Przedstaw się... ;]

tuqutsiarivaa

Shit, i'm outta here. Co to Nosal?
A te gitary to serio była porażka. Kończę Live in Mainz. Wokal w sumie niezły i nie czuć tak bardzo spoconym kucem.

Jakiekolwiek listy naj... są głupie, zgadzam się, Tak samo i Scaruffi. Dziwią mnie na szczycie Faust czy Royal Trux (to było ciężkie przeżycie), nie dziwi mnie Beefheart Very Happy

tuqutsiarivaa

hah, puściłem ostatnio Djama Kereta, Skrzypłocz z tego co pamiętam nie poleca jakoś szczególnie, ja nie pamiętam, co to w ogóle było. Są płyty "z dupy", to fakt Smile

Kapitan Wołowe Serce

To jak skończysz po prostu poczytaj ten dział - http://www.metalrockforum.fora.pl/jazz-jazz-rock,40/

Na początek o Mahavishnu Orchestra, elektrycznych płytach Davisa i o Weather Report. Tylko czytaj wątki, nie słuchaj w ciemno. Szczególnie tyczy się to Weather Report.

tuqutsiarivaa

Brat polecał bardzo Colemana, ale jakoś nie mogłem się z nim zejść. Nacieszę się jeszcze przez chwilę Davisem i biorę się za resztę. Pozdrawiam

Kapitan Wołowe Serce

Davis, Coleman i Coltrane to najwięksi jazzmani w dziejach. O klasę wyżej od innych, naprawdę wielkich. O Ornettcie też chyba mamy wątek. Nie pamiętam nawet.

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

Mingus nie był ani tak wpływowy, ani tak długo nie utrzymywał się na fali. Tak samo Sanders. To byli wielcy muzycy, ale jednak przez pewien okres. Posłuchaj sobie późniejszych płyt Faraona, albo Mingusa i porównaj je do tego, co Miles nagrywał np. w roku 80'.

Poza tym Faraon nagrał dwie, może trzy autentycznie Wielkie płyty. Mingus podobnie, przy czym taka naprawdę hiper mega jest jedna, ta o Murzynie i Świętej Panience. Miles tych wielkich płyt ma na koncie sporo więcej. Można bardziej lubić Karma niż In a Silent Way, ale ogólny bilans jest totalnie na korzyść Davisa.

No i najważniejsza sprawa - Davis, Coleman i Coltrane byli pionierami, liderami, ciągnęli innych za sobą, wyznaczali trendy. Faraon robił to w bardzo wąskim zakresie stylistycznym (spiritual jazz), Mingus w wąskim okresie czasowym (gdzieś do połowy lat 60'. Później nowy jazz poszedł w swoją stronę). Na tym polu różnica jest najwyraźniejsza.

zuy_pan

nihil reich

Pamiętaj miejsca, twarze zdrajców proga, oni wszyscy zapłacą za swoje zbrodnie.

kobaian

che

zuy_pan

No i Sanders jest stary jak dinozaury albo piramidy egipskie, a dalej daje dobre koncerty Very Happy

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Tylko, że ja nie chcę udowodnić tezy, że Miles nie był wielkim muzykiem jazzowym. To Ty twierdzisz, że było trzech wielkich, do których reszta nie ma startu.

Ja natomiast chciałem zwrócić uwagę, że słuchając płyty, oceniam wartość zawartej na niej muzyki, a nie to, ile lat muzyk grał, ilu innych wybitnych przewinęło się w jego zespołach. I szczerze mówiąc coraz bardziej przychylam się do zdania, że nawet wielkie "Bitches Brew" nie jest płytą z wyższej półki niż "The Black Saint and the Sinner Lady", "Electric Bath", "Karma", "3 compositions of New Jazz", czy "Intents and Purposes". To jest różna muzyka, jedna może się podobać bardziej, druga mniej, ale przepaści ziejących czeluścią bezdenną nigdzie tu nie znajduję. Dlatego nie widzę powodu, by twierdzić, że mamy tu twórców różnej klasy.

Po drugie, odnoszę wrażenie, że Miles, w przeciwieństwie do Johna i Ornette'a był raczej muzykiem trochę dającym się nieść fali, a nie kimś, kto radykalnie przeciwstawiał swoją wizję aktualnie obowiązującym trendom. Zauważ choćby, jak to jego nowatorstwo wyglądało: od grania jazzu takiego, żeby mógł się podobać ludziom do jazzu nieprzywykłym, po mariaż z modnym akurat w tym momencie rockiem. Oczywiście Davis robił to wszystko we wspaniałym stylu, nagrał wiele wielkich płyt, ale nie udawajmy, że mamy do czynienia z człowiekiem, który w pocie czoła młotem i kilofem definiował nowe granice muzyki.

Po trzecie, wielkość Milesa i doskonałość jego dorobku, zupełnie nie wpływa na prawdziwość mojej pierwotnej uwagi. Przypomnę, uważam że sytuacja charakterystyczna np. dla "Nefertiti", polegająca na tym, że w kilku, kilkunastu pierwszych taktach pierwszego utworu masz już jakby zdefiniowaną całą zawartość płyty, od nastroju, brzmienia do rytmiki, jest raczej dla Milesa typowa niż nietypowa. A przynajmniej jest typowa dla większości tego, co słyszałem.

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

Przecież to po prostu styl i nic ponad to. Larry Coryell ma taki styl, że gra jakby miał zaraz wyrwać struny, Jim Hall natomiast brzmi lekko jak pióro od kurczęcia. Czy to znaczy według Ciebie, że Larry to nawet nie lepszy gitarzysta, ale lepszy muzyk? Co to ma do rzeczy?

Trane na pewno był lepszym instrumentalistą, też bardziej pasuje mi jego gra, ze względu na ekspresję właśnie. Ale nie widzę większego związku pomiędzy tym, a sama klasą muzyków.

kobaian

Ty znowu o klasach... Naczytałeś się Marksa, czy załapałeś pracę jako nauczyciel w szkole? Wink

Klasą to Davis może przebijać Xhol Caravan, ale nie innych wybitnych i wpływowych muzyków jazzowych. Dla mnie na pewnym poziomie mówienie, że ktoś jest klasę wyżej lub niżej po prostu nie ma sensu. Każdy z tych trzech, których wymieniłeś jako deklasujących resztę, miał swoją działkę, w której nie miał równych sobie. Z drugiej zaś, istniał zawsze jakiś obszar równie wartościowej muzyki jazzowej, do którego dany muzyk nawet nie zaglądnął, albo ledwie się o niego otarł. Coltrane był bardzo ekspresyjnym muzykiem, któremu czasem jakby brakowało "chłodnej kalkulacji" Davisa i na odwrót. Coleman miał po prostu swoje pole, na którym działał, ale przecież do tego pola nie można ograniczyć całego dorobku jazzu.

Skoro więc byli inni, którzy tworzyli równie wartościową muzykę, dlaczego traktować ich jako o klasę gorszych tylko z tej racji, że tych wybitnych albumów nagrało się im odrobinę mniej? Taki Sun Ra nagrywał bardzo różne rzeczy ocierając się o różne style i wymyślając rozwiązania, o których się Davisom nie śniło. Nagrania są strasznie porozrzucane, kompletnie nieuporządkowane, a część naprawdę fatalnej jakości. Czy znaczy to, że to był muzyk o klasę niżej niż wymieniona przez Ciebie trójka? Nie wydaje mi się.