Electric Miles czyli Milesa Davisa z rockiem eksperymenty

b-side

Zdecydowanie nie, ale koncepcyjnie to już idzie w nową stronę i fajnie tego się słucha właśnie pod kątem przyszłych przemian.

b-side

O, będzie nowa część oficjalnych bootlegów. Trochę fajnie, a trochę do dupy:
[link widoczny dla zalogowanych]

Tak w skrócie:

CD1 to koncerty z roku '55 i '58 (ten drugi w całości wydany dawno temu na CD)

CD2 to lata '66 i '67, czyli Herbie, Carter, Williams i Shorter. Lubię ich, ale pierwsza część serii (4 CD z koncertami z '67 roku) troszkę wyczerpała dla mnie temat

CD3 to padaka - zlepek z 3 koncertów z '69, '73 i '75. Przy czym ten pierwszy był w całości wydany parę lat temu na oficjalnym CD "Bitches Brew Live" (polecam, tam jest też cały koncert z Isle of WIght, gruba rzecz), ten drugi jest dobrze znany choćby z YT (świetnej jakości koncert z Berlina), ale oddajmy hołd, że oficjalnie się znajdzie na CD. A ten z '75 roku... to 1 utwór. 1 utwór z dwugodzinnego setu.

No i CD4 jedyne naprawdę dobre, bo cały (chyba) koncert z 71 roku. Chociaż do mnie ten skład z Bartzem i Jarrettem średnio przemawia.

Czekam cały czas i przywalą jakimś konkretnym boksem z tymi najbardziej ćpuńskimi wyprawami z lat 73-75.

Kapitan Wołowe Serce

Miles Davis - At Newport 1955-1975: The Bootleg Series Vol. 4 (2015)

Właściwie mogę zgodzić się z b-sidem - większość boksu to resztki zdrapane z patelni. Niby fajne, ale to wszystko jest klecone bardzo na siłę.

CD1: Materiał z 55 roku to jak dla mnie bardzo archaiczny jazz, którego nie potrafię chyba w pełni docenić. Materiał z 58 podoba mi się bardzo, ale skoro już wcześniej wyszedł to nie ma właściwie o czym mówić.

CD2: Bardzo jest to fajne. Może nie ma tu jakichś wielkich odkryć, ale spoko, nie zawsze muszą być.

CD3: No, może faktycznie padaka, a przede wszystkim chaos, nic tu nie jest spójne z niczym. Nawet nie przeszkadzałby mi tak bardzo materiał z wydanych wcześniej płyt, gdyby to było spójne i fajnie się słuchało.

CD4: Znowu, mógłbym powtórzyć po poprzedniku - fajny materiał, chociaż ekipa nie należy do moich ulubionych.

Ogólnie rzecz biorąc jest to na tyle dobre, żebym jeszcze kilka razy posłuchał, ale kupić bym chyba nie kupił.

Merzbow

Jak na razie obok Johna Coletrane'a jest to mój ulubiony jazzman (inna sprawa, że nie znam więcej niż dwudziestu ;P). Raczej nie jara mnie stuff przed In a Silent Way, właśnie od tych starszych płyt zaczynałem swoja przygodę z Davisem i było to dla mnie w większości nazbyt archaiczne i nużące, choć oczywiście szanuję kilka wydawnictw (Kind of Blue, Sketches of Spain, Miles Smiles czy Nefertiti). Szczególnie interesuję okazują się właśnie płyty od wspomnianego In a Silent Way, w tym również Bitches Brew (moja ulubiona), A Tribute to Jack Johnson, On the Corner, Big Fun i Get Up With It. Z liveów było mi dane wysłuchać tylko Dark Magusa, który był doprawdy niezwykłym przeżyciem jak na standardy albumów koncertowych.

che

Merzbow

Nie wiem czy w najbliższym czasie, ale na pewno dam temu szansę. Live-Evil i Pangaea (inne koncertówki możliwe, że też) również mam w planach, gdyż czytałem wypowiedź tutejszego admina, iż jednak te live-jazzy to może być nawet wyższy level od studyjnych albumów. Dobrze wiedzieć.

Kapitan Wołowe Serce

Jeszcze z Liveów koniecznie trzeba znać wszystkie Filmimóry. I wszystkie boxy, co teraz wychodzą. I nie boxy w sumie tez, w ostatnich latach sporo tego jest. Poza tym z nie lajwów świetne są Kompletne Sesje, zwłaszcza do On The Corner, ale do innych płyt też. Davis to muzyczny kontynent, nie da się tego w kilka dni, czy tygodni porządnie wysłuchać, ale to bardzo fajne jest.

Filas

Zawsze, gdy słucham Davisa, dopada mnie myśl, że słucham za mało Davisa. Trzeba coś na to poradzić.

che

Pawliq88

Devadip

Kapitan Wołowe Serce

1. Jak chronologicznie to od Miles in the Sky, nie od In the Silnet Way. Albo w ogóle od Circle in the Round.

2. On the Corner jest trudną płytą, sądzę, że gdzieś już o tym pisałem. W sumie najłatwiej się do tego przekonań poprzez takie sześciopłytowy box The Complete On the Corner Sessions, bo tam materiał, który ostatecznie trafił na album jest na samym końcu, a wszystko inne jest znacznie łatwiej przyswajalne, ale w trochę podobnym tonie.

3. Po The Man With The Horn na ogół nie da się tego słuchać. Chyba, że ktoś lubi pop jazz z lat 80'. W sumie wielu osobom się to podoba, ale dla mnie jest trudne do strawienia.

Zyx

Devadip

@Kapitan: w takim razie chyba czeka mnie podróż wstecz, do Miles in the Sky, albo w ogóle do Circle in the Round

@Zyx: dzięki. Tytuł okazał się ciekawszy, niż myślałem.

Filas

Biczys Brju to napar z suk jak dla mnie, może wywar z łez wszystkich dupeć dotykaj@cych się do Biczys Brju?

"In a Slient Way" to w ogóle raczej "po cichutku" czy coś takiego.

Zyx

zuy_pan

Bitches Brew to gra słów i nawiązanie do Witches Brew, a to już jest pewien motyw zakorzeniony w kulturze, chodzi o kocioł czarownicy i to co w nim, jak w Makbecie taki, witchcrafty itd. Ja bym się nie bawił w lingwistyczne zabawy czy to rzeczownik czy przymiotnik, tylko właśnie od tej strony, to jest Suczy Kocioł, tylko w języku polskim nie jest oddana ta gra słów, między suką i czarownicą. O co chodziło? Trudno stwierdzić, ale ja tam jestem przekonany, że ten tytuł powstał z przerobienia "witches brew"

Vilverin

Tak sobie słuchałem ostatnio miles in the sky i myślę czy ta płytka nie jest aby zbyt niedoceniana?

Parol

Masz rację. Miles in the sky jest dobrym krążkiem, ale ma pecha, że chwilę po nim są albumy genialne i może dlatego jest troszkę pomijany, aczkolwiek niesłusznie. Podobnie można powiedzieć o Miles smiles.

Kłopoty z Myszami