Vangelis

Kapitan Wołowe Serce

Znalazłem ostatnio płytę kolesia, który gra na harfie i on grał na harfie w ścieżce do Łowcy Androidów, i na tej swojej płycie jednej, co ona jest gra na harfie nie ścieżkę do Łowcy Androidów tylko takie rożne, i się inspiruje kulturami starymi i wymyślonymi bo jest tam o Majach i o Żydach i o Atlantydzie i Lemurii, i on to gra na harfie i bardzo jest to ładne. Bardzo.

Gail Laughton - Harps of the Ancient Temples (1969)

[link widoczny dla zalogowanych]

nihil reich

Przepiękne te harfy, choć z autentyczną muzyką starożytną nie mają chyba wiele wspólnego. Ten album jest zbyt krótki, szkoda że typ nic więcej nie nagrał.

Filas

Chciałem zauważyć, że Harfy już leżą w pewnym miejscu znanym obecnym na forum w jakosci bezstratnej.

Corpseone

Tak czytam te posty i dziwię się, że nikt nie wspomniał o genialnej płycie Aphrodite's Child - "666". To właściwie zapowiedź tego, co Vangelis będzie robił solo. W odróżnieniu od poprzednich, średnich - dodajmy, piosenkowych płyt "szósteczki" to kawał muzycznego progresywnego dziełka. W ramach ciekawostki trzeba dodać, że w Aphrodite's Child śpiewał i grał na basie Demis "Goodbye My Love Goodbye" Roussos. Posłuchajcie tego numeru - https://www.youtube.com/watch?v=3KCbqhJt16k albo tego iście vangelisowskiego instrumentala (z partią narratora) https://www.youtube.com/watch?v=VbeOTy48EjE

Co do płyt z Jonem - ja - człek stosunkowo młody - bardzo je lubię, choć brzmienie dziś nieco trąci myszką, ale nagrali razem kilka świetnych numerów, np. dwudziestominutowe "Horizon", "The Mayflower" "Beside", "I Hear You Now".

Co do soundtracków, to prócz oczywistego "Blade Runnera", warto polecić "Rydwany w ogniu", za które Vangelis dostał Oscara. Ostatnio można było za grosze tę płytę kupić w Biedrze.

Devadip

zuy_pan

666 to jedna z najbardziej znanych nie-anglosaskich płyt progresywnych, nie wiem czemu w sumie, bo nie jest to jakaś wyjątkowo kozacka płyta. Szczerze powiedziawszy to przez długość i przez to jaki jest stosunek dobrych fragmentów do totalnego męczenia buły, wracam do niej w całości równie często jak do klasyków włoskiego rocka symfonicznego (czasem sobie odpalę we fragmentach). Koncept był spoko, ale wydaje mi się, że płyta jest za bardzo na tym koncepcie skupiona i przez to rozrasta się do rozmiarów słoniowych, żeby opowiedzieć jak najwięcej, tutaj Vangelis popłynął. To album z 2 albo 3 ligi proga, nie ma tu zbyt wiele dyskusji o płytach tej klasy.