The Mahavishnu Orchestra

Kapitan Wołowe Serce

Jako że jest to pierwszy post w tym dziale zanim zacznę pisać o zespole Mahavishnu Orchestra, który wziąłem na pierwszy ogień napiszę kilka słów o samym gatunku. Nie jestem jak na razie ekspertem od jazz rocka, jest to bowiem jedna z moich młodszych miłości. Ogólnie rzecz biorąc znam na razie kilka rodzajów jazz rocka: Scenę z Canterbury (np Soft Machine, Gong, Caravan, Egg), zespoły muzyków grających z Milesem Davisem w okresie jego eksperymentów z jazzem elektronicznym, czy nawet fusion (Return to Forever, Weather Report i The Mahavishnu Orchestra), oraz Franka Zappę. Nie jest to jeszcze weiele, ale od czegoś trzeba zacząć Smile

A teraz do rzeczy!

The Mahavishnu Orchestra to zespół jazz rockowy założony przez legendarnego gitarzystę Johna McLaughlina w 1971 roku. Ten zespół na koncertach brzmiał znacznie lepiej niż w studio, co nie znaczy że albumy studyjne są słabe. Są one znakomite, jednakże prawdziwie porywającą, niesamowita muzykę Orkiestra Wielkiego Wisznu grała na żywo. Oto przykład: [link widoczny dla zalogowanych] .

Dyskografia :

1971 - The Inner Mounting Flame
1972 - Birds of Fire
1973 - Between Nothingness and Eternity
1974 - Apocalypse
1974 - Visions of Emerald Beyond
1975 - Inner Worlds
1984 - Mahavishnu
1987 - Adventures in Radioland
1999 (to rok wydania, album został nagrany w 1973) - The Lost Trident Sessions

Zdecydowanie moim ulubionym albumem jest Between Nothingness and Eternity (jest to płyta koncertowa), oraz dwie pierwsze czyli The Inner Mounting Flame zawierająca utwór You know, You Know, który umieściłem pod linkiem w wersji koncertowej i Birds of Fire.

Muzycy:

John McLaughlin - gitara
Jerry Goodman - skrzypce,
Jan Hammer - instrumenty klawiszowe,
Rick Laird - gitara basowa,
Billy Cobham - perkusja

To pierwszy skład, później pojawili się min. skrzypek Jean-Luc Ponty i basista Jonas Hellborg.

Muzykę Mahavishnu ciężko opisać. Słuchając dwóch pierwszych płyt ma się wrażenie że wiele z tych kompozycji to po prostu trzon na bazie którego zespół wykonywał swoje improwizacje na koncertach. Trzeci (czy właściwie czwarty ) brzmi już bardziej "studyjnie", jest znakomity, ale nie tak wielki jak dwa pierwsze. Zespół polecam każdemu kto szuka muzyki nieco bardziej ambitnej.

Rune of Torment

Wielka muzyka. Nie dla każdego Wink

Kapitan Wołowe Serce

No, wreszcie ktoś kto ich zna Very Happy

Już zaczynałem wątpić...

Rune of Torment

No Ty jesteś trzecią osobą o jakiej wiem, że ich zna Laughing

Zdecydowanie zespół, którego dokonania zasługują na szerszą sławę.

Kapitan Wołowe Serce

No co Ty?! Większość moich znajomych kojarzy Mahavishnu. Na tym forum długo nikt nie odpisywał w tym wątku i byłem tym zdumiony. Może Kraków to jakaś enklawa dobrego gustu...

Supernaut Supernatural SS · Wysłany: Nie 02:36, 22 Marzec 2009 Temat postu:

Apocalypse - Mistrzostwo Świata o wzniosłych, epickich i zarazem spowitych mrokiem momentach.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Nie 10:22, 22 Marzec 2009 Temat postu:

Apokalipsa jest fajna, ostatni naprawdę wspaniały album Mahavishnu Orchestra, ale pierwsze dwie (a właściwie trzy) płyty są lepsze.

bitter bitter lies

dostrzegam pewnego rodzaju ciekawostke. gdy muzyk stricte rockowy sie uduchowi to nagrywa syf. jak jazzowiec sie uduchowi to nagle powstaja niebywale wrecz rzeczy.

Kapitan Wołowe Serce

bitter bitter lies

Kapitan Wołowe Serce

bitter bitter lies

Niepokonany Herakles

Świetna rzecz. Totalne grańsko, zwłaszcza na żywo. Wprawdzie z live mam tylko Nothingness and Eternity, ale sporo widziałem na jutjubach i muzyka, że tak powiem, w cipkę; na jednej z wersji Spotkania Duchów Goodman był tak zayeahbiście dysponowany, że nawet McLaughlin był tłem.
Co do albumów studyjnych: co prawda nie znam tych z lat osiemdziesiątych, może je poznam, choć zbyt wiele się po nich nie spodziewam. Natomiast debiut, Birds of Fire i te "pośmiertnie" wydane zagubione sesje, to wielkie rzeczy. Apokalipsa i Wizje same w sobie są w porządku, ale przy wyżej wymienionych wypadają "tak se". Niemniej - trzeba wpieprzać owoce z tego drzewa, bo do końca życia będzie się nikim, hej!

Kapitan Wołowe Serce

Słuchałem ostatnio nieco pozna Mahavisniowych płyt Mahaviśniowców. Przede wszystkim Billy Cobham okazał się wielkim mocarzem. Każdy co słucha fjużyn prędzej czy później zapoznaje się z jego debiutem solowym Spectrum z 73

. Gra tam Tommy Bolin, to jest jego pierwsza ważna płyta od niej zaczęła się jego kariera. Poza tym są jeszcze Ron Carter, Jan Hammer, Joe Farrell i jacyś inni gościówie co ich nie znam. Płyta jest blues jazz rockowa i uchodzi za wielki cud. Usłyszałem ją po raz pierwszy jakiś rok temu i stwierdziłem - niezłe w sumie, ale też nic wielkiego. Skoro wg PA - myślałem - jest to totalnie najlepsza płyta w dyskografii Billa to z reszta dam se spokój bo to pewnie jakaś kaszana jest. Błąd moi drodzy. Billy super gra dopiero później. Na jego albumach grają tacy wielcy gitarmeni jak Abercombie, Scofield i Stren. Nawet Michaś Urbaniak jest. Płyty które warto poznać to przede wszystkim Crosswinds

, A funky Thide of Sings (przegenialny ostatni kawałek!)

i koncert Shabazz

. Super funk fusion to jest. Może nie tak oryginalne jak Hancock i Davis i na ogół nie tak dobre, ale warto.

Poza tym to wysłuchałem jeszcze Jana Hammera album co Oh Yeah! się nazywa, ale był za cieki. Strasznie lekkie granie, dla masowego odbiorcy. Co prawda pod koniec lat 70tych masowy odbiorca nie słuchał takiego szajsu jak teraz, ale i tak tego albumu Jasia nie polecam, a w każdym razie fanom jazzu się nie spodoba.

Za to inna rzecz spodobać się im może. Mianowicie płytka Hammera z Goodmanem o pedofilskim tytule Like Children

Obydwaj panowie byli multiinstrumentalistami więc album ten nagrali tylko we dwóch. Jest to rok 74 więc już po rozpadzie pierwszego składu Mahavishnu. Jak wiemy po tymże składzie zostało sporo genialnego materiału wydano dopiero w 99 jako Ostatnia Sesja Trydentu. Ów pogrobowe wydawnictwo jest mniej zdominowane kompozytorsko rzez McLaughlina. Hammer i Goodman wyszli z założenia że co skomponowali to ich, tak więc sporo tamtego materiału odnajdujemy na ich wspólnym wydawnictwie. Całkiem niezłym. Jednak nie tak dobrym jak Cobham.

Niepokonany Herakles

A Inner Conflicts to co? Ciulowe? Niezłe. Klasa Spectrum.

Kapitan Wołowe Serce

Nie słyszałem Inner Conflicts. Ale se zdobędę skoro takie fajne.

Kapitan Wołowe Serce

Niepokonany Herakles

Tylko on i tylko płyty jego zostały mi na tym świecie.

Stravinsky

Świetny bend, poziom gry McLaughlina motywuje mnie do działania. Moim skromnym zdaniem debiut jest dużo lepszy niż Birds Of Fire, bo wolę przesterowane elektryczne pianino niż syntezatory.

Carpetcrawler

2 pierwsze albumy to arcydzieła od początku do końca, nie ma tam słabych fragmentów! Apocalypse to też porządny album, próba romansu z muzyką klasyczną. Jednak brakuje tego czegoś, co sprawiało, że dwóch pierwszych albumów słucha się z opadniętą szczeną i ciężko ją potem zebrać. Wizje to powrót na szczyt, może nie na najwyższy, ale płyta to świetna. Nie zdążyłem jeszcze tylko zagubionych sesji przesłuchać Sad