Weather Report

Stravinsky

Muszę nadrobić zaległości. Z pewnością posłuchałbym więcej ich płyt, gdybym tylko na początek nie posłuchał Heavy Weather - który ma momenty, ale brzmi dla mnie bardziej jak soundtrack do jakiegoś amerykańskiego filmu z lat 80. Po prostu się odbiłem.

Kapitan Wołowe Serce

Carpetcrawler

Słuchałem tego bandu, ale jakoś najmniej mi zapadł w pamięci z wielkiej trójki. Ostatnio wróciłem do Black Market, świetne linie basu, problem, że płyta strasznie nierówna. Pierwsza strona to w moim odczuciu prawdziwe arcydzieło. Rzadko można usłyszeć takie partie basu, druga natomiast już wieje nudą strasznie. Co do płyt wcześniejszych pamiętam, że Mysterious Traveller mnie oczarował. Muszę sobie ich posłuchać znów, wtedy będę mógł napisać coś więcej. Ostatnio natknąłem się na to: http://www.youtube.com/watch?v=5bIk1Wl21Yk Świetna rzecz.

Niepokonany Herakles

Spoko sampel z Birdlanda:

http://www.youtube.com/watch?v=ZJXildJRHl4

Dla mnie mega.

John Cipolina

Po pierwsze Sweetnighter i "125th Street Congress" (marzę, że kiedyś będę mógł przy tym potańczyć z laską, która słucha jazzu, a potem dupczyć się w rytm techno hehe). Po drugie debiut, a po trzecie Black Market i Heavy Weather. Do przesłuchania drugiego albumu jeszcze się nie zmotywowałem a "Mysterious Traveller" jakoś wstępnie mi nie podeszło, oczekiwałem czegoś innego po tym albumie.

Kapitan Wołowe Serce

Mysterious Traveller zaskoczy, jeśli posłuchasz go więcej razy. I Sing the Body Electric to fajny album, ale jeszcze lepsze jest Live in Tokyo, którego fragmenty można usłyszeć na I Sing the Body Electric. Koncertówka jest znakomita, z Mirkiem Vitousem jeszcze. Najlepsze, co wydali.

kobaian

Dwie pierwsze płyty tej kapeli są fantastyczne. Natomiast sporo jest głosów znafców, którzy wskazują na dość nierówny "Black Market" jako Opus Magnum kapeli i robią jej w ten sposób złą prasę Wink

.

Kapitan Wołowe Serce

Black Market to ostatnia dobra płyta Pogodynek. Jest tak słynna wyłącznie dlatego, że jest prostsza od płyt wcześniejszych, a jednocześnie nie ustępuje im jakoś bardzo mocno.

che

Ja właśnie zasugerowałem się opiniami "znawców", którzy twierdzą, że Black Market jest najlepszy i tylko tą płytę poznałem... opowiem o tym księdzu przy spowiedzi jak będę umierał.

kobaian

Pierwsze płyty jak najbardziej wpisują się w wielkie dziedzictwo ambitnego rocka przełomu lat 60' i 70'. Mają odpowiednią dawkę "transu", i "eksperymentu" czyli jest ten charakterystyczny dla epoki klimat. Na "Black Market" go zupełnie nie ma. Dla mnie takie wyprane z czegokolwiek granie perfekcjonistów, gdzie wszystko jest pięknie ułożone, ale za wiele ciekawego w takim graniu nie ma. "Black Market" przy poprzednich jest jak nie szukając daleko, płyta ELP przy płytach Gongu. Trudno mieć pretensje do ELP, że grał po swojemu, ale gdyby Gong zaczął grać jak ELP to byłoby to obniżenie lotów.

Kapitan Wołowe Serce

Carpetcrawler

Moim ulubionym wydawnictwem jest Tajemniczy wędrowiec, chociaż właściwie pierwsze 4 płyty to równy, b. dobry poziom. Z kolei na Black Market mamy znakomite linie basu, jednak po pierwsze płyta jest nierówna, a po drugie pozbawiona tego natchnienia, które unosiło się nad wcześniejszymi płytami. Na pewno ta płyta to nie jest dobry wyznacznik możliwości Pogodynek.

Niepokonany Herakles

Carpetcrawler

Właściwie bas to jedyny element na tej płycie, który mi się podoba.

Kapitan Wołowe Serce

Klawisze też grają dobrze. Moim zdaniem Czarny Rynek to dobra płyta, tylko ze chodzi w innej kategorii wagowej niż pierwsze 4.

lutnik

Są setki technicznie lepiej grających zespołów, ale ten niewątpliwie ma swój klimat mimo, że chłodny jak każdy fusion. Klasa sama w sobie.

Kapitan Wołowe Serce

Co ty wygadujesz? Niby jakie znasz zespoły "technicznie lepsze" od Pogodynek? Bo ja, nawet w jazzie nie umiałbym wskazać zbyt wielu...

lutnik

Kapitan Wołowe Serce

No, może faktycznie Herbert von Karajan był lepszym pianista od Zawinula, ale zasadniczo w Weather Report grali muzycy na najwyższym możliwym poziomie. Wayne Shorter uznawany jest za najlepszego po Coltrane saksofonistę w historii jazzu. Miroslav Vitouš, Airto Moreira, Alphonse Mouzon, czy wreszcie Jaco Pastorius to muzycy tej klasy, że z pocałowaniem w rękę zagrałby z nimi nie tylko każdy zespół jazzowy, ale także każda orkiestra.

A swoją drogą wyższość instrumentalistów klasycznych nad jazzowymi wydaje mi się niezrozumiałym mitem.