Album roku 1968

Kapitan Wołowe Serce

W 68 działo się na świecie tak dużo, że aż mi się nie chce pisać tego wstępu. Nawet dziś, gdy się mówi "rok 68" wszyscy kiwają głowami i każdy wie o co chodzi. Przez świat cały przetoczył się walec lewackiej rewolucji. Ci wszyscy zoopedofile walczący o prawo dewiantów o machania gołymi pytągami do ludzi w 68 roku maszerowali ulicami Paryża protestując... no właśnie - sami nie wiedzieli przeciw czemu. Przeciw normalności?

Jedni degeneraci w 1968 zaczynali swoją działalność, inni zaś kończyli. W marcu swój finał znalazł proces Władcy Much - seryjnego mordercy prostytutek Bogdana Arnolda.

Życiorys tego człowieka jest tak celną metaforą roku 68, że wstęp możemy sobie odfajkować.

Nie wiem kiedy zrobimy finał. Niby wypadałoby w sierpniu, ale jeszcze się zobaczy.

Odnośnie listy wstępnej stara prośba do Was: polecajcie wyłącznie płyty naprawdę według Was dobre, ewentualnie wyjątkowo istotne, nie wszystko jak leci. Szkoda czasu na słuchanie rzeczy takich sobie.

The Band - Music From Big Pink
The Beatles - The Beatles [The White Album]
Jeff Beck - Truth
Big Brother & The Holding Company - Cheap Thrills
Mike Bloomfield, Al Kooper & Steve Stills - Super Session
Blue Cheer - Vincebus Eruptum
Anthony Braxton - 3 Compositions of New Jazz
The Peter Brötzmann Octet - Machine Gun
Eric Burdon & The Animals - The Twain Shall Meet
Eric Burdon and the Animals - Love Is
The Byrds - The Notorious Byrd Brothers
Captain Beefheart & His Magic Band - Strictly Personal
Caravan - Caravan
Johnny Cash - At Folsom Prison
The Chocolate Watchband - The Inner Mystique
John Coltrane - Om
Chick Corea - Now He Sings, Now He Sobs
The Crazy World of Arthur Brown - The Crazy World of Arthur Brown
Cream - Wheels of Fire
The Sonny Criss Orchestra - Sonny's Dream (Birth of the New Cool)
Miles Davis - Miles in the Sky
Miles Davis - Nefertiti
The Doors - Waiting for the Sun
Dr. John, The Night Tripper - Gris-Gris
Don Ellis - Autumn
Fleetwood Mac - Fleetwood Mac
Grateful Dead - Anthem of the Sun
Gun - Gun
Tim Hardin - Tim Hardin 3: Live in Concert
The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
H.P. Lovecraft - H.P. Lovecraft II
Bobby Hutcherson - Stick-Up!
International Harvester - Sov gott Rose-Marie
Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida
The Jazz Composer's Orchestra - The Jazz Composer's Orchestra
Jefferson Airplane - Crown of Creation
Jethro Tull - This Was
The Kinks - The Kinks Are the Village Green Preservation Society
Krzysztof Komeda - Rosemary's Baby
Taj Mahal - Taj Mahal
Harvey Mandel - Cristo Redentor
Pat Martino - Baiyina (The Clear Evidence)
John Mayall - Blues From Laurel Canyon
Ennio Morricone - C'era una volta il West
Van Morrison - Astral Weeks
Nico - The Marble Index
Pearls Before Swine - Balaklava
Jean Jacques Perrey - The Amazing New Electronic Pop Sound of Jean Jacques Perrey
Pink Floyd - A Saucerful of Secrets
Bill Plummer and the Cosmic Brotherhood - Bill Plummer and the Cosmic Brotherhood
The Pretty Things - S.F. Sorrow
Quicksilver Messenger Service - Quicksilver Messenger Service
The Rolling Stones - Beggars Banquet
Terje Rypdal - Bleak House
Archie Shepp - The Way Ahead
Silver Apples - Silver Apples
The Soft Machine - The Soft Machine
Spirit - Spirit
Spirit - The Family That Plays Together
Ten Years After - Undead
Traffic - Traffic
Ultimate Spinach - Ultimate Spinach
The United States of America - The United States of America
The Velvet Underground - White Light / White Heat
The Zombies - Odessey and Oracle

gharvelt

Dodaję, bo wiem, że te płyty z pewnością będą w mojej "30" (na chwilę obecną są nawet w górnej połowie):

Don Ellis - Autumn
The Sonny Criss Orchestra - Sonny's Dream (Birth of the New Cool)
Krzysztof Komeda - Rosemary's Baby
Ennio Morricone - C'era una volta il West

Kapitan Wołowe Serce

Polecenia czas zacząć:

The Band - Music From Big Pink - jedna z moich ulubionych płyt rockowych lat 60'. Wspaniałe, luźne, zespołowe granie, ale granie piosenek (świetnych swoją drogą), nie hippisowskich jamów. Tego typu korzenna muza nie każdemu wchodzi od razu, więc warto jej słuchać wielokrotnie. Dopóki komuś się wydaje, że nie jest to płyta wybitna, dopóty powinien ją sobie puszczać seriami Wink

Big Brother & The Holding Company - Cheap Thrills - mój kumpel kiedyś mi wyznał, że jak ma ochotę na Led Zeppelin (a nie jest w stanie już słuchać Led Zeppelin, mdli go) puszcza sobie ten album.

Eric Burdon & The Animals - The Twain Shall Meet - najlepsza płyta psychodelicznych Animalsów. Coś jak Wind of Change, ale lepsze i mniej anachroniczne.

Captain Beefheart & His Magic Band - Strictly Personal - Beefheart nie znosił tej płyty bo mu ją wytwórnia przerobiła na psychodelę, ale ja uważam, że jest świetna. Lepsza niż poprzednia, tylko trochę słabsza niż kolejna.

Caravan - Caravan - autentycznie urocza muzyka. Naiwna, bajkowa, ale przy tym całkowicie wolna od smędzenia, które później stało się wyznacznikiem stylu Caravan. Według mnie najlepszy ich album.

Cream - Wheels of Fire - cześć studyjna wspaniała, mniej trąci myszką niż Disraeli Gears, część koncertowa niestety trochę nudna (długaśne solo perkusyjne Rolling Eyes

), ale jako całość to i tak świetny album.

Dr. John, The Night Tripper - Gris-Gris - arcydzieło nieomal! Niesamowicie psychodeliczny nastrój na płycie, której wcale z rockiem psychodelicznym nie było jakoś bardzo po drodze. Coś jakby naćpany Tom Waits (zupełnie inny wokal, ale mniej więcej te klimaty) odprawiał jakiś muzyczny rytuał voodoo.

Grateful Dead - Anthem of the Sun - to już jest ten Grateful Dead, zdecydowanie!

Gun - Gun - coś dla bardziej konwencjonalnie nastawionego słuchacza - bo przecież są wśród nas i tacy. Bardzo fajny proto heavy prog. Miejscami, jak dla mnie lekko pretensjonalny, ale są tu też inne, naprawdę mocarne miejsca.

Tim Hardin - Tim Hardin 3: Live in Concert - chłop z gitarą klasyczną śpiewa piosenki. Nie jest to aż Dylan, ani aż Young, ale tego konceru zdecydowanie warto wysłuchać. Świetna, nastrojowa muzyka.

gery

To Nefretiti uwzgledniamy w 68?

Vilverin

Gun to jak dla mnie straszne nudziarstwo. Za pierwszym podejściem nie mogłem nawet dojść do końca.

Kapitan Wołowe Serce

lomyrin

Kapitan Wołowe Serce

The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland - ten Heniek już musi być w dziesiątce - piękna płyta: dojrzała, dopracowana, właściwie eksperymentalna, ale w sposób umiarkowany, pełna znakomitych kompozycji, świetnych jamów, doskonałej gry instrumentalnej, rewelacyjnego brzmienia.

H.P. Lovecraft - H.P. Lovecraft II - jedna z fajniejszych płyt psychodelicznych. Jak ktoś lubi ten gatunek (a ja go uwielbiam) musi ten album znać. Po prostu M U S I !

International Harvester - Sov gott Rose-Marie - lekko awangardowy folk rock ze Szwecji. Bardzo ciekawy, bardzo przyjemny i zdumiewająco współczesny.

Jethro Tull - This Was - debiut Dżedrotala to jedna z lepszych rzeczy w ich karierze. Prosto, ale z fantazją, bezpretensjonalnie, a przy tym ambitnie.

Nico - The Marble Index - drugi po Trout Mask Replica niejazzowy album lat 60'. Czyli lepiej już nie można. Absolutne arcydzieło i perła rocznika. W 68' nikt nie nagrał nic lepszego, nawet The USA.

Pearls Before Swine - Balaklava - jak komuś podobała się One Nation Underground (inaczej - jak ktoś ją w ogóle słuchał, bo nie sądzę, żeby komukolwiek na tym forum mógł się tamten album nie podobać) to to jest takie samo, tylko, że lepsze. W swojej, psychodeliczno folkowej klasie chyba najlepsze co powstało.

The Pretty Things - S.F. Sorrow - rock psychodeliczny jaki chcieli grać Beatlesi, ale nie umieli. Świetne, melodyjne, ekspresyjne i mimo prostoty dość odważne piosenki. Sporo kapel brytyjskiej inwazji nagrywało tego typu płyty i mam wrażenie, że S.F. Sorrow jest z tego wszystkiego najlepsze.

Quicksilver Messenger Service - Quicksilver Messenger Service - EDIT: co ja pierniczę Rolling Eyes

Pomyliło mi się z następną... To też jest bardzo dobra płyta, ma rewelacyjne momenty, ale nie jest to aż takie cudo, jak Happy Trails. Niemniej zdecydowanie warto.

The Rolling Stones - Beggars Banquet - opus magnum Rolling Stones. Właśnie dzięki tej płycie (i kolejnej) Stonesi uchodzą za pół-bogów. Co ciekawe nie jest to raczej album rockowy.

Silver Apples - Silver Apples - tego nie znać to jak na własne życzenie nie mieć jaj. Wczesna, akademicka psycho electronika. Dość agresywna, dość intelektualna, bardzo, bardzo ciekawa.

Ultimate Spinach - Ultimate Spinach - dokładnie to samo, co przy H.P. Lovecraft: jedna z fajniejszych płyt psychodelicznych. Jak ktoś lubi ten gatunek (a ja go uwielbiam) musi ten album znać. Po prostu M U S I !

The United States of America - The United States of America - numer 3 niejazzu lat 60. Za Beefheartem i Nico. Jedna z największych, najbardziej wizjonerskich płyt w całej historii rocka.

The Velvet Underground - White Light / White Heat - najlepszy Velvet Underground. Po prostu.

Vilverin

Nie wiem. Możliwe że tak, ale możliwe też że nie. Nie mniej większość pozycji z listy znam.

gery

Ja sie musze z Nico pomeczyc, bo jak na razie nie moge pojac fenomenu tego albumu

kobaian

Mam na dysku coś takiego: Sun Ra - Outer Spaceways Incorporated. Nie wiem, co z tym zrobić, bo jedne źródła podają rok 1968 jako rok nagrania i wydania, inne że to coś zostało wygrzebane po latach.

gharvelt

che

Też nie rozumiem fenomenu Nico. Niby spoko, ale nic więcej.

kobaian

Nico to Hildegarda lat 60' Wink

Świetna mieszanka średniowiecza i awangardy. Na razie - przyznam że nie znam za bardzo jazzów z 1968 - No 1.

zuy_pan

Muddy Waters- Electric Mud-murzyny grające białackiego bluesa w stylu Śmietany (Cream), ale robią to bardzo dobrze, "stare" utwory zyskują sporo na tej płycie. Ponadto, z tego co wiem, była to dość ważna płyta w USA.

Kapitan Wołowe Serce

gharvelt

O Nico mogę w takim razie tylko złośliwie dodać: jakie czasy, taka Hildegarda Wink

Z podanych jazzów nie znam Hutchersona, tego Martino i ostatniej rekomendacji, więc na pewno po te płyty wkrótce sięgnę.

nihil reich

Jean Jacques Perrey - The Amazing New Electronic Pop Sound of Jean Jacques Perrey - wszystkie informacje o muzyce są zawarte w tytule albumu Wink

https://www.youtube.com/watch?v=v9vOtUm-0so

John Cipolina

The Kinks - The Kinks Are the Village Green Preservation Society (1968) - lepsze niż White Album Wink

Jeff Beck - Truth (1968) - prawie Led Zeppelin Wink

------
Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida (1968) - tego sam dobrze nie znam, wokale trochę słabe, tytułowa suita jednak warta poznania

Kapitan Wołowe Serce

Napolecałem Wam super płyt, teraz polecę tym, co znać każdy meloman powinien, choć niekoniecznie budzi to zachwyt muszącego. Na szczęście nie będą to płyty nieprzyjemne, ani słabe, po prostu ich głównymi atutami są sława i wpływ na innych, nie muzyka jako taka.

Jeff Beck [Band] - Truth - jedna z ważniejszych płyt z rejonów wczesnego hard rocka. Niby to jeszcze blues, ale już inaczej zagrany, gęściej, mocniej, zadziorniej. Zaproponowane porównanie z Led Zeppelin całkiem niezłe.

Blue Cheer - Vincebus Eruptum - podobnie jak Beck jest to wczesny hard&heavy, podążający jednak w innym kierunku. To bardziej proto stoner rock, czy zapowiedź Black Sabbath i heavy metalu niż podrasowany blues.

The Crazy World of Arthur Brown - The Crazy World of Arthur Brown - słynny i wpływowy to album. Bardzo anachroniczny i jak większość dzieł Arthura Browna nie do końca z mojej bajki (zgaduję, że większość z Was będzie miała wrażenia z odsłuchu zbliżone do moich), ale nie bardzo da się tego nie znać.

Iron Butterfly - In-A-Gadda-Da-Vida - przeciętna płyta jak zawsze przeciętnej kapeli, znana właściwie z dwóch spraw. Po pierwsze znajduje się na niej jeden z dwóch w historii zespołu utworów, które nie są nudne i skrajnie archaiczne (suita tytułowa). Po drugie zaś z niepojętej dla mnie przyczyny jest to jeden z najlepiej sprzedajnych się albumów w dziejach rocka (30 milionów egzemplarzy). Gdyby nie ten drugi fakt (bo zapewniam Was, że można spokojnie przeżyć życie nigdy nie słysząc suity In-A-Gadda-Da-Vida) nie zaprzątałbym tą płytą głów Waszych.

Van Morrison - Astral Weeks - nie do końca przekonuje mnie ten album, wolę kilka późniejszych, ale to dobra muza w sumie, a przy tym legendarna.

The Zombies - Odessey and Oracle - dziwna, kurna, jest to płyta. Wyobraźcie sobie, że jest gdzieś w pradawnej Anglii profesjonalny zespół pop. Chłopaki po szkołach, potrafiliby zabawić się w bardziej złożone formy, ale nie mają takich ambicji, wolą pisać za kasę piosenki do radia. I grają sobie w ten sposób parę lat, aż tu nagle podziemna muzyka wybija studzienkami i wlewa się do kabin radiowych. Chłopaki, jako, że chcą być na fali usiłują uczepić się grzywy tego konia, bo inaczej kto by ich chciał słuchać? Piszą więc kolejne piosenki pop, tak trochę pod Beatlesów, trochę po swojemu, ale aranżują je dużo ambitniej.

Odessey and Oracle to naiwne, popowe, archaiczne piosenki, z obezwładniająco głupimi tekstami, pełne maniery boysbandu sprzed pięćdziesięciu lat. I jednocześnie Odessey and Oracle to płyta pod wieloma względami absolutnie wizjonerska. Naprawdę, nikt mi nie powie, że nie słuchali jej praktycznie wszyscy goście od rocka progresywnego - od Frippa, przez Howego i Banksa, po Jeffa Lynne'a, czy Alana Parsonsa. A jak powie, to mu nie uwierzę. Album jest zdecydowanie proto progresywny (jest na nim nawet melotron) i nawet jeżeli jest taki zupełnie przypadkowo trudno tego nie docenić.

Rozpisałem się, ale było o czym. A płytę sami oceńcie, jak dla mnie nie jest zła, chociaż omdlenia z zachwytu, które przytrafiają się na jej temat czasopismom muzycznym to jednak gruba przesada.