita, bardzo fajna, ale niestety momentami nudna. Daje ocenę 9/10 bez naciągania.

kobaian

Muzyka Collosseum ma jakąś niezwykłą moc, bo mimo elementów bluesowo-jazzowych ma siłę niczym nie rozwodnionego hard-rocka.

Valentine Suite jest pięknym, wysmakowanym utworem. Podniosła, ale nie przesadnie patetyczna, snujące się tematy i melodie odkrywają powoli przed słuchaczem majestatyczne piękno tego utworu.