Deep Purple - "Made in Japan" (1972)

eddie

Made In Japan. Który szanujący się fan muzyki rockowej nie zna tej płyty? Koncert, który odbył się w sierpniu 1972 roku w Japonii to już dzisiaj kanon. Obowiązkowa jazda nie tylko dla fanów Deep Purple. Już od pierwszych dźwięków Highway Star ta muzyka wciąga. W Japonii towarzyszyła Purplom jakaś niesamowita energia. Zagrali tak fenomenalnie, że w zasadzie nigdy potem już nie udało im się powtórzyć tego wyczynu. Są tu oczywiście indywidualne popisy, a także improwizacje. Doskonała solówka Blackmore'a w Highway Star, świetne popisy Iana Paice'a na perkusji w The Mule, imponujące dialogi gitarowo-hammondowe Blackmore-Lord, w końcówce "Smoke On The Water", niesamowite gitarowo-wokalne dialogi Blackmore-Gillian w Strange Kind Of Woman i porywające,rozimprowizowane Space Truckin' trwające prawie 20 minut.Wszystkie kompozycje w porównaniu z ich studyjnymi odpowiednikami są co najmniej 5 razy lepsze. Reasumując: tej płyty po prostu nie godzi się nie znać!!! Najlepsza koncertówka wszech czasów!!!

1."Highway Star" 6:43
2."Child in Time" 12:17
3."Smoke on the Water" 7:36
4."The Mule" 9:28
5."Strange Kind of Woman" 9:52
6."Lazy" 10:27
7."Space Truckin'" 19:54

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Śro 19:15, 10 Marzec 2010 Temat postu:

Jedna z lepszych rockowych koncertówek. O ile pamiętam był to pierwszy album Purpli jaki poznałem. Trochę popsuli The Mule. Ian Paice, przy całym moim szacunku do niego to jednak nie Buddy Rich, więc słuchanie jego sola przez dziesięć minut nie jest zbyt przyjemne. A Poza tym Mule to chyba najlepszy ich kawałek i wolałbym żeby zagrali go porządnie, a nie sprowadzili do roli intra i outra oplatającego naparzanie na perce. Ale cóż, poza tym album faktycznie wyśmienity i absolutnie kultowy. Szkoda że płyt studyjnych nie nagrywali w takim stylu (tak naćpani), bo mogli stać się potęgą acid rocka Wink

Krzyś · Wysłany: Śro 21:41, 10 Marzec 2010 Temat postu:

Mi się najbardziej tu podoba Lazy, lekko bluesowe, ze świetną melodią i wstępem na klawiszach. Album znam dosyć długo, zdecydowanie ich najlepsza koncertówka, która potwierdza, że utwory z Machine Head lepiej sprawdzały się live.

Rune of Torment · Wysłany: Czw 00:00, 11 Marzec 2010 Temat postu:

Jeden z moich ulubionych albumów w ogóle. Czy koncertowych czy studyjnych. Swojego czasu dzień bez Made In Japan był dla mnie dniem straconym. Do tego stopnia, że znałem na pamięć wszystko, łącznie z solówką Paice'a. Dlatego przystopowałem, ale kocham nadal.

Pawliq88

Jedna z najlepszych koncertówek choć zdecydowanie przejadła mi się już. Fajna sołowa na bębnach w The Mule Very Happy

Kapitan Wołowe Serce

Pawliq88

Bingo! trochę bębnię Very Happy

Kapitan Wołowe Serce

I jakich masz ulubieńców zawodowych?

Pawliq88

Mam wrażenie że to rozmowa nie pod ten temat:p

Lubię z jazzowych:
Davea Weckla, Manu Katche,

z rockowych lubię Charliego Wattsa, nie znoszę Nicka Masona, on nie umie grac w ogóle nic poza jednym i tym samym rytmem w kółko Very Happy

Cenię też nieżyjącego już Porcaro z Toto

Kapitan Wołowe Serce

Pawliq88

Znam Williamsa ale tylko z płyt studyjnych, jako że muzyką Milesa w pewnym okresie czasu interesowałem się mocno. Airto kojarze z występu z Dizzym Gillespim i national orchestra. Very Happy

Bruforda też znam - lubie KC Very Happy

Pozdrawiam

zuy_pan

Bo perkusyjne solo rockmana wygląda fanie na żywo i jak trwa poniżej 3 minut, jak bylem na Motorgłowie, to ten blond Duńczyk takie zrobił i wyglądało zajebiście, ale bez obrazu to chuja by warte było.

Pawliq88

Materiał na Made in Japan został zarejestrowany w dniach 15-17 sierpnia 1972 roku w Osace. Koncert został wydany w postaci dwóch CD audio. CD1: Made in Japan zawiera zapis utworów wykonanych w dniach 15,16,17 sierpnia z kolei CD2: The Encores w dniach 16 i 17 sierpnia. Wydawnictwo Emi records remasterowało Made in Japan w 1998 roku i ta właśnie wersja trafiła do moich rąk. Wizualnie prezentuje się bardzo fajnie, dostajemy wkładkę przedstawiającą fotografie z występu, oraz trochę tekstu na temat trasy koncertowej. Ciekawostką jest fakt iż zdjęcie zamieszczone na głównej okładce płyty nie dokumentuje wcale występu w Japonii ale jeden z tych w Londynie!

Panowie zaczynają tradycyjnym otwarciem większości koncertów w ówczesnych latach. Słyszymy delikatny, miarowy rytm na werblu, wybijany przez Iana Paice'a. Fani już wiedzą, to Highway Star. Mija chwila i purpurowa maszyna się rozkręca. Drugi utwór rozpoczynają charakterystyczne organy Hammonda – Jon Lord gra wstęp do Child in time z płyty In rock. Dochodzimy do refrenu i z początku spokojna kompozycja wprost eksploduje wokalizą młodego głosu Iana Gillana. Słyszałem wiele wykonań Child in time, ale to jest moim zdaniem zdecydowanie najlepsze. W przeciwieństwie do wersji studyjnej, niesie za sobą niewyobrażalny ładunek energii. Nie jest to tylko zasługa wokalisty bowiem sekcja rytmiczna pracuje wspaniale, a solówki Lorda i Blackmore'a należą do najwyższej rockowej półki. Kolejny kawałek to jeden z tych, których nie ma prawa zabraknąć na żadnym z występów Deep Purple. Smoke on the Water z dopiero co wydanej w tamtym czasie płyty Machine Head, już zdążyło stać się znakiem rozpoznawczym zespołu. Do tego to live wykonane zostało na bardzo wysokim poziomie. Następny utwór to The Mule z płyty Fireball. Tym razem swoje pięć minut dostał Ian Paice i zaprezentował nam swoje wysokie umiejętności konstruując perkusyjną solówkę. Ostatnie dwa utwory zamieszczone na pierwszej płycie koncertowej to Lazy i Space Truckin’, oba z albumu Machine Head. Jak dla mnie Space Truckin jest tu trochę na siłę przedłużony, trwa aż dwadzieścia minut. Druga płyta koncertowa zawiera trzy utwory: Black Night, Speed King i Lucille. Najciekawsze jest tutaj chyba wykonanie Black Night, które zwraca uwagę na dobrą grę sekcji.

Made in Japan pod względem muzyki bije na głowę późniejsze wydawnictwa koncertowe w rodzaju Nobody’s Perfect czy Come Hell or High Water. Muzyczny majstersztyk bardzo dobrze oceniany przez krytyków. Ja uważam go za najlepszy koncert Deep Purple i jeden z najlepszych rockowych w ogóle. Polecam każdemu, kto chce się przekonać jak brzmieli Purple na żywo w szczytowym okresie swojej działalności muzycznej. Z czystym sercem mogę ocenić 10/10