Pink Floyd - "Dark Side Of The Moon" (1973)

Kapitan Wołowe Serce

Nie wszystko jest kwestią gustu. Bo gustem można wytłumaczyć najwyżej to że nie lubi się malarstwa Edvarda Muncha, ale jeżeli ktoś nigdy w życiu nie widział obrazu "Krzyk" to gówno wie o malarstwie. Tak samo jest z rockiem. Można nie lubić praktycznie każdej płyty jaka powstała, ale jest kilka, może kilkanaście takich, które usłyszeć trzeba. Bo jeżeli ktoś nie słyszał Paranoid Sabbathów, Machine Head Purpli albo Ciemnej Strony Księżyca to absolutnie nic nie wie o muzyce rockowej. Wszelkie jego "poglądy" na temat tej muzyki są żałosne i niepoważne.

Jednym z najważniejszych filarów rocka jest album Dark Side of The Moon zespołu Pink Floyd z 1973. Nie jest to moja ulubiona płyta Floydów, ale bez dwóch zdań jest to najlepsze co stworzyli. Dlaczego? Bo wyjątkowo rzadko się zdarza żeby ambitne i skomplikowane dzieło muzyczne było na tyle uniwersalne że stałoby się gigantycznym sukcesem komercyjnym. Ten smutny, pesymistyczny i pełen subtelnego piękna album przez 14 lat gościł na liście Billboard 200. 14 lat! Od 1973 do 1987. Przez ten okres punk rock wybuchł i się spalił, metal ewoluował od pierwszych płyt Black Sabbath do Grindcore'u, postał glam rock, alternatywa niemal w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, cała scena muzyczna kilkakrotnie stanęła na głowie, a Dark Side of The Moon przez cały ten czas był hitem. A bynajmniej nie są to pioseneczki o relacjach damsko męskich czy innych trywialnych bzdetach. Pod względem muzycznym DSOTM wychodzi ze space rocka i psychodelii, ale nie mieści się w tych stylach. Słychać tam trochę soulu, szczyptę jazzu i bluesa, ale tak w gruncie rzeczy jest to jakiś osobny styl, który Pink Floydzi stworzyli, ale nikomu później nie udało się go naprawdę odtworzyć. Brzmienie albumu jest niesamowite, niemal całkowicie współczesne, kiedy puściłem ten album znajomemu hiphopowcowi nie mógł uwierzyć, że nagrano go ponad 35 lat temu. Nie będę opisywał kawałków po kolei, bo po pierwsze sam nienawidzę czytać recenzji płyt, które w rzeczywistości są zlepkiem opisów kolejnych kawałków, a po drugie Dark Side to jedna czterdziestotrzyminutowa suita. Wszystkie kawałki są arcydziełami, nie ma tutaj żadnego niegenialnego momentu. Drogi czytelniku: jeżeli nie słyszałeś jeszcze tej płyty a masz jakiekolwiek ambicje żeby nazywać się fanem rocka to nie zwlekaj już ani minuty. Tej płyty nie wolno nie znać. Bo nawet ignorancja powinna mieć swoje granice...

Hardfan75

Kapitan Wołowe Serce

Metal_Hammer

Krzyś · Wysłany: Sob 21:08, 06 Marzec 2010 Temat postu:

Klasyk. Time/Great Gig In The Sky i wszystko wiadomo. A album na nowo odkryłem dopiero w grudniu gdy kupiłem koncert Pulse i na którym to koncercie cały album był grany. Nie ocenia się takich albumów.

Niepokonany Herakles · Wysłany: Sob 21:39, 06 Marzec 2010 Temat postu:

Krzyś · Wysłany: Nie 01:04, 07 Marzec 2010 Temat postu:

No w sumie, na razie powiedział, że nie boi się umierania. Ale Great Gig to chyba magnum opus albumu, mam wrażenie jakby Torry wyśpiewała całe cierpienie ludzkości i w ogóle to prawie jak mistyczne doznanie..

thon022 · Wysłany: Nie 08:27, 07 Marzec 2010 Temat postu:

10/10

Niepokonany Herakles · Wysłany: Nie 11:36, 07 Marzec 2010 Temat postu:

thon022 · Wysłany: Nie 11:47, 07 Marzec 2010 Temat postu:

>Jean Ivoire Gleaves

Cytując Fredrę : "Waszmość prawisz zbyt zawiło" ...

Bo ja dalej nie wiem o co Ci chodziło z tymi "zjebanymi fanami" ???

Niepokonany Herakles · Wysłany: Nie 11:50, 07 Marzec 2010 Temat postu:

Jeśli wziąłeś to do siebie to przepraszam. Po prostu nie cierpię psycho-fanów takich rzeczy jak Syd Barret, Bitelsy, Bob Dylan, Jim Morrison, Się Toczące Kamyki itd. czyli wszystkie to herosy z dupy lat '60. Są zagrożeniem dla cywilizacji.

thon022 · Wysłany: Nie 12:15, 07 Marzec 2010 Temat postu:

Przeprosiny przyjęte. Odwołuję "smutasa" i też za niego przepraszam, ale trochę ciśnienia dostałem Cool

eddie · Wysłany: Wto 17:40, 09 Marzec 2010 Temat postu:

Wracając do "Dark Side Of The Moon" płyta napewno bardzo, bardzo, bardzo dobra rzecz, może nie moja ulubiona Floydów ale rzeczywiście świetna. Ocena wiadomo 10/10

thon022

>Kapitan Wołowe Serce

W dyskusji o "Exile ..." napisałeś cyt: ".... Nienawidzę takiego pościelowego saxu jaki pojawia się u Floydów..."

A przecież "Us And Them " jest oparty głównie na saxie, a to kawałek z "Dark Side Of The Moon.."

A piszesz:

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Wto 18:57, 09 Marzec 2010 Temat postu:

Nic tutaj nie jest oparte na saxie. Momenty w których on się pojawia są wspaniałe, wszystko poza grą saksofonu jest na nich cudowne.

thon022 · Wysłany: Wto 20:11, 09 Marzec 2010 Temat postu:

W "Us And Them" słyszę sax (podaję czas):
1.11 , 2.12, 2.40, 3.38, 5.22, 7.16

http://www.youtube.com/watch?v=zlY-JlE5ZCo

W "Money" od 2.02 do 3.02 cała minuta (+krótkie zagrywki w innych momentach ).

http://www.youtube.com/watch?v=JkhX5W7JoWI

no troche go jest

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Wto 20:14, 09 Marzec 2010 Temat postu:

Ale nie jest najważniejszy. Trochę tam bruździ, ale generalnie więcej jest np. klawiszy, gitar, czy innych instrumentów.

John Cipolina

Dla mnie ten album jest zbyt prosty, momentami banalny, śmieszny, zbyt popowy, poniżej progu stymulacji emocjonalnej. Ale w sumie nie jest nawet zły, a wręcz jest niezły. To mógłby być album Beatlesów, gdyby grali do tego czasu. Gdyby był ich, sytuacja byłaby inna, chyba mam niewłaściwe oczekiwania.

zuy_pan

Bo jak to Pink Floyd z lat 70', niezła płyta ale nie progresywna, a po prostu rockowa.

John Cipolina

Czyli oni w ogóle nie grali rocka progresywnego? Bo w 60. to była chyba psychodela. No chyba że w 80., ale to już neoprog czy coś takiego.