Herbie Hancock

Kapitan Wołowe Serce

Wybitny pianista jazzowy, jeden z najważniejszych, najciekawszych i najbardziej wpływowych przedstawicieli nurtu fusion.

W powszechnej świadomości występują trzy wielkie post-Davisowskie zespoły fusion: Weather Report, Mahavishnu Orchestra i Return To Forever. Zespoły Herbiego Hancocka (Mwandishi, The Headhunters) są traktowane nieco po macoszemu. Zupełnie niesłusznie. Po pierwsze dlatego że o ile Zawinul, McLaughlin czy Corea poszli każdy we własną stronę i w ich muzyce - za wyjątkiem przedPastoriusowych Pogodynek - nie sposób odnaleźć choćby drobnego śladu stylu Milesa, o tyle Hancock (zwłaszcza z Mwandishi) zdaje się być kontynuatorem stylu Mistrza. Po drugie pole oddziaływania twórczości Hancocka, szczególnie tej nieco późniejszej, funkowej, której cezurą jest album Head Hunters, zdaje się być ogromne. Z pewnością dalece większe niż oddziaływanie np. RTF.

Herbie Hancock zwrócił się w stronę fusion w roku 1969 (właściwie w 68, grając w zespole Milesa Davisa, jednakże odnoszę się w tym wątku do jego solowej kariery) kiedy to przeszedł z wytwórni Blue Note do Warner Bros. Records. Pierwszą jego płytą dla nowej wytwórni była Fat Albert Rotunda.

Pierwszym zespołem fusion prowadzonym przez Hancocka był Mwandishi (tak brzmi jego imię w Suahili), w którym znalazł się między innymi znany z sesji Bitches Brew Davisa saksofonista Bennie Maupin. Z tym zespołem Herbie nagrał tzw. "Trylogię Mwandishi" :
*Mwandishi(1970)
*Crossings(19710
*Sextant(1972)

Pierwsza z tych płyt to świetny, psychodeliczny jazz. Dość prosty do słuchania i naprawdę znakomity. Pozostałe dwa to połączenie fusion z muzyką afrykańską. Jest to muzyka dość wymagająca, ale tym bardziej genialna.

W roku 1973 Hancock nagrywa legendarny album Head Hunters. Na tej płycie mamy muzykę zupełnie inną niż na poprzedniej płycie. Dominującym stylem jest tutaj funk, bardzo specyficzny, przetrawiony przez Hancocka i jego ludzi (The Headhunters), nad wyraz elektroniczny, pełen nietypowych soundów, ale przy tym prosty rytmicznie. Muzycznie Herbie Hancock wrócił ze środkowoafrykańskiej mrocznej dżungli i przeniósł się wprost do Nowojorskiej dyskoteki. Oczywiście, jego muzyka była po stokroć trudniejsza niż jakieś Bee Gees, ale dałoby się przy tym tańczyć, bez pomocy chemicznych wspomagaczy.

Herbie Hancock jak każdy jazzman nieustannie ewoluował stylistycznie, w jego karierze niemało było rewolucji. Podobnie jak kiedyś Davis stara się podążać z duchem czasu. Stąd w jego dyskografii znajdują się zarówno hard bopowe klasyki (Empyrean Isles <1964>, Maiden Voyage <1965>), jak i hymny MTV z pogranicza electro, funku i jazzu (Future Shock <1983>).

Co polecam tym, którzy jeszcze go nie słyszeli?

- Trylogię Mwandishi bo jest fenomenalna (choć poza jedynką dość trudna)
- Head Hunter bo to legenda, niezwykle wpływowy album, który wypada znać
- live album Flood bo funk-fusion Hancocka dużo fajniej (i bardziej rockowo) przedstawia się na tym koncercie niż na płytach studyjnych
- Future Shock dla fanów Kraftwerka jeżeli tu jacy są.
- Empyrean Isles, Maiden Voyage i Takin' Off dla tych, dla których jazz powinien być miłą, snobistyczną muzyką do wypicia piwa w knajpie.

Niepokonany Herakles

Tu byl post chwalacy go, ale po latach zmieniam zdanie i edytuje pozdro chuje.

Metal_Hammer · Wysłany: Nie 12:06, 14 Marzec 2010 Temat postu:

Ja jestem fanem (ale nie maniakiem) Kraftwerk'a Very Happy

thon022

znam tylko "Man Child" z 1975. Mocno funkujący, kołyszący album. Świetny,ale prezentujący muzykę zdecydowanie rozrywkową. Za co się łapać z ambitniejszych rzeczy?

Kapitan Wołowe Serce

Mwandishi, Crossings, Sextant i Flood

thon022

dzięki, niestety ACTA nasrała i u paserów same dead linki napotykam z tych rzeczy Sad

. Dorwałem jedynie "Mr Hands" z 1980 - właśnie słucham i podoba mi się. Raczej rozrywkowe, relaksujące granie, ale mniej funkowe niż na "Man Child".

rakkenroll

A tam, linki są, tylko trzeba wypłynąć na głębię.
Polecam [link widoczny dla zalogowanych] - wczoraj ściągałem stamtąd dużo dżezów.

thon022

łohoho, dzięki Razz

. Zawsze trzeba wierzyc, że dobrzy ludzie pomogą.

Kapitan Wołowe Serce

Wszystko jest do znalezienia, trzeba porostu szukać przez google...

VitaminC

Uwielbiam trylogię, magiczna, intrygująca muzyka.

Carpetcrawler

[link widoczny dla zalogowanych] Chyba warto będzie odwiedzić stolycę.

Krzyś

Sextant polubiłem na haju, potem okazał się jeszcze lepszy, żałuję, że znam tylko parę albumów.

zuy_pan

Byłem na koncercie, fantastyczny, świetna akustyka sali kongresowej, świetni muzycy towarzyszący (Lionel Loueke- gitara, James Genus-bas, Trevor Lawrence- perkusja), świetna muzyka, nie zawiodłem się nawet na moment, pełne spektrum możliwości Hancocka od Mwandishi po okres elektroniczny, do tego Hancock w przerwach opowiadał zabawne rzeczy, jak ktoś będzie miał okazję kiedyś to serdecznie polecam występy, warto.

Carpetcrawler

Ja z kolei mam mieszane uczucia, początek i koniec koncertu rzeczywiście wgniatał w fotel, tak samo jak solo gitarzysty oraz zabawy Hancocka z vocoderem. Ale przy solowym popisie Hancocka zacząłem przysypiać, mało było w tym uczucia, a więcej popisywania się. Generalnie nie porwał mnie ten koncert, po takiej legendzie spodziewałem się czegoś więcej. Ale żeby nie było, na bisach bawiłem się świetnie ;P

lutnik

zuy_pan

Bo Jean nie ma czarnej duszy, a muzyka Hancocka jest czarniejsza niż smoła.

John Cipolina

Cześć, ziomaski! Jak podpaski? Zapoznałem się z Mwandishi w ostatnim czasie. Faktycznie słychać tu efekty współpracy z Davisem, co jest na plus, bo klimatem Bitches Brew podeszło mi natychmiastowo.
Pierwsze co mi się spodobało na płycie to "You'll Know When You Get There", bo jestem podatny na takie jazzowe nocne impresje i do tego jak są jeszcze malowane fletem... (W sumie to nie wiem czy potrafiłbym wskazać więcej niż jeden kawałek, który spełnia te kryteria). "Ostinato" to elegancka i nietandetna fuzja jazzu z funkiem, Hancock też mami tutaj przy pomocy klawiszy. Dodatkowo jest trochę "kosmicznych" efektów, nadających utworowi przestrzenności i momentami posmaku kwasu. Początek "Wandering Spirit Song" kojarzy mi się mocno z "Orange Lady" Weather Report, potem natomiast drogi jakimi podążają te utwory zdecydowanie się rozchodzą, ten z Mwandishi wędruje w okolice bardziej swobodnego grania. Najbardziej podoba mi się moment jak na klawiszach wygrywany jest ten motyw z Żwirka i Muchomorka, kiedy zaczyna się największa psychodela: http://www.youtube.com/watch?v=XpA6u0dOLE8&feature=player_detailpage#t=215s a na basowym klarnecie(?) wygrywane są jazgotliwe improwizacje. Very Happy

Ogólnie podoba mi się aura niesamowitości jak towarzyszy kawałkom na tej płycie. Coś podobnego czuje słuchając Bitches Brew, a spowodowane jest to zapewne tymi różnymi fajnymi dysonansami.
Jeszcze brakuje mi perspektywy czasu, ale podejrzewam, że to wydawnictwo może mi się jedynie bardziej spodobać.

Kapitan Wołowe Serce

To posłuchaj se dwóch kolejnych, zwłaszcza Sextant - tam to dopiero będziesz miał Bitches Brew.

A swoją drogą wcześniejsza płyta Hancocka - Fat Albert Rotunda też jest mocno davisowska...

che

Ja jakoś nie miałem takich odczuć słuchając Mwandishi... i teraz jak zwróciłeś na to uwagę jeszcze raz jej przesłuchałem i nadal ich nie mam Smile

Kapitan Wołowe Serce

Nie przypomina ci to w niczym In a Silent Way? Ani trochę?