Loty kosmiczne na Księżyc, Marsa i Planetę X

Zyx

[link widoczny dla zalogowanych]

VaginalCannibal

Pan Janusz ma rację.

Vilverin

https://www.youtube.com/watch?v=bq_Px0KqS44

Ogólnie cały kanał monitorpolski jest srogi.

Skrzypłocz

Taratajcio jest moim ulubionym świrem z internetu obok Jana Pająka.

Kapitan Wołowe Serce

Podobno Marillion odrodził się na nowo, a "nietuzinkowy" wokalista Steve Hogarth znalazł wspólny język z dawnymi kolegami Fisha. Świadczy o tym wydana pod koniec ubiegłego roku wideokaseta, okraszona pełnymi entuzjazmu wywiadami i zapowiedziami nowej super super-płyty. Zespół popisał się nawet, grając w studiu jej fragmenty - żeby fanom ślinka pociekła. Obejżałem tę kasetę, zamiast cieknącej ślinki poczułem dziwne skurcze żołądka, a widok Hogartha śpiewającego Kayleigh i Lavender zepsuł mi humor na miesiąc. Z tym większym niepokojem czekałem na zapowiadany album, gdyż - mimo wszystko - brzmienie słowa MARILLION nadal wywołuje we mnie dość zagadkowe reakcje. Reakcja po wysłuchaniu płyty Holidays In Eden była jednak jak najbardziej zdrowa. Wyleczyłem się całkowicie. Teraz mogę już nawet słuchać starych płyt z Fishem, które odstawiłem kilka lat temu na półkę z przyczyn osobistych. Marillion to już historia. Historia, do której zawsze podchodzić będziemy z szacunkiem i z łezką sentymentu. To coś, co umarło razem z latami osiemdziesiątymi, kiedy to wielki ambitny rock odzyskał rozmach. Obecnie słowo Marillion drukowane na okładkach wciąż wydawanych płyt (dużych i małych) jest tylko pustym hasłem. Na szczęście zespól wziął to także pod uwagę i zmienił nawet logo - album Holidays In Eden firmowany jest jakże banalnym znakiem graficznym na tle nijakiej niebieskiej okładki. Podpisał ją Bill Smith - artysta obdarzony wyobraźnią kosmiczną, czego dowodzą wszystkie jego "dzieła" (np. Abacab czy Three Sides Live Genesis).

Przejdźmy jednak do muzyki. Tak marnych kompozycji nie slyszałem już dawno. Są one marne nie tylko w skali Marillion, ale w skali ogólnej. Co najmniej polowa płyty robi wrażenie wariacji na temat Hooks In You. Są też dwie łzawe balladki (The Party i Waiting To Happen), z których ta druga wyróżnia się niczym wiśnia na talerzu grysiku. Jest nawet coś w rodzaju suity - cykl trzech utworów zamykających płytę, połączonych, gdyż w innym razie nikt nie wpadłby na to, że stanowią całość. Steve Hogarth udowadnia tym razem ostatecznie, że ma głos równie zniewalający jak wzrost. Gdyby nie słowo "Marillion" na okładce, pomyślałbym, że słucham chorego kuzyna Dona Henleya lub Dana Fogelberga (którzy przy nim są niczym Clint Eastwood przy poruczniku Borewiczu). Mam wrażenie, że Fish na odchodnym zostawił byłym kolegom tak wiele wódki, że do dziś nie wytrzeźwieli i nadał nie słyszą, kogo przyjęli na jego miejsce. W przeciwieństwie do Fisha Wielki Stefek POTRAFI grać na instrumentach klawiszowych!!. Zabral się więc też do komponowania i to przeważyło szalę. O ile Seasons End zawierał sporo utworów starszych, do których Hogarth jedynie dodał zniewalający głos, Holidays In Eden w całości powstał przy jego współudziale. They're clutching at straws, still drowning... Żal mi Steve'a Rothery'ego i Marka Kelly'ego obydwaj grają wspaniale i to jedynie tłumaczy fakt, że album Holidays In Eden nie jest sprzedawany z bezpłatnym dodatkiem - torebką, jakie zazwyczaj wiszą z tyłu siedzeń w samolotach.

Tytuł - Wakacje w Raju - obiecuje sporo, ale jeśli tak ma wyglądać urlop, to wyjadę do Japonii, gdzie rezygnacja z wypoczynku przynosi zaszczyt. Weekend w Piekle byłby znacznie ciekawszy, bo Lucyfer to gość z klasą i na pewno nie torturowałby nikogo taką muzyką.

TOMASZ BEKSIŃSKI

Tylko Rock 9/1991

[link widoczny dla zalogowanych]

Kurwa, jakim językiem napisana jest ta recenzja Laughing

A najgorsze jest w niej to, że ten cały Beksiński miał w sumie niezłe pióro i dałby rade napisać dobry tekst, gdyby tylko nie wydawało mu się, że jak nabierze stylu herbertowskiego absolutnie nie będąc Herbertem to będzie dobrze, a nie pretensjonalnie i kiczowato. W sumie to nawet szkoda.

Malkolit

A to widziałeś?
[link widoczny dla zalogowanych]

To jest dopiero kosmos! Jak czytam te felietony (zwłaszcza Fin de siecle jest pełen absurdu; i ten cytat z King Crimson! to jest dopiero psychodela, to jest odlot!), to nabieram przekonania, że portret tego człowieka w wykonaniu Magdaleny Grzebałkowskiej został przedstawiony dość wiernie (mama dostała tę książkę pod choinkę, czytałem, polecam). Wyłania się z tego obraz dość dziwnego, odrealnionego niemal człowieka, momentami wręcz sugeruje jakąś poważną chorobę. Można by ją nazwać nadwrażliwością (to tak łagodnie, choć co innego mi się ciśnie pod palce).

Facet miał skrajne poglądy, w zasadzie niewiele dostrzegał odcieni szarości (takie mam wrażenie po lekturze felietonów). Niektóre opinie (jak ta o torebce) są wręcz wulgarne. Może dziwnie to zabrzmi, ale czuję do niego pewną sympatię, bo umiał barwnie pisać, ciekawie przedstawiać spostrzeżenia, ale przerysowane to dość mocno przez co nie do końca wiadomo, czy podchodzić do tego poważnie, czy też nie.

Inna sprawa to promocja określonych zespołów i stylistyki. Ale ja bym to raczej poczytał mu za zaletę, a nie wadę. W końcu to też był człowiek i miał prawo do takich czy innych sympatii.

Z innej beczki, ale z tego samego składu:
[link widoczny dla zalogowanych]

Abstrahując od zainteresowań muzycznych pana Masłowskiego, jego zacietrzewienie w sprawie, o której sam napisał, że patrzy z innej strony (bo muzyczno-radiowej, a nie czysto ludzkiej), jest dość kuriozalne. Pan Weiss też chyba przejaskrawił i jego tekst nie budzi mojego zaufania. Brakuje mi w tym wszystkim jakiegoś dystansu.

A, zapomniałbym:
[link widoczny dla zalogowanych]

Muzyka jak muzyka, ale cała otoczka...? Szkoda słów, tekst recenzji i tekst większości komentarzy mówi sam za siebie.

Kapitan Wołowe Serce

gharvelt

Kapitan Wołowe Serce

Mnie w tym jego wywodzie najbardziej rozbroił ten Ray Wilson. Cała chujnia świata w jednym tekście i jeszcze ten dziadoski Ray Wilson Wink

zuy_pan

Ej, a jakby tym fanom Marilionu podrzucić tekst Beksińskiego w którym mówi, że chce mu się rzygać jak słucha tamtej płyty, to myślicie, że mózgi by im eksplodowały?

Natomiast Beksiński był raczej chory na depresję i może coś jeszcze (no kurde, zdrowi ludzie nie próbują 16 razy popełnić samobójstwa), stąd ten odlot we felietonach, tak moim zdaniem.

Kapitan Wołowe Serce

Zyx

Burza

Kapitan Wołowe Serce

Chociażby tu:

"Uruchomiłem w komputerze radiowy odbiornik, gdy u gospodyni Anny Gacek wypowiadał się Wiesław Weiss. Przyłożyłem uszu na dobrych kilkadziesiąt minut."

Albo

"Przeskakując z kwiatka na kwiatek.... muszę się Państwu pochwalić, iż od poniedziałku jestem już szczęśliwym posiadaczem własnego egzemplarza najnowszego albumu Raya Wilsona. Niestety także z autografem, ale co tam.... "

Kapitan Wołowe Serce

A w ogóle to kurwa to:

[link widoczny dla zalogowanych]

Laughing

Filas

Kapitan Wołowe Serce

Jest w tym coś. A moda to jednak brzydkie słowo. Mikołaj je nawet wykropkowuje.

zuy_pan

Malkolit

Kapitan Wołowe Serce

https://www.youtube.com/watch?v=6w2iwsjai70

Surprised