Klub miłośników "Trójki" im. Tomasza Beksińskiego

nihil reich

Poszukiwanie pierwiastków z lat osiemdziesiątych i ich widoczny bez większego wysiłku brak w ostatnich latach poczytywać za gorszącą porażkę wiodącą zespół za każdym razem na manowce, jest kompletnym nieporozumieniem, uprzedzeniem, czy tytułowym strachem właśnie przed kującą w oczy prawdą, że to co Marillion prezentuje od dłuższego już czasu jest właśnie tym, co nazywamy progresją w muzyce rockowej na początku XXI wieku. Poza tym na zarzut, iż to wszystko już było, a płyta jest wtórna a grupa się nie rozwija lecz zwija jak niektórzy chcą ją widzieć, odpowiadam, że prawda ontologiczna jest taka, że TEJ płyty i TEJ muzyki po prostu jeszcze nie było. Bo nic w życiu się nie powtarza ani nic dwa razy się nie zdarza, by wciąż być blisko wielkiej poetyki.

Przepiękne!

kobaian

Lady Vengeance

zuy_pan

Bo najlepsza nawet imitacja nie przeskoczy oryginału.

kobaian

Vilverin

Mniejsza o egzaltację, zaślepienie i banialuki prawione na klęczkach. Ten tekst jest miejscami tak skonstruowany gramatycznie, że nie bardzo wiadomo o co właściwie chodzi. No i to pustosłowie wyzierające na czytelnika co linijkę. Masakra.

nihil reich

Nie znacie się na wielkiej poetyce.

Kapitan Wołowe Serce

[link widoczny dla zalogowanych]

Very Happy

A najlepsze jest to:

Piotr Stelmach
5 październik o 17:57 ·
Minął tydzień od tego seansu. Wychodziłem ze studia im. Agnieszki Osieckiej ze zwieszoną głową. Jak nigdy po koncercie lub seansie tam organizowanym. A przecież nie ma chyba miejsca, które dla tej potężnej – muzycznej, radiowej i emocjonalnej – części Jego życia byłoby gruntem lepszym, by ją odczytać i zrozumieć. Możliwe, że ja zrozumiałem ją na opak. Możliwe też, że zbyt osobiście traktuję wszystkie dźwięki i obrazy odbierane w tym studiu, a niewytłumaczalna i – niech nigdy nie będzie inna – sentymentalna osmoza podbija wrażenie, iż jakiś koncert lub film trochę zreperował mi kawałek świata, którego wcześniej nie mogłem pojąć. Możliwe, ale...
Po obejrzeniu „Ostatniej rodziny” mam w sobie jakąś dziwną zadrę. Bo „Beksę”, którego poznałem i z którym los skrzyżował moją radiową codzienność na kilka intensywnych lat, pamiętam... inaczej. Ba, chwilami skrajnie inaczej.
Próbowałem Go w tym filmie poszukać. Próbowałem znaleźć tam Jego poczucie humoru. Fakt, że często specyficzne, ale sklejone z Nim nierozerwalnie. Akcentowane często w rozmowach, artykułach, a nawet prowadzonych przez Niego audycjach. Nie znalazłem. Próbowałem zabrać ze sobą z tego filmu wspomnienie znakomitego radiowca, który jako dziennikarz był profesjonalistą pełną gębą. Jednym z tych, którzy w godny pozazdroszczenia sposób opanowali sztukę tworzenia z przysługującego im czasu antenowego doskonałej, słowno – muzycznej budowli. Radio to przecież gigantyczna arena Jego codzienności. Ta, dzięki której dziś o Nim pamiętamy. Nawet, jeśli lwia część tych audycji miała przedstawiać Jego osobisty manifest lub wręcz krzyk, z bycia w studiu i przed mikrofonem uczynił sztukę. Tymczasem... W „Ostatniej rodzinie” Tomek jako radiowiec „zamajaczył” ledwie w dwóch scenach – pierwszego wejścia na antenę i początku ostatniej audycji. A to ogromne, radiowe „pomiędzy”?
Nie dyskutuję ze sztuką aktorską, bo od tego są inni, nie ja, ale wciąż nie mam w sobie zgody na takiego „Beksę”, jaki został pokazany w „Ostatniej rodzinie”. Kogoś o kompletnie rozbryzganej psychice. Raz nieszkodliwego, a raz drastycznie szkodliwego czuba, który chyba niespecjalnie lubił ludzi. A fakt, że coś tam przetłumaczył, powiedział, zaprezentował i zachęcił tysiące osób do (współ)przeżywania, był tylko działalnością na skrajnie zawężonym marginesie. Reszta to szaleństwo. Tak? Nie.
Być może „Ostatnia rodzina” jest filmem wybitnym. Być może zasłużenie zbiera laury i pełne zachwytów recenzje. Ja – ten jeden z wielu setek tysięcy widzów – nie mogę pozbyć się po tym seansie wrażenia, jakbym przesłuchał krótki fragment płyty. A właściwie concept – albumu. Wątpię, czy ten najważniejszy.
„Tańcząc ze łzami w oczach, łkam, wspominając dawne dni mojego życia”. W jednej ze scen słychać te słowa...

zuy_pan

Ja chciałem to dla beki przeczytać, ale nie dałem rady, pierwsze kilka akapitów tak naprawdę zdało mi się być na poziomie następującego tekstu:
Lata siedemdziesiąte to moja ulubiona muzyczna dekada. Jest na to wiele dowodów m.in. właśnie opisywany przeze mnie album "Deep Purple In Rock"

Płytę rozpoczyna utwór "Speed King". Jest to niesamowite i hałaśliwe dzieło hard rocka. Rozpoczyna się szybkim, cholernie hałaśliwym riffem gitarowy. Po prostu niesamowite. Później usłyszymy dziki wokal Iana Gillana, który sprawia że bardziej lubię ten utwór. Czysty hit. 10/10 - Nic dodać, nic ująć.

Następnie czeka nas "Bloodsucker". Po raz kolejny rozpoczyna się gitarą, ale już zdecydowanie mniej dziką i hałaśliwą niż w Królu Szybkości. I tu będzie drugie 10/10.

"Child In Time" - Jeden z hymnów rocka. Niewątpliwie na to zasługuje. Świetny wokal, tekst, solo i w ogóle to jest czyste z krwi i kości arcydzieło - 10/10.

"Flight Of The Rat" to następny genialny kawałek. Już czwarty na tej płycie zresztą. Rozpoczyna się gitarą, potem dochodzi do tego perkusja itd. Perełka. 10/10.

Następny utwór to "Into The Fire". I tu muszę pochwalić świetny wokal Gillana, ale muzyka również jest niczego sobie. Jak na razie cały czas 10/10. Tym razem też.

Następnie mamy "Living Wreck". Nie zasługuje to na taką pochwałę, ale mimo wszystko trzyma poziom. 9.5/10 - to najwięcej ile mogę dać.

Ostatni utwór to "Hard Lovin' Man". Jest wyjątkowo energiczny. To mi się najbardziej podoba w Deep Purple. Gitara robi swoje, przyjemnie się słucha. 10/10

Podsumowując cały ten album jest to istny geniusz, ambrozja, poemat. To tylko 3 słowa mówiące o tym albumie. Chociaż w jednym kawałku mieliśmy 9.5 to nie przeszkadza to mimo wszystko. 10/10 - Skała Jest Wszechpotężna !

Tylko napisane językiem zapatrzonego w Beksińskiego pół-debila, zamiast języka nastolatka co nie bardzo wie o co kaman w czymkolwiek.

kobaian

Czy ja wiem? Tekst Stelmacha jest egzaltowany, mega-pretensjonalny, ale w przeciwieństwie do innych, można dopatrzyć się w nim jakiejś treści, a nawet konkretów.
Jestem w stanie zrozumieć pretensję, że bądź co bądź niezwykle wpływowa osobistość radiowa jest pokazywana wyłącznie przez pryzmat jego problemów osobistych. Jak by na to nie patrzeć, jest to pewne spłycanie postaci.
Moją uwagę zwróciły natomiast sformułowania samej autorki tekstu:
"Trzeba przyznać, że filmowy młody Beksiński to nieustannie myślący o śmierci neurotyk, któremu na dodatek zdarza się wpadać w szał, nie bacząc przy tym na uczucia innych. "

Wicie, rozumicie towarzysze! Wpadających w szał dzielimy na tych, którzy w swym szale zwracają uwagę na uczucia innych i takich, którzy nie zwracają uwagi... Redaktorzy na temat muszą się popisywać inteligencją nawet, gdy nie piszą o polityce.

Zyx

Jak Janusz napierdala swoją żonę Grażynę, ale potem przeprasza, to baczy na uczucia?

kobaian

kobaian

My wszyscy miłośnicy Trójki kochamy Boba Dylana, bo Dylan wielkim bardem był. Ale trzeba sobie jasno powiedzieć, że znamy wiele o wiele lepszych tekstów, głębokich, przenikliwych i chwytających za serce. Cieszymy się, że Bob został doceniony, nie do końca jednak rozumiemy, dlaczego On, a nie nasza wspaniała poetka Emilia Derkowska, która potrafiła z wyczuciem ozdabiać finezyjnymi strofami ukochaną przez nas muzykę Quidam.

[link widoczny dla zalogowanych]

Ktoś powie, że ta poezja nie jest wcale aż tak oryginalna, jak poezja Dylana. A ja mu odpowiem, że każde napisane lub wypowiedziane ponownie słowo jest zawsze nowym słowem.

zuy_pan

Zgadzam się, mało kto oddałby tak mocno seksualne uniesienia pierwszego seksu bez zabezpieczenia. Może tylko Madonna w Like a Virgin

Malkolit

zuy_pan

To jest recenzja jakiegoś 13to latka sprzed 10 lat z jakiegoś rockowego serwisu, mem na tym forum

kobaian

W moim przekonaniu w tym akurat wątku bardziej adekwatnie jest cytować tego autora:
[link widoczny dla zalogowanych]
Istny geniusz, ambrozja, poemat. To tylko trzy słowa...

gharvelt

zuy_pan

Widzisz, mogłeś ostatnio też maskę gazową sobie założyć, a nie siedziałeś przy 20 palących jak gdyby nigdy nic

gharvelt

Tak, szkoda że wcześniej na to nie wpadłem. I że nie posiadam maski, ani nie noszę jej przy sobie. Ale generalnie pomysł niezły.