Al Di Meola

Kapitan Wołowe Serce

Liga Mistrzów gitarowego grania

Al Di Meola to jeden z najlepszych gitarzystów świata. Bajeczna technika, wielki wkład w historie muzyki fusion, współpraca z najwybitniejszymi muzykami jazzowymi i nie tylko. Większość rockowych i metalowych legend "wioślarstwa" na sam dźwięk jego nazwiska powinno schować się pod stoły i czerwienić ze wstydu.
Od superlatyw zacząłem co nie znaczy że jestem wobec tego pana bezkrytyczny. Nie omieszkam się go w paru punktach czepić, ale to za chwilę.
Zdecydowanie najlepszą muzykę grał z zespołem Return to Forever, który w jego czasach był kwartetem gwiazd: Chick Corea, Stanley Clarke, Lenny White i właśnie Di Meola. Przyznam że moje ulubione płyty RTF powstały jeszcze przed jego przyjściem do zespołu, ale trzy wydawnictwa z jego udziałem - Where Have I Known You Before z 1974

, No Mystery z 1975

oraz Romantic Warrior z 1976

to dzieła wiekopomne, godne najwyższego uznania. Co do jego kariery solowej to cóż, fanem nie jestem. Słyszałem 4 płyty i po kolejne raczej nie sięgnę. Poza bardzo dobrym albumem Elegant Gypsy (1977)

i przyjemnym Casino (1978)

wysłuchałem dwóch śmiertelnie nudnych płyt (Debiutu i Winter Nights). Ale może jestem zbyt wymagający. Bo przyznać trzeba że Di Meola na swoich solowych płytach pokazuje nam dość przystępne oblicze fusion: czerpiące z flamenco, melodyjne, ładne, takie do posłuchania w słoneczny letni dzień w słomkowym kapeluszu na głowie i lampką czerwonego wina w dłoni. Jeżeli ktoś lubi wirtuozyjna grę na gitarze (podkreślam grę a nie walenie konia) a jeszcze do Di Meoili nie dotarł powinien czym prędzej się z nim zapoznać.

Polecam (poza Return to Forever rzecz jasna) album Elegant Gypsy, oraz legendarny Friday Night in San Francisco (1981)

zagrany przez gitarowe trio - Paco De Lucia, John McLaughlin + nasz bohater. Obie te płyty są zorientowane na flamenco, z tą jednak różnicą, że Friday Night... to trzy gitary klasyczne (dzierżone przez trzech bogów!), natomiast Elegancki Cygan to elektryczne brzmienie.

Flight Over Rio - http://www.youtube.com/watch?v=ok235UBu6R8
Egyptian Danza - http://www.youtube.com/watch?v=sjJ8rAaYcN0
Mediterranean Sundance (z De Lucią i McLaughlinem) - http://www.youtube.com/watch?v=9cadbYIzhqQ

Niepokonany Herakles

True, wielki wioślarz, równie utalentowany muzycznie co technicznie. Właściwie to mam chyba taki sam stosunek i do jego solowych albumów i tych, które nagrał w RTF. A wypada zaznaczyć, że do Return to Forever dołączył mając zalewie 19/20 lat i już wtedy był w absolutnej czołówce gitarzystów. Fenomenalny kolo.

lomyrin

Znam go głównie z RTF, solowego jeszcze nie słuchałem. Pomimo to polecam Super Guitar Trio na żywo z Montreux (1989) zagrane razem z Coryellem i Lagrènem. Charakterystyczne gitarowe granie, bardzo relaksacyjne (chyba).

Pawliq88

Friday Night in San Francisco jest fantastycznym koncertem. Jak ktoś lubi wymiatanie na klasykach to bardzo polecam Very Happy

Pamiętam że dawno temu jak pierwszy raz tego posłuchałem to wywarło na mnie spore wrażenie Very Happy

John Cipolina

Moja ulubiona płyta to "Czikoryja & Al Di Kreola: Szpanisz Gitarmajster". Hehe, żartowałem. Nabraliście się. Nie ma takiej. No, a zmierzam do tego, że usłyszałem ostatnio Paco de Lucia, wyczytałem, że grał potem z Di Meolą. Obczaiłem to http://www.youtube.com/watch?v=FlAyEN07JjI i stwierdziłem, że spoko. Wirtuozersko, ale z feelingiem. Znałem też go z "Where Have I Known You Before", ostatnio zabierałem się też za "Romantic Warrior", ale uznałem, że to nadupcanie bez sensu. Chciałem teraz posłuchać czegoś z duszą i widząc oceny oraz okładkę "Elegant Gypsy" pomyślałem, że to będzie to. Niestety, ale sprawia wrażenie płytki, na której wirtuoz wyżywa się w nadupcaniu bez sensu. Żeby nie było, lubię sztuczki Di Meoli. Znam też "Rite of the strings", które częściowo spełnia potrzebę grania z duszą, ale niestety jest też częściowo pretensjonalne.

Cizar

Byłem we Wrocławiu na koncercie, widziałem na żywo, autograf zgarnąłem i podobało mi się cholernie, gościu wręcz wymiata na klasyku zwłaszcza. Co do płyt to słuchałem Elegant gypsy no i była całkiem fajna, taka do posłuchania właśnie przy słońcu podczas opalania (wtf?), chociaż raczej po inne jego płyty nie sięgnę, jak ona jest dobra, a tamte są w tym samym stylu tylko gorsze to nawet nie widzę sensu. Z kolei bardzo, ale to bardzo pasowało mi gitarowe trio, o tak, tam to było napierdalanie równe na tych klasykach, z takim feelingiem to serio chyba nikt nigdy nie grał, ogólnie Piątkowa noc w San Francisco to rewelacja. Return to forever nie słyszał, kiedyś nadrobię zaległości, może nawet całkiem niedługo,

Johanan

Cizar, w salce obok Hali Stulecia? Razz

Cizar

Nie, to było dwa lata temu bodajże, na wyspie słodowej Wink

Niepokonany Herakles

Cizar

Kapitan Wołowe Serce

che

Ja chętnie wracam jedynie do debiutu. W sumie od początku tylko on mi siedział... czy tam leżał.

Niepokonany Herakles

[link widoczny dla zalogowanych]

megadziobak