John Mayall

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Śro 17:58, 07 Marzec 2012 Temat postu: John Mayall

Mayall to ikona brytyjskiego bluesa. Wszyscy na tym forum jak mniemam go znają, ale napiszę kilka słów.

Muzyka tego gościa może i jest nieco jednostajna, ale nadrabia to poziomem. Sam nie jestem może jakimś ogromnym jego fanem, ale kilka płyt bardzo lubię. Zwłaszcza Blues Breakers With Eric Clapton i jazzujące koncerty The Turning Point i Jazz Blues Fusion. I w zasadzie wszystko co nagrał gdzieś do pierwszych roczników lat '70 jest bardzo solidne.

Drugim, poza samą muzyką, powodem dla którego warto go znać są muzycy, których sobie dobierał. Mayall to niemalże bluesowy Davis, czyli kolo, z którym grali niemal wszyscy ci, którzy później rozkręcili blues rocka na dobre. Mamy więc takich kolesi jak Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, Jack Bruce, Aynsley Dunbar, Keef Hartley, Jon Hiseman, Dick Heckstall-Smith i wielu innych.

Zespoły, które tworzyli bądź zasilali muzycy Mayalla to miedzy innymi Colosseum, Cream, Fleetwood Mac, The Rolling Stones, Keef Hartley Band, Canned Heat, czy grupa Franka Zappy.

thon022 · Wysłany: Śro 20:55, 07 Marzec 2012 Temat postu:

ja dodam, że dziadzia Mayall prezentował całkiem niezłą formę na koncercie z okazji swoich 70-ych urodzin, co unaocznia zapis dewede "John Mayall&Bluesbreakers And Friends" - zagrany z Ericiem Claptonem i Mickiem Taylorem. Blues konserwuje Idea

zuy_pan · Wysłany: Śro 22:12, 07 Marzec 2012 Temat postu:

Widziałem go na żywo jako suport dla B.B Kinga w lipcu zeszłego roku i było to całkiem w porządku wydarzenie, muzycznie chyba lepsze niż występ Kinga który jest już za stary i więcej gada niż gra.

che · Wysłany: Czw 09:44, 08 Marzec 2012 Temat postu:

Bardzo mało obeznany jestem w bluesie, ale płytka The Turning Point siadła mi jak złoto.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Czw 10:26, 08 Marzec 2012 Temat postu:

niszczuk · Wysłany: Sob 00:16, 10 Marzec 2012 Temat postu:

szczerze mówiąc, niewiele mi mówiło to nazwisko. ale posłuchałem tej płyty z Claptonem i jest bardzo dobra, choć chyba wolę hamerykańskiego bluesrocka.

Niepokonany Herakles · Wysłany: Sob 00:37, 10 Marzec 2012 Temat postu:

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Sob 09:32, 10 Marzec 2012 Temat postu:

Też wolę białych bluesmanów jednocześnie mając świadomość, że amerykańscy murzyni grali lepiej. Widocznie jeszcze do nich nie dorosłem Smile

niszczuk

płyta z Claptonem bardzo mocno wciąga, jest naprawdę znakomita. co od Mayalla jeszcze brać? sięgnąłem po Turning Point, ale to zbyt jazzujące granie jak dla mnie Wink

John Cipolina

A znasz "Blues from Laurel Canyon"? Dojrzała płytka (na tyle, że wydawało mi się, że jest z siedemdziesiątych a jest z 1968 r.), choć momentami leciutko pretensjonalna jak dla mnie (ale ja często mam takie wrażenie). Blues dużo bardziej "wybielony" i europejski niż płyta z Claptonem, więc nie wiem czy czegoś takiego szukasz, ale warta jest zaznajomienia się ze względu na dojrzałość i oryginalność.

niszczuk

nie znam, znam tylko płytę z Claptonem i Turning Point. a szukam czegoś, w czym będzie więcej bluesrocka niż jazzrocka Wink

się sprawdzi.

Kapitan Wołowe Serce

Drugą najsłynniejszą płytą Mayalla jest A Hard Road, na której Erica Claptona zastąpił Peter Green. Warto ją znać, chociaż do mnie przemawia mniej niż poprzedniczka.

John Cipolina

Hard Road jako całość też dla mnie jest gorsza, ale właśnie ze względu na Petera Greena warto poznać. Po czasie wielbię chyba tylko tytułowy kawałek, ale przez pewien czas przyjemnie się słuchało tego albumu.

RoryGallagher · Wysłany: Pią 17:53, 24 Marzec 2017 Temat postu:

Johna Mayalla darzę wielkim szacunkiem. To jemu zawdzięczamy powstanie brytyjskiego bluesa / blues rocka, a także odkrycie wielu utalentowanych muzyków - w zespole Mayalla doświadczenie zdobywali muzycy, którzy pozakładali potem wiele ważnych zespołów (Cream, Colosseum, Fleetwood Mac, czy mniej znany, ale rewelacyjny Keef Hartley Band) lub dołączyli do już istniejących (The Rolling Stones).

Debiutancki "Blues Breakers (with Eric Clapton)" to jeden z moich ulubionych albumów. Solówki Claptona z tego longplaya odmieniły muzykę rockową Wink

Albumy z Peterem Greenem i Mickiem Taylorem też są bardzo dobre. A jeszcze lepsze są te, na których John zaczął eksperymentować z jazzem, czyli "The Turning Point", "Jazz Blues Fusion" i "Moving On". Późniejszych nie słuchałem, oprócz tegorocznego, naprawdę udanego "Talk About That".