Alice In Chains - "Black Gives Way To Blue" (2009)

Kapitan Wołowe Serce

Alicja już jest w studio i nagrywa od dawna. Ponoć właśnie skończyli! Nazwa nowej płyty jeszcze nie jest znana, ma się to to pojawić w sklepach pod koniec lata. Mam nadzieję że brak Layne'a pociągnie ze sobą zmianę stylu grupy, bo w przeciwnym razie za te kilka miesięcy dostaniemy do rąk marną kopię starego ALice in Chains. Czekam na ten album z niecierpliwością...

Jane

Może być ciekawa ta nowa płyta Wink

iDWiget

Na pewno ją kupię i zobaczę czy dają radę.

GrungeKamm

3 dni do premiery 'Black Gives...'
Szczerze mówiąc nie mogę się doczekać, chcę zobaczyć w jakim kierunku zmierzać teraz będzie AiC. Zgadzam się z kolegą, że marnie byłoby, gdybyśmy dostali do rąk ich kiepską kopię sprzed lat. Czekam na coś nowego, ale nie tak bardzo przełomowego, by zapomnieć o 'starym' Alice in Chains.

Kapitan Wołowe Serce

Słyszałem dwa utwory z nowej płyty i nie brzmiały one jakoś super zachęcająco. To znaczy, były naprawdę fajne, ale nie da się do nich nie przyczepić. Przede wszystkim zmiana wokalisty MUSI oznaczać zmianę stylu. Tak robili panowie z Deep Purple, Iron Maiden, Black Sabbath czy nawet Mayhem i tak powinno zrobić AiC, bo inaczej po prostu się nie da. Niestety dwa utwory które usłyszałem brzmią jakby Jerry ułożył je kilkanaście lat temu a Lane nie zdążył nagrać swojej partii wokalu. Nowego wokalisty w ogóle nie słychać, Cantrell wziął go chyba tylko po to żeby śpiewał z nim w dwugłosie. Nie wiem jak jest na reszcie płyty, mam nadzieję że diametralnie inaczej, bo w przeciwnym razie dostaniemy do rąk dzieło Jerry Cantrell Bandu w którym brak Lane Staleya na wokalu - i w ogóle brak wokalu wiodącego - aż bije po uszach. Obym - jak to mówi Nasz Skarb Narodowy - nie był złą Kasandrą ale zapowiada się nam płyta niby dobra, ale sprawiająca wrażenie niedokończonej.

GrungeKamm

mam nadzieję, że po wysłuchaniu jej nie pozostanie mi niesmak i jakaś pustka... Mam nadzieję, że to nie jest niedokończony produkt... Że te piosenki nie będą jakieś takie nagrane od niechcenia. To zobaczy się 29. Widziałam już parę miejsc skąd można ściągnąć tę płytę, ale stwierdziłam, iż przed premiera nie chcę jej słyszeć. Więc wrażenia dopiero po 29 Wink

Kapitan Wołowe Serce

1. "All Secrets Known"
2. "Check My Brain"
3. "Last of My Kind"
4. "Your Decision"
5. "A Looking in View"
6. "When the Sun Rose Again"
7. "Acid Bubble"
8. "Lesson Learned"
9. "Take Her Out"
10. "Private Hell"
11. "Black Gives Way to Blue"

Odkąd tylko rozniosła się wieść że Alice in Chains weszli do studia i pracują nad czwartą dużą płytą nikt nie miał wątpliwości że będzie to ich najsłabszy album. I nie chodzi nawet o to że William DuVall choć jest naprawdę dobrym wokalistą Layne'owi nie dorasta do pięt. Po prostu trudno się spodziewać po ludziach z czwartym krzyżykiem na karku że nagrają coś na miarę swoich dawnych osiągnięć. Poza tym na początku lat 90tych stworzyć nową, chwytliwą melodię i znakomity riff, którego nikt jeszcze nie zagrał było nieporównywalnie łatwiej niż dziś. Tak więc od bodajże trzech lat czekaliśmy na nowy album AiC doskonale wiedząc że do wcześniejszych dokonań grupy nie będzie miał on startu. Fani zespołu, w tym również ja liczyli jednak na to, że będzie to płyta więcej niż poprawna, a nawet znajdzie się na niej kilka znakomitych kompozycji. I mniej więcej taka ta płyta właśnie jest. Pierwsze pięć kawałków trzyma bardzo wysoki poziom, niewiele niższy niż klasyczne dokonania Alicji. Potem niestety panowie mocno spuścili z tonu serwując nam granie bardzo przeciętne.

Przejdźmy do konkretów.

All Secrets Known to znakomity, mroczny utwór ze świetnymi riffami i bardzo dobrą melodią. Moim zdaniem najlepszy utwór na płycie, nawiązujący stylem i poziomem do nagrań typu A little bitter czy What The Hell Have I które zespół grał ze Staleyem już po nagraniu Trójki.

Check My Brain to taki Alicjowy przebój jak Man in the Box i Again, czyli kawałek, który w sumie jakim prawem miałby się przebić do mediów?! Niespecjalnie melodyjny, pozostawiający uczucie zamulenia, ale jednak cos w nim jest takiego że się podoba. Nie wiem czy to będzie wielki hit bo to nie ten poziom i nie te czasy co osiemnaście lat temu, ale kto wie?

Last of My Kind to kolejna znakomita piosenka. Alternatywny metal z... no może nie najwyższej ale na pewno wysokiej półki. DuVall wreszcie ma szanse wykazać się w roli wokalisty. Swoją rolę spełnia nader dobrze, może bez jakichś fajerwerków, ale i tak bardzo fajnie. Mocne metalowe riffy, rozlazłe wokale, czyli Alice in Chains takie jak byc powinno.

Your Decision to spokojny grungowy utwór. Początek bardzo mocno trąci Polly, jednakże z wejściem wokalu zyskujemy pewność że to jednak nie cover Nirvany, ale utwór nowy i co ważniejsze rewelacyjny. Może nie jest to coś tak wspaniałego jak Would? i Nutshell, ale i tak robi doskonałe wrażenie!

A Looking in View to kolejny, po Check My Brain singiel. Trwa siedem minut, brzmi jak rozwinięcie stylu z Trzeciego Albumu i jest naprawdę świetny, tym niemniej wybranie czegoś tak trudnego (oczywiście jak na taką muzykę) na singiel pokazuje że AiC chce trafić raczej do swoich starych słuchaczy aniżeli zyskać nowych. Czy to dobrze? Moim zdaniem nie, nowy album tak wielkiego zespołu to nie ma być spotkanie po latach ze stęsknionymi fanami, tylko niezwykłe wydarzenie artystyczne. Ale cóż, utwór sam w sobie bardzo mi się podoba, i myślę że nie tylko mnie.

When the Sun Rose Again to zjazd o kilka pięter w dół! Bezapelacyjnie najgorszy kawałek na płycie. Nudny, bez wyrazu, irytujący wręcz. Brzmi to jak parodia ich własnego Unplugged dokonana przez uczniów szkoły gimnazjalnej których największą ambicją jest wziąć podwójną działkę heroiny i strzelić sobie w łeb z dubeltówki. Koszmar!

Trzy kolejne kawałki są przeciętne i bez pomysłu. Nie ma sensu o nich pisać, nie ma sensu ich słuchać, nie było sensu zamieszczać ich na płycie. Tyle.

Private Hell to ostatni dobry utwór na płycie. Świetne grungowe granie, doskonała solówka Cantrella, fantastyczna melodia, gdyby to wyszło w latach 90tych pewnie stałoby się przebojem. Teraz zapewne nim nie będzie bo Coldplaya nie przypomina ani trochę, ale jakoś nie mam o to pretensji.

Utwór tytułowy to miałki pop rock, w którym jedyną ciekawą rzeczą jest fakt że na pianinie gra Elton John. Szkoda że ten niezły w sumie album zakończyli czymś tak przeciętnym. No może przegiąłem, ma to całkiem przyjemne momenty, nie jest złe, ale żeby od razu dawać to na płytę? Jak Jerry chciał zabawić się z Sir Eltonem to mógł zaprosić go na swój solowy album.

Reasumując - płyta jest dobra, w dodatku nie jest szczególnie anachroniczna (poza dwoma reliktami ery grunge - Your Decision i Private Hell) i wbrew moim obawom nie jest tak strasznie zdominowana wokalnie przez Cantrella jak zapowiadały to single. Nie znajdziecie na tym albumie muzyki tak nieśmiertelnej jak ta którą zespół grał w poprzedniej dekadzie, ale nikt na to chyba nie liczył. Kiedy wychodzi nowy album tak legendarnego zespołu należy sobie zadać pytanie: "a gdyby tą płytę nagrał zespół Borron Worron and the Proctology Band z miasteczka Hockersville o którym nikt nie słyszał to jak zostałaby odebrana?". Z pewnością nie zrobiłaby tak wielkiej furory jak kiedyś Facelift i Dirt, ale myślę że zostałaby zauważona. Moja ocena to (po długim namyśle) 6,5/10. Cztery przeciętne kawałki i jeden okropny to prawie połowa płyty. Pozostała szóstka to bardzo dobre piosenki, ale na Black Gives Way to Blue zbyt dużo jest cienizny żebym mógł dać wyższą notę.

GrungeKamm

w końcu xD czytając Twoją opinię doszłam do wniosku, że najgorsza to płyta nie będzie. Zaraz się za nią wezmę.