Album roku 1971

Kapitan Wołowe Serce

Nie zapomnijcie posłuchać Braxtona, tak btw. Mam wywieszoną listę z ulubionymi płytami na RYMie, którą pewnie każdy widział, więc niczego nowego nie zdradzę kiedy powiem, że u mnie Braxton będzie bezwzględnie na miejscu pierwszym i nawet przez moment się w tej kwestii nie wahałem.

nihil reich

Jak się zapatrujecie na Ame Debout Ribeiro? Bardzo dobry album, ale konkurencja jest ostra. Spróbuję to wcisnąć gdzieś pod koniec listy, może się zmieści.

Kika · Gość

kobaian

Parol

gharvelt

Podobnie jak niektórzy piszący wcześniej również ostatnio prawie nic z '71 nie słucham. Nie mam nawet zbytnio pomysłów, co by tu się jeszcze mogło mi spodobać z rzeczy, z którymi wcześniej się nie zetknąłem. Lista od dawna gotowa, i też nie mam co ukrywać, że będzie dosyć odmienna od klasyfikacji tych, którzy najmocniej doceniają jazzowych murzynów: poza "30" Braxton, John Coltrane (choć mam 2 x Alice), Hancock (przy ostatnich przesłuchaniach doszedłem do wniosku, że jednak "Mwandishi" sporo straciło w moich oczach/uszach, w przeciwieństwie do "Head Hunters", gdzie tendencja jest odwrotna), Miles się zmieścił, ale też nie w ścisłej czołówce. Generalnie jazz z 1971 już mnie tak nie zachwyca, pomimo że dobrych płyt w tym gatunku ukazało się wówczas niemało.

kobaian

zuy_pan

Przecież Gharvelt zawsze hipsterskie listy wysyłał.

gharvelt

Nie wiedziałem, że hipsterzy słuchają krautrocka, klasycznego proga oraz klasycznego soul/funku Smile

Ale z drugiej strony...

... jeśli w danym gronie wszyscy wielbią czarny jazz, to można powiedzieć, że dawanie go na szczyt listy jest mainstreamowe, czyli zgodnie z tą logiką wychodzę na hipstera Wink

kobaian

gharvelt

A dlaczegóż to nie wolno mi wyżej cenić (nawet wyżej o 30-kilka pozycji w roczniku) "Islands" od "Sun Ship"? Bo nie porównujemy przecież KC '71 z "A Love Supreme", "Ascension" czy nawet "Kulu Sé Mama". Czy posądzanie o hipsterstwo zawiera w sobie sugestię, że te uznane jazzowe płyty w sumie cenię równie mocno co inni, ale z jakichś niezrozumiałych powodów nie umieszczę ich na liście?

kobaian

gharvelt

Nie słuchałem jeszcze "Live in Seattle", więc całe porównanie traci sens. Także interpretacja mojej opinii na temat Hancocka, Davisa oraz Coltrane'a przesadzona, bo przecież nie chodziło mi o to, że nagle przestałem ich w ogóle doceniać ani lubić, tylko pewne konkretne ich płyty z tego rocznika robią na mnie nieco mniejsze wrażenie, zarówno w porównaniu z rocznikową konkurencją jak i z innymi pozycjami z ich dyskografii.

nihil reich

Słuchał ktoś Pearls Before Swine z tego rocznika? Czy oni w ogóle nagrali po Balaklavie coś godnego uwagi?

kobaian

Słucham jakiegoś Braxtona For Alto, ale jest to oznaczone jako 1969. Czy to o to chodzi, czy o coś innego? Przez tę podwójną klasyfikację (nagrane/wydane) robi się zamęt. Miałbym więc prośbę, czy na liście przy płytach, gdzie różnica jest większa niż jeden rok, można byłoby dodać datę nagrania w nawiasie?

Parol

Z tym Braxtonem jest zabawnie, bo jak pierwszy raz sprawdzałem go na RYMie, to był 1971 jako data wydania, a teraz jest 1970, co zresztą wyżej napisałem (chyba, że w momencie pisania tego postu coś się zmieniło).

A co do albumów z rocznika... Jako jazzowy nosal wiele z klasycznych albumów dopiero poznaję dzięki temu plebiscytowi i stwierdzam, że bardzo podobają mi się te fjużonowe krążki: Weather Report, Zawinul czy Mwandishi. Bardzo dobry też jest album Shortera (ale to już chyba nie jest fusion?). Odpowiada mi ich kosmiczny klimat, sprawiający wrażenie, jakby nic się nie działo. Tak sobie te albumy płyną i płyną. Bardzo przyjemna muzyka.

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

mahavishnuu

W przypadku „Live in Seattle” Coltrane'a jest jeden poważny problem. To zresztą szersza sprawa. Muzyka została zarejestrowana w 1965 roku. Biorąc pod uwagę niesamowitą dynamikę rozwojową ówczesnego jazzu ma to niebagatelne znaczenie. Płyty z 1971 roku to już nieomal inna muzyczna epoka. Zbyt wiele się w ciągu tych sześciu lat zmieniło. W związku z tym, tak dla zasady, staram się nie włączać do swojego zestawienia albumów nagranych w innych realiach muzycznych. Nie chodzi mi o to, aby wyrugować te „stare” płyty z listy propozycji. Przedstawiam tylko własne podejście do sprawy.

Co do fjużyniastych albumów z tego rocznika to u mnie na pewno na szczycie będzie Mwandishi. Pisałem już o nim obszernie kilka razy w innych miejscach, dlatego nie chcę się powtarzać. „A tribute to Jack Johnson” Davisa w kontekście dwóch wcześniejszych albumów zawsze był dla mnie pewnym rozczarowaniem. Pogodynki, jak dla mnie, nigdy nie nagrały jakiegoś absolutnego kilera studyjnego. Do każdego można się trochę przyczepić. Z fjużynowych i okołofjużynowych wydawnictw na pewno powinno się dowartościować „Head on”, Hutchersona, absolutne opus magnum tego muzyka, jeśli chodzi o flirt z fusion i „Dedicated to you, but you weren't listening”, bandu Keitha Tippetta – brawurowa mieszanka awangardowego jazzu (większość) i jazz-rocka (mniejszość).

kobaian