Sens życia

Cizar

Ostatnio, na naszym forumowym czacie rozpętała się mała dysputa, na temat fundamentalnego zagadnienia poruszana przez filozofów od zarania dziejów: Czy nasze życie ma jakikolwiek sens i czy jest wartością samą w sobie?

Dodatkowo dodam, że do zainicjowania rozmowy przyczynił się tekst wrzucony przez Mateusza, warto sobie przejrzeć, żeby w ogóle wiedzieć, o co mi dokładnie chodzi: [link widoczny dla zalogowanych]

Carpetcrawler

p.s. prosimy o odpowiedź szczególnie Kobaiana

nihil reich

Esej Zapffego, do którego odnosi się Ligotti:
[link widoczny dla zalogowanych]

(Przykro mi Czarku, tylko po angielsku Sad

)

Nieważne, Czarek znalazł:
[link widoczny dla zalogowanych]

Cizar

Jest po Polsku Wink

https://www.youtube.com/watch?v=lZ-GB6FdD1c

EDIT: [link widoczny dla zalogowanych]

John Cipolina

Na razie jestem po wódce, to tylko wkleję link [link widoczny dla zalogowanych]

PS Nie patrzcie na chujowy serwis

Cizar

Próbowałem Vipassany
W ogóle mi nie wchodziła
Pozdrawiam

kobaian

Sens życia jest całkowicie niesłusznie uważany za jedno z najważniejszych zagadnień filozoficznych. Tymczasem filozof ma w tym względzie najczęściej mniej do powiedzenia, niż jakiś mądry, doświadczony życiowo człowiek nie parający się filozofią. Jak każde zjawisko, również i sens życia podlega oczywiście analizie filozoficznej. Analiza taka może być ciekawa, ale na pewno nie dostarcza odpowiedzi na to pytanie, które najbardziej nas nurtuje, czyli czy nasze życie ma sens, ewentualnie jak sprawić, by ono takiego sensu nabrało.

Na początku proponuję rozróżnić dwa różne problemy "sensu życia", które zazwyczaj bywają mieszane. Tak również jest u Zapffego, którego wywody ewidentnie wpisują się w nurt filozofii nieanalitycznej, rzec można "literackiej" tyle że o innej niż postmodernistyczna proweniencji. Otóż jest problem sensu życia filozoficzny i psychologiczny. Ludzie zadający sobie pytanie o sens życia zazwyczaj cierpią na psychologiczny problem, polegający na tym, że nie chce im się działać, żyć jak żyli do tej pory i uznają zakończenie żywota za najlepsze rozwiązanie swoich problemów. I jak dla mnie w tej właśnie najbardziej palącej kwestii filozofia nie ma do powiedzenia absolutnie nic, ustępując pola psychologii, ewentualnie psychiatrii. Istnieje oczywiście problem filozoficzny "sensu życia" ale on nie ma wcale prostego przełożenia na problem psychologiczny, wbrew temu co twierdzi podążający wyraźnie śladami egzystencjalistów autor. Problem filozoficzny polega na tym, że różne poglądy czy wierzenia, na które człowiek się powołuje tłumacząc sens własnego żywota, okazują się mitami, złudzeniami, bajkami, efektem samooszukiwania się. Jednakże porzucenie wiary w filozoficzny sens życia wcale nie skutkuje usensownieniem samobójstwa. Jeżeli życie jest pozbawione filozoficznego sensu, to tak samo pozbawione jest jakiekolwiek działanie, w szczególności zaś to, które polega na jego zakończeniu. Oczywiście jeżeli wiara w filozoficzny sens życia jest dla nas w istocie motorem do podejmowania codziennych czynności utrata filozoficznej wiary może mieć poważne skutki psychologiczne, problem w tym, że najczęściej tak nie jest. Odrzucenie wiary w filozoficzny sens życia, a utrata sensu w znaczeniu psychologicznym to najczęściej dwa różne niezależne od siebie zjawiska. Samobójstwo, wbrew słynnemu twierdzeniu Camusa, nie jest więc podstawowym problemem filozoficznym.

Autor tekstu utożsamiając błędnie dwie różne kwestie rysuje zgoła fałszywy obraz człowieka i jego egzystencjalnych problemów. Oto człowieka dopadają filozoficzne refleksje, traci on chęć do życia i znajdują go martwego nad wodopojem, gdzie miał polować na zwierzynę. Przecież ten obrazek jest tak oderwany od rzeczywistych przeżyć ludzkich, że okazuje się niemalże groteskowy, jedynie powaga problemu, o którym pisze autor, powoduje, że tego nie dostrzega się na pierwszy rzut oka. Główna jak rozumiem teza polega na przedstawieniu psychologicznych mechanizmów radzenia sobie z filozoficznym problemem. Jednakże gdzieś umyka autorowi podstawowa kwestia: Z jakiej racji problem filozoficzny ma być dla nas w tym wypadku również problemem praktycznym? Oczywiście mechanizmy psychologiczne, o których pisze autor występują w świecie powszechnie. Nie jest to jednak reakcja na groźbę utraty wiary w sens życia, tylko są to mechanizmy wpisane w samo to życie, usprawniające nasze funkcjonowanie. Sądzę, że większość ludzi, u których takie mechanizmy obserwujemy, nie ma problemu sensu życia ani przed oczami, ani z tyłu głowy ani nigdzie indziej. Po prostu w ogóle nie zadaje sobie takich pytań. A jak ktoś sobie zadaje filozoficzne pytania, traktuje je najczęściej jako kwestie poznawcze a nie egzystencjalne.

Carpetcrawler

zaorane

Niepokonany Herakles

Swietny tekst Mikołaju, ale może teraz konkretnie, jaki sens ma Twoje życie?

kobaian

nihil reich

A może to właśnie pytanie o sens życia i niepowodzenie w odnalezieniu go prowadzi do problemu psychologicznego? Istnieje przecież takie zjawisko jak depresja egzystencjalna – może ona być wywołana traumatycznymi przeżyciami, ale może też być efektem rozważań filozoficznych. Wydaje mi się, że filozoficzny i psychologiczny problem sensu życia są ze sobą powiązane tak bardzo, że mówienie o nich oddzielnie mija się z celem.

Masz absolutną rację twierdząc, że brak wiary w sens życia nie czyni samobójstwa sensownym – ale ten związek istnieje. Mechanizmy rządzące ludzką psychiką sprawiają, że postrzeganie świata jako bezcelowego i pozbawionego znaczenia wywołuje depresję, ta z kolei często objawia się myślami samobójczymi. Samobójstwo nie jest więc sensownym rozwiązaniem, jest za to tym, do czego pchają nas nasze instynkty – zresztą Zapffe nie namawia do samobójstwa, a jedynie do powstrzymania się od prokreacji.
Nie rozumiem, czemu samobójstwo miałoby być bezsensowne „w szczególności” – czy w ogóle można twierdzić, że jakieś działania są bardziej bezsensowne od innych? Czy bezsens jest stopniowalny?

kobaian

Mafarka · Gość

Pozwolę

Vilverin

Wszystko ładnie, wszystko pięknie, ale katolickich "katabasów" proszę zostawić w spokoju.

zuy_pan

Mafarka · Gość

zuy_pan

Nie znam, ale jak widzę banał, to mi się kojarzy.

Mafarka · Gość

stary znajomy

Podobnie jak kobaian, przypuszczam, że filozoficzne rozważania na temat sensu (a raczej bezsensu) życia ekstremalnie rzadko mają istotny wpływ na silne myśli samobójcze. Często za to mogą towarzyszyć depresji i ogólnemu poczuciu nieszczęścia - osobiście sądzę, iż zazwyczaj jest to odruchowa próba nadania większej powagi swym psychicznym cierpieniom. Głupio wprost się przyznać, że myślę o samobójstwie dlatego, "że mam brzydki ryj, małego członka, jestem głupi i nikt mnie nie lubi", gdyż na przeciętnym odbiorcy takie problemy nie zrobią żadnego wrażenia, gdy wokół widać ludzi ślepych, głuchych, inwalidów bez kończyn, rodziców chorujących na raka dzieci itp. Kłopoty typu "olewają mnie koleżanki na studiach" wydają się ogółowi społeczeństwa błahe i dziecinne jako powody głębszej depresji, więc osoba użalająca się nad sobą w ten sposób wyjdzie tylko na mięczaka - a przecież to takie problemy są częstą przyczyną permanentnego złego samopoczucia, niszczą poczucie własnej wartości itd. Wydaje mi się więc, że człowiek cierpiący psychicznie, chcąc uniknąć śmieszności zarówno przed innymi, jak i przed samym sobą, ukrywa swoje rzeczywiste zmartwienia pod płaszczem problemów natury filozoficznej, które wyglądają dumnie i poważnie.
Zapewne bywa to również efektem wygodnictwa i zrzucaniem z siebie odpowiedzialności za własną niedolę. Bo np. niepowodzenie u kobiet może wynikać z mojej fizycznej niedoskonałości, nad którą mógłbym przecież trochę popracować, choćby na siłowni, ale to by już wymagało ode mnie pewnego wysiłku i samozaparcia, więc prościej zasłonić się "bezsensem życia" oraz jakiejkolwiek walki o lepszy jego status.
Upraszczając, widzę to tak, że brak filozoficznego sensu życia nie jest problemem, dopóki w tym życiu dobrze nam się układa, odnosimy jakieś sukcesy, które pozytywnie wpływają na samoocenę, realizujemy swoje czysto ludzkie pragnienia, odczuwamy dużo przyjemności itp. Problem filozoficznego sensu istnienia pojawia się wtedy, gdy nasze życie mocno odbiega od naszych oczekiwań i nie osiągamy tego, co jest ważne dla naszego dobrego samopoczucia.
Zaznaczam, że nie przeprowadziłem żadnych naukowych badań potwierdzających moje socjologiczno-psychologiczne tezy. Dzielę się z Wami jedynie moimi przypuszczeniami.

Niepokonany Herakles

Moim zdaniem masz racje, a jak nie cala to na pewno bardzo sporo.